Ταξιδεύοντας προς το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, σκεφτόμουν την «Ελένη». Οχι ως την παραγωγή του ΚΘΒΕ της οποίας η περυσινή περιοδεία στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου αναβλήθηκε λόγω των καταστροφικών πυρκαγιών, ούτε ως το πρόσωπο στο οποίο οι Ελληνες φόρτωσαν όλες τις συμφορές που τους προκάλεσε ο Τρωικός Πόλεμος, αλλά ως σχολική ανάμνηση. Στην Γ΄ Γυμνασίου, η «Ελένη» του Ευριπίδη δεν ήταν παρά ένα μάθημα στο ωρολόγιο πρόγραμμα που δεν είχε συναγωνισμό στην πλήξη.
Κατά τον Ευριπίδη, στην Τροία ταξίδεψε μόνο το είδωλο της Ελένης. Η Ηρα διέταξε τον Ερμή να την κλέψει και να τη στείλει στον βασιλιά Πρωτέα στην Αίγυπτο. Μετά τον θάνατό του, ο γιος του Θεοκλύμενος θέλει να την παντρευτεί. Η ίδια, όμως, θέλει να βρει τον Μενέλαο, με τον οποίο επανενώνονται και καταστρώνουν σχέδιο απόδρασης από τη χώρα του Νείλου.
Σε ένα λιτό σκηνικό με πυραμίδες και φοινικόδεντρα που μαζί με το χώμα της ορχήστρας παραπέμπει σε έρημο, ο Βασίλης Παπαβασιλείου «παίζει» με την κωμικοτραγωδία του Ευριπίδη και την παρουσιάζει ανατρεπτικά και ολόφρεσκα, πατώντας στιβαρά πάνω στη ρέουσα μετάφραση του Παντελή Μπουκάλα. Η Εμιλυ Κολιανδρή ως Ελένη που τραγουδάει για τα βάσανά της με αραμπέσκ ήχους και σχεδιάζει πανέξυπνα την απόδρασή της με τον ρακένδυτο Μενέλαο, που ερμηνεύει με έντονη κωμικότητα ο Θέμης Πάνου, ακροβατούν ανάμεσα στο κέφι και στο δράμα, παρασυρόμενοι κατά καιρούς από το πρώτο.
Αλλά γιατί να μην παρασυρθούν; Αλλωστε, οι ενορχηστρώσεις του Γιώργου Δούσου, που πότε συνοδεύουν ένα γλέντι βγαλμένο από ταινία του Κουστουρίτσα και πότε συνοδεύουν σιωπηλά όσα βασανίζουν την ψυχή των ηρώων, ο εξαιρετικά συντονισμένος 15μελής χορός με τα κοστούμια του Αγγελου Μέντη και η Αγορίτσα Οικονόμου, που κλέβει την παράσταση και το χειροκρότημα ως μάντισσα Θεονόη, δεν αφήνουν περιθώρια. Επάξια τους συμπληρώνουν η Εφη Σταμούλη στο σύντομο πέρασμά της ως Γερόντισσα και ο Αγγελος Μπούρας ως Αγγελιαφόρος Β΄ που αποκαλύπτει στον Θεοκλύμενο πώς τον ξεγέλασε η Ελένη, λαμβάνοντας μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου το χειροκρότημα περίπου 11.000 θεατών, Ελλήνων και ξένων. Στην επιστροφή για την Αθήνα, σκεφτόμουν πόση δύναμη έχει το θέατρο να σπάει προκαταλήψεις. Τουλάχιστον σε μερικούς ανθρώπους, γιατί σχόλια τύπου «η Επίδαυρος δεν είναι μπουζουκλερί» ή «μα είναι δυνατόν να ανεβάζεις αρχαία τραγωδία μέσα στα χάχανα και στο πανηγύρι;» δεν έλειψαν. Είναι και αυτά μια άποψη, μάλλον.