10.00-12.00
Συνήθως η μέρα ξεκινάει κάπου μεταξύ 10 με 10 και κάτι. Αν περάσει τις 11 και δεν έχω σηκωθεί από το κρεβάτι, ό,τι ώρα και να έχω κοιμηθεί νιώθω ότι έχει χαθεί όλη η μέρα. Ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου, ανοίγω όλα τα παντζούρια να μπει φως στο σπίτι και βάζω να παίζει μία από τις αγαπημένες μου playlist στο Spotify. Στύβω ένα χυμό, φτιάχνω καφέ και στο τσακίρ κέφι μπορεί και να φάω κάτι. Περνάω κάτι φάσεις που αφιερώνω ένα εικοσάλεπτο σε –ο Θεός να την κάνει– σωματική άσκηση και mindfulness που μου έμαθε η γιαγιά μου, που της έμαθε η γιαγιά της, που της έμαθε ο μπατζανάκης της, και μετά ανοίγω τις συσκευές μου. Μέχρι τις 12 έχω οργανώσει το υπόλοιπο της ημέρας και της εβδομάδας μου.
12.00-15.00
Περνάμε στη φάση που μάλλον όλη αυτή η οργάνωση και το mindfulness με εξουθένωσαν και πρέπει οπωσδήποτε λίγο να ξεκουραστώ. Πίνω το υπόλοιπο του καφέ μου βλέποντας κάποια σειρά, χαζεύοντας στο Bēhance ή, στη χειρότερη, χάνομαι στα άδυτα της λίστας μου «Watch Later» στο YouTube. Γύρω στη μία αρχίζω να ασχολούμαι με τα to do της ημέρας και συνήθως ξεκινάω από τα πρότζεκτ της σχολής. Ανοίγω σημειώσεις, Illustrator, Photoshop & Procreate και χάνομαι από προσώπου γης έως τις 15.00.
15.00-17.00
Συνειδητοποιώ ότι δεν έχω φάει και πρέπει ως υπεύθυνος άνθρωπος να καθίσω να μαγειρέψω. Η go to συνταγή μου είναι κοκκινιστό κοτόπουλο με ταλιατέλες, το οποίο πρέπει να τρώω και τέσσερις-πέντε φορές τον μήνα. Δεν νιώθω καμία ενοχή. Δίνω τάπερ και στους φίλους μου. Μόλις τελειώσω το μαγείρεμα, τρώω συνεχίζοντας την προηγούμενη σειρά και αγνοώ επιδεικτικά τα άπλυτα πιάτα στην κουζίνα. Μετά τη γαβάθα μακαρόνια το μόνο που φαντάζει πρέπον να κάνω είναι να περάσω λίγο ποιοτικό μεσημεριανό χρόνο με τον Μάιλο (τον γάτο μου), ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της ημέρας με ακολουθεί όπου κι ό,τι κάνω (γλυκούλης μου).
17.00-20.00
Η ώρα κοινής ησυχίας αρχίζει να χάνεται από το προσκήνιο, όπως και η επήρεια του φαγητού, οπότε είναι πλέον η κατάλληλη στιγμή να μελετήσω τα τραγούδια πρόβας του επερχόμενου live και γενικά να φτιάξω moodboards που με βοηθούν στο να βάλω τη σκέψη μου, όσον αφορά το δημιουργικό κομμάτι, σε μια σειρά. Αφού φτιάξω και αυτά, κάθομαι στο πιάνο ή πιάνω το γιουκαλίλι, τα plugάρω και γράφω ό,τι μου ‘ρθει στο Logic.
20.00-22.00
Eχω πλέον απελπιστεί από ό,τι έχω γράψει και, ευτυχώς, έχω κανονίσει βόλτα και ποτάκι στην Κυψέλη για να ξεσκάσω. Αυτή η βόλτα τον τελευταίο καιρό έχει πολλές φορές τη μορφή ψυχοθεραπείας και ανάλογα με τη μέρα βρίσκομαι είτε από τη μεριά του ψυχοθεραπευτή είτε του ψυχοθεραπευόμενου. Iσως έχει να κάνει με την ηλικία. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, για να ψυχοθεραπευτούμε κάπως βγαίνουμε έξω και γενικά γι’ αυτό (φαίνεται) να υπάρχουμε.
«Νιώθω έντονο περιορισμό και πίεση από τις ώρες κοινής ησυχίας, μα τις σέβομαι, γιατί έχω ζήσει με γείτονες που τις αγνοούσαν πλήρως».
22.00-23.00
Εχω μόλις γυρίσει στο σπίτι, έχω πετάξει από πάνω μου την προηγούμενη απελπισία και νιώθω γεμάτος έμπνευση. Μία ώρα μέχρι την ώρα κοινής ησυχίας. Τέρμα μουσική και ξανακάνω πρόβα ό,τι τραγούδησα πριν και ό,τι άλλο ξεθάψω από τα εφηβικά μου χρόνια, ιν δε χιτ οφ δε μόμεντ.
23.00-01.00
Παιδιά, σιχαίνομαι (ή και όχι) που θα το πω, αλλά 23.00 με 01.00 είναι η ώρα που ή θα πάρω τηλέφωνο τον κολλητό μου και θα μιλάμε ασταμάτητα ή θα βουλιάξω στον καναπέ με χαμηλό φωτισμό στο σαλόνι και θα δω σειρές. Εχει έρθει η στιγμή μάλλον να ξαναπιάσω κανένα βιβλίο στο χέρι μου, μήπως και συμβεί, επιτέλους, η απόσβεση των (παραπάνω από 20) βιβλίων που έχω πάρει μες στον χρόνο και με κοιτάνε από τη βιβλιοθήκη να τρώω πίτσα και να βλέπω τις «Ανατριχιαστικές περιπέτειες της Σαμπρίνα».
01.00-03.00
Ο,τι από τα δύο και να έχω κάνει πριν, θα δω για καμία ωρίτσα (ακόμη) Netflix/Disney+ και γύρω στις 2 η έμπνευση θα μου ξαναχτυπήσει την πόρτα και δειλά δειλά θα συνδέσω το midi και στην πιο χαμηλή ένταση θα παίξω και θα τραγουδήσω λίγο. Πραγματικά στην πιο χαμηλή ένταση. Νιώθω έντονο περιορισμό και πίεση από τις ώρες κοινής ησυχίας, μα τις σέβομαι, γιατί έχω ζήσει με γείτονες που τις αγνοούσαν πλήρως και τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα.
03.00-10.00
Ε, το μυαλό μου έχει αρχίσει να καίγεται και πάω να ονειρευτώ ότι κάνω συναυλίες ή ότι το σπίτι μου βγάζει πόδια και τρέχει να φύγει μακριά μου ή ότι είμαι σούπερ ήρωας και ένα τεράστιο Πόκεμον (Τζιρατίνα) καταστρέφει την πόλη. Κόσμε, καληνύχτα και καλημέρα!
Ο νέος τραγουδοποιός Χρήστος Κούρτογλου παρουσίασε πρόσφατα την καινούργια του δουλειά με τίτλο «Λαβύρινθοι».
