Είκοσι πέντε ταξίδια εκτός Ελλάδας, δηλαδή περίπου σαράντα παραστάσεις. Μέσα σε ένα χρόνο ακριβώς το «Larsen C» του χορογράφου Χρήστου Παπαδόπουλου παρουσιάστηκε στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιταλία. Μετά τη νέα στάση του στη Στέγη Ωνάση, για δεύτερη σεζόν, οι περιοδείες θα συνεχιστούν στη Γερμανία, στη Σουηδία, στη Βρετανία μέχρι το 2024. Η ανταπόκριση του κοινού και οι κριτικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό υπογραμμίζουν την επιτυχία αυτού του μινιμαλιστικού, δεξιοτεχνικού έργου, που δανείζεται τον τίτλο του από ένα φυσικό φαινόμενο.
«Ο Larsen C ήρθε και μας βρήκε, δεν πήγαμε εμείς σε αυτόν», λέει στην «Κ» ο Χρήστος Παπαδόπουλος. Εννοεί πως ο επιστημονικός όρος ενός παγετώνα της Ανταρκτικής, ηλικίας δέκα χιλιάδων χρόνων, που κινείται τόσο αργά ώστε να πιστεύουμε –λανθασμένα– ότι παραμένει τελείως ακίνητος, δίνει όνομα σε ένα φαινόμενο που ταιριάζει με τον δικό του τρόπο σκέψης. «Μεγάλο κομμάτι της έμπνευσής μου προέρχεται από τη φύση», μας εξηγεί ο χορογράφος. «Δεν πρόκειται όμως για μια σχέση που αφήνει στη δουλειά μου απλώς το αισθητικό της αποτύπωμα. Με ενδιαφέρουν οι νόμοι που διέπουν τη φύση, οι τρόποι με τους οποίους οργανώνονται τα στοιχεία της πριν γίνουν φαινόμενα, ο συντονισμός των μερών που καταλήγουν σε μια σύνθεση κατανοητή για τις ανθρώπινες αισθήσεις. Για να το πω απλά, με γοητεύει η μαγεία της φύσης».
Ανθρώπινη συμπεριφορά
Γι’ αυτό και δεν είναι η πρώτη φορά που στη δουλειά του παρατηρεί και καταγράφει τους φυσικούς μηχανισμούς –συνέβη ξανά στο «Elvedon» και στο «Ιόν»– με σκοπό να μελετήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά. Αλλωστε, όπως ο ίδιος μας λέει, γεννήθηκε στη Νεμέα και έζησε κοντά στη φύση μέχρι τα 17 του χρόνια, όταν ήρθε στην Αθήνα για σπουδές. Ο υποψήφιος πολιτικός επιστήμονας του Παντείου Πανεπιστημίου ανακάλυψε το θέατρο από την ερασιτεχνική ομάδα των φοιτητών, σπούδασε υποκριτική στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και ύστερα μετακόμισε στο Αμστερνταμ για να συνεχίσει τις σπουδές του στον χορό και στη χορογραφία. Σήμερα, στα 46 του χρόνια, νιώθει ευτυχής επειδή οι προσωπικές του αναζητήσεις τον οδήγησαν σε ένα καλλιτεχνικό πεδίο που βρίσκει ανταπόκριση στο ευρύ κοινό. Γιατί όμως προτίμησε να εκφραστεί μέσω του σύγχρονου χορού;
Το σώμα κρύβει μια ποιητική, αυτήν της κίνησης, που σου επιτρέπει να πεις όσα θέλεις χωρίς τον περιορισμό της γλώσσας.
«Το σώμα κρύβει μια ποιητική, αυτήν της κίνησης, που σου επιτρέπει να πεις όσα θέλεις χωρίς τον περιορισμό της γλώσσας», απαντάει. «Ο χορός είναι ένας τρόπος σύνδεσης των ανθρώπων, απολύτως κατανοητός από όλους. Ενας κώδικας που δεν χρειάζεται να ερμηνευθεί ούτε να εξακριβωθεί. Σκεφτείτε τους μεγάλους χορούς που στήνονται στα πανηγύρια. Οσοι συμμετέχουν μοιράζονται ένα κοινό βίωμα, μια επικοινωνία εφήμερη μεν, αλλά δημιουργική και συντονισμένη». Ο ίδιος δεν χορεύει στις χορογραφίες του αλλά χορεύει στις πρόβες και πολύ θα ήθελε να συμμετάσχει σε κάποια παράσταση κάνοντας μια αναπλήρωση, ομολογεί.
Πυκνώσεις και αραιώσεις
Στη χορογραφία του, τα σώματα των χορευτών δημιουργούν πυκνώσεις και αραιώσεις σαν αυτές ενός σμήνους πουλιών, «σε μια δράση που είναι περισσότερο θεατρική και λιγότερο μια χορευτική μετατόπιση», εξηγεί.
Ο παγετώνας Larsen C, με έκταση διπλάσια της Ουαλλίας, κινείται τόσο αργά ώστε δεν συλλαμβάνεται από τις ανθρώπινες αισθήσεις. Οι αλλαγές είναι αδιόρατες, ωστόσο συμβαίνουν. «Εχω μια μικρή αντίσταση στη συγκίνηση», σχολιάζει ο χορογράφος. «Θέλω όμως να καταλάβω πώς γεννιούνται τα συναισθήματα: Τι σημαίνει το άγγιγμα; Πώς πλησιάζουν δυο χέρια; Πώς κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο όταν ερχόμαστε κοντά κι όταν απομακρυνόμαστε; Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε στη σκηνή, και το ωραιότερο σχόλιο που άκουσα ήταν ότι κάποιος θεατής έκλαψε χωρίς να ξέρει γιατί».
Η παράσταση, διεθνής συμπαραγωγή της Στέγης, παρουσιάζεται από σήμερα έως τις 9/10.