Η Μαρίνα Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Από το 1996 εργάζεται στο αεροδρόμιο της Αθήνας, όπου είναι υπεύθυνη του γραφείου Τύπου. Μετά τη συλλογή διηγημάτων της «Γλυκιά πενικιλίνη», το δεύτερο βιβλίο της, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, είναι το μυθιστόρημα «Πιες το τσάι σου, Σεμίραμις» (εκδ. Κάκτος).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Παλιές αγάπες» αυτόν τον καιρό στο κομοδίνο, όπως τα «Απομεινάρια μιας μέρας» του Καζούο Ισιγκούρο.
Ποιος ήρωας – ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ανάμεσα στο γοητευτικό πλήθος, ας ξεφύγω από το πολύ-λημμα του ενός-μιας κι ας διαλέξω την ευφυή «χρονομηχανή Ορλάντο», της Βιρτζίνια Γουλφ, που ταξιδεύει στον χρόνο ως άντρας και ως γυναίκα.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές ή συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Ας πούμε πως μου επιτρέπεται να διοργανώσω ένα τσάι. Για τον Σαίξπηρ, για τον Μέλβιλ, για τον Γκόγκολ και τον Τσέχωφ, για τον Παπαδιαμάντη και τον Βιτσέντζο Κορνάρο, για τον Ντίκενς, τις Μπροντέ, για τον Προυστ και τον Μπουτζάτι, για τον Πόου και τον Μάρκες. Αφού πρόκειται για τσάι, ας μη στερηθεί η παρέα την ευφυία του Λιούις Κάρολ κι εύχομαι να μη μου αρνηθεί την πρόσκληση η Ζυράννα Ζατέλη.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Κάτι συγκλονιστικό, όχι απλώς ενδιαφέρον, βρίσκεται στο «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος» του Πρίμο Λέβι, εκεί όπου η αλήθεια δεν μένει ανείπωτη κι όμως δεν ευτελίζεται σε μελοδραματική κραυγή. Επειδή αυτή είναι η αλήθεια.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Παρότι δεν ήταν η πρώτη γνωριμία μας, το φετινό καλοκαίρι το έζησα με τον «Μόμπι Ντικ», αυτή τη φορά με την προσήλωση και την απόλαυση που του αξίζει.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Οι «Μεγάλες προσδοκίες».
Ποια μυστήρια κρύβει η «σκοτεινή πλευρά του ορόφου»;
Ενας κούκος στον τοίχο εξακολουθεί να σημαίνει τις ώρες κι ένα σταματημένο ρολόι «πεθαίνει» στο κλειδωμένο δωμάτιο. Κι άλλα που η σκοτεινή πλευρά τα κρύβει καλά.
Δώστε λίγα στοιχεία για τον άγνωστο κύριο Κ.
Ο κύριος Κ. «…έφτιαχνε “γλυκά μάτια”. Εκμεταλλευόταν τα μάτια του μ’ έναν γελοίο τρόπο πριν βγει έξω σαν “καλός άνθρωπος”. Τα ζάρωνε λίγο στην άκρη κι αυτή η γκριμάτσα κατάφερνε να μαλακώσει το πρόσωπό του. Πριν στρίψει το χερούλι, στεκόταν πίσω από την πόρτα κι έφτιαχνε το προσωπείο του. Ακριβώς όπως κάποιος, πριν ανοίξει μια εξώπορτα, βάζει το καπέλο του».