Εκείνη η πάνω Κυψέλη, από την Καυκάσου και πέρα, ξετυλίγεται σαν ασπρόμαυρη κινηματογραφική ταινία. Τη βλέπω σαν μια ιστορία της κατοίκησης σε άλλοτε δύσβατα σημεία της πόλης, σε διαρκείς επεκτάσεις, απλωμένες ήδη από το 1930, σε πρώην κατσάβραχα, σε οικοδομικά τετράγωνα που γέμιζαν έως ακόμη και τη δεκαετία του ’70. Εκείνο το μεγάλο νοητό τρίγωνο ανάμεσα στην Κερκύρας και στην Ευελπίδων είναι μια άλλη Κυψέλη, πυκνή και γοητευτική, που όσο την περπατάς τόσα ανακαλύπτεις, ανάμεσα σε τσιμεντένιες σκάλες, ψηλές πολυκατοικίες και μικρά διώροφα σπίτια. Πάνω κάτω στην οδό Λαχανά και στα πέριξ, βρίσκεσαι σε ένα κομμάτι αυτού του κόσμου, που όσο εισχωρείς μέσα του τόσο μεγαλύτερος μοιάζει. Κόγχες και λαγούμια μέσα στα αστικά ορυχεία. Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της οδού Σκοπέλου, λίγο έκανα το βλέμμα δεξιά και βρέθηκα στο ίδιο επίπεδο με έναν ηλικιωμένο κύριο που διάβαζε εφημερίδα στο στενό μπαλκονάκι του πρώτου ορόφου. Αυτή η εντυπωσιακή εγγύτητα και πυκνότητα δεν εμποδίζει ένα είδος ιδιωτικότητας να διασώζεται και ταυτόχρονα αφήνει ελεύθερη στον αέρα μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.
Προσπαθούσα να βρω λόγια να ορίσω την ατμόσφαιρα αυτή. Οι παλιωμένες πολυκατοικίες του ’70 έμοιαζαν γκροτέσκες έτσι ψηλοκρεμαστές, αλλά δεν ήταν μόνες. Τα διώροφα από άλλες εποχές είχαν θέση και άφηναν φως και ρεύματα να σε ζώνουν. Εκεί που περπατούσα στην οδό Λαχανά κοντά στην Κασταλίας, είχα παραδοθεί στον φθινοπωρινό ήλιο που χρύσιζε τα πάντα, και ορισμένες μεσοπολεμικές κατοικίες είχαν αρχίσει να με απασχολούν ολοένα και περισσότερο με τη συχνή παρουσία τους, ώσπου είδα μια εξαιρετική γυναικεία φιγούρα να ποτίζει ολάνθιστες γλάστρες στην αυλή υπερυψωμένου διώροφου σπιτιού. Ημουν στη Νέα Κυψέλη. Καλημέρισα, αυθόρμητα. Σεβασμός και χαρά. Πιο κάτω με είχε ρουφήξει η Σκοπέλου σαν χοάνη, αλλά λοξοδρόμησα ακολουθώντας ζιγκ ζαγκ στους μικρούς δρόμους. Την οδό Πρινοπούλου οι περίοικοι τη γνωρίζουν ως έναν φιλήσυχο δρόμο, αλλά εγώ στάθηκα να δω την τριλογία των δίπατων σπιτιών που στήριζαν το ένα το άλλο. Από τα τρία σπίτια, ήταν μονάχα το μεσαίο, με το καστανό αρτιφισιέλ απείραχτο από το 1935, εκείνο που έστεκε κλειστό και ερειπωμένο. Αρ Ντεκό στις ανηφοριές και κατηφοριές της Κυψέλης. Ποιος να το έχτισε εκείνα τα χρόνια και πώς να ήταν οι χωματόδρομοι τότε όταν έβρεχε;
Αλλά εκείνο το συνοικιακό Μπάουχαους ήταν συγκινητικό στην αυστηρή ομορφιά του. Πιο πάνω και πιο κάτω είδα αρκετά ακόμη σπίτια, όχι περίτεχνα αλλά τα πιο πολλά εμπειρικά και συμβατικής εμφάνισης, όμως πολύτιμα για την ανάγνωση της ιστορίας της κατοίκησης. Διώροφα είδα που χτίζονταν όχι μόνο στη δεκαετία του ’50 αλλά και μετά το 1960, όπως εκείνο το πολύ ιδιαίτερο σπίτι στην οδό Λαχανά 59. Εκεί γύρω, στην ακτίνα του Ναού Υψώσεως Τιμίου Σταυρού, είναι η οδός Λαζαράδων με τα συνήθη μέτωπα ψηλών πολυκατοικιών. Αλλά στην αρχή και κοντά στην εκκλησία υπάρχουν μικρότερες κατοικίες, δύο δεξιά και μία αριστερά. Μου τράβηξε το ενδιαφέρον το σπίτι στο αριστερό πεζοδρόμιο της Λαζαράδων λόγω της εγκατάλειψής του και της αυτοσχέδιας επιγραφής ότι δίνεται αντιπαροχή. Θύμιζε προαστιακή μικρή έπαυλη, με καμάρα στην είσοδο και αρ ντεκό πόρτα. Μικρό σπίτι, χαριτωμένο, κάποτε θα κοιτούσε τα απέναντι μικρά σπίτια και θα ήταν ένα από τα λίγα χτισμένα στα υψώματα της Κυψέλης. Το έβλεπα στα στερνά του. Είχε ήδη λάβει τον τελευταίο ασπασμό. Κράτησα την εικόνα του.