Με δεδομένη την επικαιρότητα, ακούγεται ίσως παράξενο, όμως το 7ο Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής Κουφονησίων, που πραγματοποιείται ήδη εδώ και τρεις εβδομάδες, έχει εφέτος ως θεματική του την «Αισιοδοξία». Ακόμα και ορισμένοι τίτλοι των συναυλιών του αυτό το πνεύμα αντανακλούν: «Belle Époque», «Beyond Darkness», «The Hero’s Journey».
Η τελευταία συναυλία, βέβαια, με τον απελευθερωτικά αισιόδοξο τίτλο «Roadtrip to Freedom», έχει ως πρωταγωνιστή έναν από τους κορυφαίους βιολονίστες της γενιάς του: τον Ουκρανό Βαλέρι Σοκόλοφ. Πόση «Αισιοδοξία» –ή έστω, τι είδους;– μπορεί να αισθάνεται τους τελευταίους μήνες ένας Ουκρανός;
«Πάντοτε προσπαθώ να παραμένω αισιόδοξος», απαντά ο Βαλέρι Σοκόλοφ. «Δυστυχώς, όμως, μου ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσω τα δεινά αυτής της χρονιάς – περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Για εφέτος, λοιπόν, η αισιοδοξία έχει δώσει τη θέση της στην προσπάθεια να παραμένω απασχολημένος, να μην κοιτάζω πίσω και να μη σκέφτομαι πολύ. Ξέρετε, εκτός από τις προφανείς συνέπειές της, μια ένοπλη σύγκρουση μπορεί να επιφέρει στους ανθρώπους και βαριά κατάθλιψη. Είναι, επομένως, σημαντικό να μη σταματάς, αλλά να κοιτάς μπροστά, όσο πιο πολύ μπορείς».
Μια ματιά στο βιογραφικό του Σοκόλοφ, πάντως, αρκεί για να διαπιστώσει κανείς ότι ο 36χρονος μουσικός δεν έπαψε ποτέ να προχωράει. Στα 14 του άφησε την πατρίδα του για να σπουδάσει βιολί στη Σχολή Γεχούντι Μενουχίν, στο Λονδίνο, έπειτα από λίγα χρόνια πρώτευσε στον Διεθνή Διαγωνισμό Βιολιού Τζόρτζε Ενέσκου στο Βουκουρέστι, είδε τον σημαντικό Ουκρανό συνθέτη Γέβγεν Στάνκοβιτς να του γράφει και να του αφιερώνει ένα ολόκληρο κοντσέρτο και έφθασε να συνεργάζεται με ορχήστρες όπως η Βρετανική Philarmonia, με μαέστρους όπως ο Βλαντιμίρ Ασκενάζι, να εμφανίζεται σε αίθουσες όπως η βιενέζικη Musikverein, να ηχογραφεί με εταιρείες όπως η Erato Records.
Στη συναυλία της Δευτέρας στο Ανω Κουφονήσι, ο Βαλέρι Σοκόλοφ, μαζί με τον πιανίστα, μαέστρο και καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής Κουφονησίων Κορνήλιο Μιχαηλίδη, τον Ουκρανό Αλεξέι Σάντριν (τσέλο), την Ολλανδή Χάβιχ Ελντερ (βιολί) και τον Ηλία Λιβιεράτο (βιόλα), θα ερμηνεύσουν έργα των Ραβέλ, Κασαντό, Προκόφιεφ και Σοστακόβιτς.
Θέλει, άραγε, να στείλει κάποιο μήνυμα ο Σοκόλοφ με την παρουσία των έργων Ρώσων συνθετών στο πρόγραμμα της βραδιάς; Υπάρχει εκεί κάποιος συμβολισμός; «Ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει αυτές τις επιλογές με όποιον τρόπο θέλει και να βρει σε αυτά τα κομμάτια όποιους συμβολισμούς επιθυμεί», αποκρίνεται ορθά-κοφτά ο Ουκρανός και συνεχίζει: «Η τρέλα της πολιτικής, όπως κάθε τι βραχύβιο, έρχεται και παρέρχεται. Η σπουδαία μουσική, όμως, παραμένει ζωντανή μέχρι το τέλος».
Τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν υπέρ του ταμείου αρωγής «Ukrainian Emergency Art Fund», το οποίο στηρίζει Ουκρανούς καλλιτέχνες που δοκιμάζονται από τον πόλεμο. Πώς θα μπορέσει όμως να ανοικοδομηθεί μετά τον πόλεμο η ουκρανική πολιτιστική σκηνή στο σύνολό της; «Δύσκολη ερώτηση», σχολιάζει ο Σοκόλοφ. «Κυρίως γιατί στην Ουκρανία υπάρχουν σήμερα πτυχές του πολιτισμού που θα πρέπει πρώτα να θελήσουν οι άνθρωποί τους να ανοικοδομηθούν μέσα από έναν αναγκαίο εκσυγχρονισμό των ευρύτερων πολιτιστικών δομών και αφού εγκαταλειφθούν δικτατορικές μέθοδοι λειτουργίας, κληρονομημένες από το σοβιετικό μοντέλο. Η πολιτιστική σκηνή πρέπει να οργανωθεί, να διαβαθμισθεί, ώστε να μπορέσει να σταθεί πλάι σε αντίστοιχες άλλων χωρών και όχι να παραμείνει κλεισμένη σε δραστηριότητες τοπικού βεληνεκούς, που επηρεάζουν το επίπεδό της».