Εμοιαζε με ένα οποιοδήποτε φεστιβαλικό Σάββατο στην Επίδαυρο. Τίποτε στην ατμόσφαιρα δεν φανέρωνε ότι την προηγούμενη ημέρα η προγραμματισμένη παράσταση είχε μείνει κυριολεκτικά άπαιχτη, καθώς το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών και το Σωματείο Εργαζομένων του Εθνικού Θεάτρου προχώρησαν σε στάση εργασίας το βράδυ της Παρασκευής, κάτι που δεν επέτρεψε το ανέβασμα της «Μήδειας» του Μποστ. Τα σωματεία διεκδικούσαν την αύξηση της αποζημίωσης της εκτός έδρας εργασίας τους, λόγω αυξημένων εξόδων μετακίνησης και διαμονής των μελών τους, και παρά τις ρητές σχετικές δεσμεύσεις του υπουργείου Πολιτισμού επέμειναν στην αρχική τους στάση.
Πρώτη παραγωγή
Και όμως, η πρώτη παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου έκανε τελικά την πρεμιέρα της το Σάββατο (κι ενώ στο Ηρώδειο ο Νίκος Πορτοκάλογλου διέκοπτε τη συναυλία του, λόγω βροχής αυτός), χαρίζοντας ίσως περισσότερο γέλιο από όσα νεύρα και ταλαιπωρία είχε προκαλέσει η ακύρωσή της για το κοινό: συνολικά 5.500 θεατές (ένας αριθμός που διατηρεί χαμηλές τις πτήσεις του φετινού επιδαύριου box office, ειδικά αν συνυπολογίσουμε όσους μετέφεραν το εισιτήριό τους από την Παρασκευή στο Σάββατο) έμοιαζαν έτοιμοι να αφεθούν στη σάτιρα του Μποστ για τα νεοελληνικά ήθη και να γελάσουν με την καρδιά τους.
Αρκετές ήταν οι φορές που το γέλιο ανέβλυζε όχι μόνο από τις ατάκες ενός ηθοποιού, αλλά και από τη σκηνοθετική πλαισίωση.
Και ενώ το κείμενο του Μέντη Μποσταντζόγλου, με τις τόσες εσκεμμένες και αναπάντεχες παλαβομάρες, αρχαϊκούρες, παρηχήσεις, ασυνταξίες κ.λπ., ήταν αρκετό για να προκαλέσει από υποψιασμένα χαμόγελα μέχρι ένα κανονικό κατά τόπους και ξεκαρδιστικό λεκτικό κομφούζιο (εκτός και αν ήσουν τουρίστας και πάσχιζες να πιάσεις το αστείο διαβάζοντας τους αγγλικούς υπέρτιτλους), προκειμένου να φωτιστούν ή και να εμπλουτιστούν όλες οι πτυχές του έβαλε το χεράκι της και η σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαβριανού, όπως και η δραματουργική επεξεργασία του ίδιου και της Ερις Κύργια: εκτός από τις καθαρές προσθήκες δύο καλογραμμένων χορικών (τα οποία υπογράμμιζαν, μεταξύ άλλων, τη σημασία τού «εν οίδα ότι ουδέν οίδα» – «την τύφλα μου δηλαδή»), πέρα από κάποιες επικαιρικές αναφορές (για πρόσφυγες που «μονάχοι παν και πνίγονται» στα νησιά του Αιγαίου, για το «πούσι» που καψαλίστηκε, για τον Τύπο που χορτάτος από διαφήμιση υποβαθμίζει διάφορες ειδήσεις), αρκετές ήταν οι φορές που το γέλιο ανάβλυζε όχι μόνο από τις ατάκες ενός ηθοποιού, αλλά και από τη σκηνοθετική πλαισίωση και υπογράμμισή τους με τρόπο ανάλαφρο και άδολο, ικανό να κάνει ένα θέατρο να γελάει με το παμπάλαιο αστείο μιας Μήδειας που υπονοεί το πασίγνωστο: ότι αν εκνευριστεί πολύ, αν ερωτοτροπούν αντί να διαβάζουν τα μαθήματά τους, ε, θα τα σφάξει τα παλιόπαιδα.
Βέβαια, «μόνον οι επιπόλαιοι που δεν κοιτούν εις βάθος θα πουν πως ήτο έγκλημα με αφορμήν το πάθος», όπως έλεγε η πρωταγωνίστρια Γαλήνη Χατζηπασχάλη, που κατά τη γνώμη μας έδειξε ότι δεν δικαιούται απλώς μια θέση στο πάνθεον των Ελληνίδων κωμικών ηθοποιών, αλλά και μπορεί να το εμπλουτίσει με την ευφρόσυνη απλότητά της, η οποία προσδίδει γέλιο ακόμα και στον τρόπο που κρατάει ένα κλαδευτήρι, έναν μπαλτά, ένα σπαθί, ένα καριοφίλι, ένα οποιοδήποτε φονικό όπλο.
Συντονισμένοι απόλυτα στο κεφάτο και ρυθμικά καλοδουλεμένο κλίμα της παράστασης η ακόλαστη Καλόγρια (Σύρμω Κεκέ), ο αόμματος Οιδίποδας, (Θανάσης Δήμου), η ελαφρόμυαλη Αντιγόνη (Ανδρη Θεοδότου), ο φιλόδοξος Ευριπίδης (Στέλιος Ιακωβίδης), ο καθωσπρέπει Τροφός (Γιώργος Γλάστρας), ο μουρντάρης Ιάσονας (Σταύρος Σβήγκος), ο ζωηρός Χορός και τόσοι ακόμα. Οργανικά ενταγμένα στο σύνολο και συμπληρωματικά της αφήγησης και του κάθε ρόλου τα εσκεμμένως πλουμιστά κοστούμια της Βάνας Γιαννούλα, το ημιτελές χρυσό αυθαίρετο της σκηνογράφου Εύας Μανιδάκη, η ζωντανή και γεμάτη αναφορές μουσική του Θοδωρή Οικονόμου. Στο τέλος, η παράσταση, διά στόματος Γαλήνης Χατζηπασχάλη, αφιερώθηκε στην Ανέζα Παπαδοπούλου και στην Ντίνα Κώνστα. Επόμενος σταθμός της η Καβάλα, όπου θα παιχτεί στις 16 Ιουλίου, στο Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων.