Πώς είναι άραγε να είσαι το σώμα ενός άλλου; Η Σίλα Γκαμπέλ (Scilla Gabel) κάτι ήξερε: το σώμα της υποδυόταν το σώμα μιας άλλης γυναίκας. Η άλλη γυναίκα ήταν η διάσημη, η Σίλα άσημη.
Τα κορμιά τους έμοιαζαν: ιταλικά, μεσογειακά, βγαλμένα απευθείας από την τουρλωτή, χυμώδη δεκαετία του ’50· τα πρόσωπά τους επίσης θύμιζαν κάπου, κάπως, το ένα το άλλο.
Η Σίλα έγινε το σώμα μιας άλλης. Πληρώθηκε γι’ αυτό, έκανε όνομα με αυτό, προσπάθησε στη συνέχεια να διεκδικήσει με το δικό της σώμα το δικό της πρόσωπο. Αλλά αυτό δεν είχε τόση επιτυχία, όταν το πρόσωπο και το σώμα που κλέβει το δικό σου είναι αυτό της Σοφία Λόρεν.
Αυτήν αντικαθιστούσε η Σίλα: ο ξελιγωμένος αρσενικός στη σκοτεινή αίθουσα νόμιζε ότι ποθούσε τη Σοφία, αλλά δεν ήταν έτσι, ποθούσε τη Σίλα. Απλώς δεν το ήξερε.
Ενα περίεργο στίγμα που δεν σημαίνει τίποτα και που όμως αλλάζει τα πάντα. Αν δεν είσαι το σώμα σου, τι είσαι;
Η Σίλα εμφανίστηκε, λέει, σε περίπου πενήντα ταινίες, αρχίζοντας από το 1954, στα δεκαέξι της, και φτάνοντας έως το 1982.
Γεννημένη στο Ρίμινι το 1938, έδειξε την ομορφιά της από νεαρή ηλικία. Και ονειρεύτηκε καριέρα ηθοποιού. Την έκανε την καριέρα, αφότου έπαψε να καλύπτει τη Σοφία Λόρεν, αλλά ήταν πολύ αργά: είχε υποβιβαστεί σε στερεότυπο. Η ίδια άντεχε περισσότερο, στα μάτια όλων των άλλων όμως, όχι.
«Είναι ειρωνικό», λέει ο κύριος Γκρι. «Μοιάζει με τη μοίρα που έχουν όλοι ουσιαστικά οι πορνοστάρ: το πέρασμα σε αυτό που στα αγγλικά λέγεται mainstream movies, στις “κανονικές” ταινίες δηλαδή, καθίσταται απαγορευτικό. Και όχι απαραίτητα για ηθικοπλαστικούς λόγους. Απλώς θεωρείσαι κάτι σαν “χαλασμένο” προϊόν. Μονάχα που οι πορνοστάρ ίσως να απολαμβάνουν φήμη που υπερβαίνει κατά πολύ τη φήμη μιας γυναίκας όπως ήταν η Σίλα Γκαμπέλ. Ενα περίεργο στίγμα που δεν σημαίνει τίποτα και που όμως αλλάζει τα πάντα τελικώς. Αν δεν είσαι το σώμα σου, τι είσαι;».
Ο κύριος Γκρι χαζεύει παλιές, νεανικές φωτογραφίες της Σίλα στο Διαδίκτυο. Είναι λαμπερή, εξωτική, στα χείλη και στα μάτια της, στις καμπύλες και στις πόζες της φέρει όλη εκείνη τη χαμένη αίγλη ενός ανάλαφρου, και κάπως αθώου (απατηλά αθώου έστω) μεσογειακού ερωτισμού.
Βλέπουμε σκηνές από τις «Τελευταίες ημέρες των Σοδόμων», που ο Ρόμπερτ Ολντριχ γύρισε το 1962, με τον Στιούαρτ Γκρέιντζερ, την Ανούκ Εμέ και τη μεγάλη αγαπημένη του Τζέιμς Ντιν, την Πιερ Αντζελι, και με τη Σίλα να παίζει τον τριτοτέταρτο ρόλο της Ταμάρ. Τη συνοδεύει η μουσική υπόκρουση του μεγάλου Μίκλος Ρόσα. Αθέατη ουσιαστικά η Σίλα. Στις διάσπαρτες φωτογραφίες της στο Διαδίκτυο είναι η αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια. Το σώμα της, το πρόσωπό της, της ανήκουν.