Κώστας Μασσέρας
Exotic Summer
εκδ. Αυτοέκδοση, σελ. 60
Το καλοκαίρι ως εμπειρία, καθολική, μεταφυσική, σωματοποιημένη και ιδεαλιστική, εκβάλλει με παφλασμό στο βιβλίο του φωτογράφου Κώστα Μασσέρα. Με τίτλο «Exotic Summer», η δίγλωσση έκδοση είναι μια ανθολόγηση φωτογραφικών ερμηνειών του καλοκαιριού, ως ένα βίωμα κοινό και οικείο όσο και προσωπικό, και πάντα σε ανάγκη επαναδιατύπωσης. Τα καλοκαίρια του Κώστα Μασσέρα φθάνουν σε εμάς άχρονα, είναι καλοκαίρια νιότης, καλοκαίρια στοχαστικά και ερημικά, καλοκαίρια παιδικών αναμνήσεων και εφηβικών φλερτ, καλοκαίρια ερωτισμού, καλοκαίρια στον πυρήνα της ύπαρξης.
«Οι φωτογραφίες δημιουργήθηκαν σε μια περίοδο τριών δεκαετιών, από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα», λέει ο Κώστας Μασσέρας, που έχει γράψει και τα κείμενα στο βιβλίο. «Η φωτογραφία ακολουθεί την καθημερινότητά μου, έτσι όταν πήγαινα διακοπές φωτογράφιζα αρκετά, αλλά και πάλι δεν μου αρκούσε. Εξορμούσα λοιπόν και στα λιμανάκια της Αττικής, κυρίως της Δυτικής, Ελευσίνα, Μεγάλο Πεύκο και Σαλαμίνα, αλλά και στον Πειραιά, εκεί όπου η ανάπτυξη συμπορεύεται με την ιστορία, τη μυθολογία και την καθημερινότητα. Αρκετές φωτογραφίες είναι από τη Μεσσηνιακή Μάνη από όπου κατάγομαι και λίγες από νησιά, κυρίως από την Τήνο».
Οι φωτογραφίες είναι όλες ασπρόμαυρες, πολλές έχουν έντονο συμβολισμό, σαν αλληγορικά σχόλια πάνω στον χρόνο, που τον εκφράζει η θάλασσα. «Πάντα ήθελα οι φωτογραφίες μου να είναι άχρονες, με αυτό τον τρόπο συνδυάζονται καλά παλιές φωτογραφίες που είναι τραβηγμένες με φιλμ με τις ψηφιακές», λέει ο Κώστας Μασσέρας. «Μεγάλο ρόλο παίζει εδώ και το ασπρόμαυρο. Αλλιώς θα ήταν με χρώμα από φιλμ και διαφορετικές με ψηφιακή. Δεν φωτογραφίζω αποκλειστικά ασπρόμαυρο, μάλιστα έχω ήδη το υλικό για το επόμενο βιβλίο που είναι έγχρωμες φωτογραφίες και θα έχει παρόμοιο θέμα, πιο επικεντρωμένο στη θάλασσα».
Η γεωμετρία των σωμάτων, όλων των γενεών, είναι μια παράλληλη αφήγηση. Το φως, το νερό, η ψευδαισθητική χαύνωση, το ατέλειωτο παιχνίδι, ο ρεμβασμός, η νοσταλγία για τα ατελείωτα καλοκαίρια της παιδικής ηλικίας… όπως γράφει παραστατικά ο Κώστας Μασσέρας για τα καλοκαίρια εκείνα: «Επτά χρονών είχα φάει ξύλο για να βγω από τη θάλασσα και να παρατήσω το παιχνίδι. Τα χείλη μου είχαν μελανιάσει, το ίδιο και τα ακροδάχτυλά μου, αλλά επέμενα να σπάσω το ρεκόρ κάτω από το νερό. Υστερα τρέχαμε και παλεύοντας κυλιόμασταν στην καυτή άμμο, ανοίγαμε μεγάλους λάκκους βάζοντας μέχρι τη μέση αγκάθια, τους σκεπάζαμε με ένα κομμάτι από πλαστική σακούλα, και από πάνω με άμμο. Κάναμε χάζι τους μεγάλους που βούλιαζαν μέσα σε ‘κείνες τις παιδικές παγίδες. Τα απογεύματα ψαρεύαμε στα βράχια ή ξεφλουδίζαμε ο ένας τον άλλον αποτελειώνοντας το έργο του ήλιου. Αλλες πάλι φορές, παίρναμε σβάρνα τις ρούγες σπέρνοντας τον πανικό με τα ξεφωνητά και τις τρεχάλες στις θείες που μας τρατάρανε ευχαρίστως υποβρύχιο ή λουκούμι, αρκεί να καθόμασταν ήσυχοι»…