09.30
Με ξυπνάει ο ήχος από τα τζιτζίκια και από έναν κόκορα που κάπως άργησε και σήμερα να ξυπνήσει. Αν και είμαι διακοπές το καλύτερο είναι να συνδυάσεις την ξεκούραση με αυτό που αγαπάς πραγματικά. Στην περίπτωσή μου δεν είναι άλλο από τη δουλειά μου. Η μέρα ξεκινάει με ευγνωμοσύνη για αυτά που πέρασαν και για όσα θα ‘ρθουν.
11.30
Διαβάζω τα λόγια μας για την πρόβα μας και παράλληλα ένα «εξωσχολικό» βιβλίο. Είμαι περήφανη για την παράσταση που ετοιμάζουμε γιατί έπειτα από 3 μήνες πρόβες μπορώ να πω με σιγουριά πως έχουμε στα χέρια μας κάτι πολύ ουσιαστικό. Ξέρω πως αγαπώ ιδιαίτερα αυτή τη δουλειά γιατί το να διαβάζω λόγια στον ελεύθερο χρόνο μου δεν με αγχώνει, ως συνήθως. Τουναντίον το απολαμβάνω.
14.30
Μετά μια βουτιά στη θάλασσα του χωριού, κουβέντες με τους γείτονες, ξεκινούν οι ετοιμασίες για το μεσημεριανό που, όπως πάντα, έχει κάτι από την παιδική μου ηλικία. Σαν της Μαντλέν του Προυστ κάθε γεύμα που ετοιμάζεται και καταναλώνεται στο νησί μου, με πάει πίσω στον χρόνο όταν ονειρευόμουν όσα ζω σήμερα. Οταν έτρωγα καρπούζι στην παραλία και έλεγα «άραγε θα γίνω ποτέ ηθοποιός;»…
«Κάνω μια μικρή βόλτα στο χωριό και πηγαίνω στο Αργοστόλι για τις τελευταίες ετοιμασίες ενόψει πρεμιέρας. Σε σχέση με την Αθήνα όλα είναι τόσο κοντά, τόσο πιο εύκολα».
16.30
Κάνω μια μικρή βόλτα στο χωριό και πηγαίνω στο Αργοστόλι για τις τελευταίες ετοιμασίες ενόψει πρεμιέρας. Τα παπούτσια μου από τον τσαγκάρη, η φούστα μου από τη μοδίστρα· σε σχέση με την Αθήνα όλα είναι τόσο κοντά, τόσο πιο εύκολα. Θα μπορούσα να μείνω εδώ για πάντα; Φυσικά. Αρκεί να έφερνα το θέατρο όπως το κάνω μαζί μου. Γι’ αυτό ξανασκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που φέτος συνδυάστηκε τόσο όμορφα αυτό το πάντρεμα. Σκέφτηκα πως σήμερα έχουμε γενική πρόβα και στιγμιαία αγχώθηκα. Αλλά αυτό το ωραίο άγχος δεν το αλλάζω με τίποτα στον κόσμο. Οποιος ξέρει, ξέρει.
19.00
Η πρόβα μας γίνεται στο Κάστρο του Αγίου Γεωργίου. Στις 7 ακόμα ο ήλιος καίει και ο δρόμος για να φτάσουμε στο θεατράκι είναι ανηφορικός. Η αρχαιολογική υπηρεσία μας βοηθάει με τα πάντα και τους είμαστε υπόχρεοι. Ξαπλώνουμε στο χορτάρι και στο χώμα, κοιτάμε τη θάλασσα και παράλληλα μιλάμε για τους πρόσφυγες που κατέφθασαν στο νησί το ’22 από τον Πόντο, τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη. Ποιος να σκεφτόταν πως ήρθαν τόσοι από την Ιωνία στο Ιόνιο. Και όμως. Σε μια παράσταση documento στον ίδιο χώρο που κατά πάσα πιθανότητα φιλοξενήθηκαν πρόσφυγες, νιώθουμε συγκινημένοι που θα παρουσιάσουμε την άλλη όψη της υποδοχής των προσφύγων. Ισως υπενθυμίσουμε τη σκληρή μας στάση απέναντι σε κάθε τι που νιώθουμε ότι εισβάλλει στη ζωή μας. Τον φόβο και την καχυποψία. Τόσο μάταια όλα αυτά. Οι λαοί πρέπει να μάθουν ότι μόνο με το μαζί πορευόμαστε. Οτιδήποτε άλλοτε είναι αναπόφευκτο, γιατί οι συνθήκες αποκλείουν άλλη τροπή. Το ένστικτο επιβίωσης του ανθρώπου θα τον ωθεί στη μετακίνηση εφόσον δεν αντέχει, δεν μπορεί, δεν μπορεί αλλιώς. Και καλά κάνει. Σκέφτομαι τους μετανάστες από τη Συρία, το Ιράκ, τις χώρες της Αφρικής και τώρα τους Ουκρανούς. Σε αυτούς αφιερώνουμε την παράστασή μας. Με μια συγγνώμη. Ετσι το βλέπω εγώ.
03.00
Τελειώσαμε τη γενική πρόβα. Και μαζεύουμε τα πράγματά μας. Καθαρίζουμε τον χώρο και κατεβαίνουμε προς τα χωριά. Η κούραση μεγάλη, η προσμονή ακόμα μεγαλύτερη. Κοιτάω τον ουρανό και τα αστέρια που τόσο καθαρά φαίνονται εδώ στην Κεφαλονιά. Σκέφτομαι τον πατέρα μου, πόσο χαρούμενος θα ήταν αν με έβλεπε να παίζω στο κάστρο. Τι και αν έφυγε και εκείνος, η σκέψη μου είναι ένας φόρος τιμής. Σημασία έχει να μιλάμε για τα σημαντικά γεγονότα και τους σημαντικούς ανθρώπους της Ιστορίας και των ιστοριών μας. Κάπως έτσι επέστρεψα με ένα αίσθημα πληρότητας στο χωριό. Ο κόκορας λάλησε πάλι λάθος. Επιμένει. Ας είχα ό,τι ζω αυτές τις μέρες και στην Αθήνα και ας έκανε ο κόκορας της ιστορίας μου του κεφαλιού του.
Η Αμαλία Αρσένη συμμετείχε στην παράσταση «Μικρασιάτες πρόσφυγεςτου 1922 στην Κεφαλονιά και στην Ιθάκη», που παρουσιάστηκε στις 9 Αυγούστου στο Ληξούρι,στις 10 Αυγούστου στο Αργοστόλι και στις 13 στα Μακρυώτικα Σάμης, στο πλαίσιο του προγράμματος 2022 του θεσμού «Ολη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός» του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.