Τα ογδόντα της χρόνια συμπληρώνει φέτος η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και η επίσημη έναρξη του προγράμματός της πραγματοποιήθηκε στις 21 Οκτωβρίου με μια συναυλία στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης». Ο διευθυντής της Λουκάς Καρυτινός διηύθυνε το έργο «Διαδρομές για συμφωνική ορχήστρα» του Δημήτρη Μηνακάκη, το πρώτο Κοντσέρτο για βιολί του Μαξ Μπρουχ καθώς επίσης την Πέμπτη Συμφωνία του Τσαϊκόφσκι.
Παραγγελία της Κρατικής, η διμερής σύνθεση του Μηνακάκη μοιάζει στραμμένη στο Παρίσι των αρχών του 20ού αιώνα, στον ιμπρεσιονισμό και στον Ντεμπισί, όπως επίσης στην τζαζ, την οποία ανακάλυπταν και αξιοποιούσαν οι συνθέτες της εποχής στα έργα τους. Τα αρκετά διακριτά επεισόδια, ιδιαίτερα του δεύτερου μέρους, έδιναν περισσότερο τον χαρακτήρα μιας αλληλουχίας εικόνων. Συνάγει κανείς ότι ενδεχομένως το έργο θα ωφελείτο περισσότερο από μια ερμηνεία η οποία θα αναδείκνυε κυρίως την ενορχήστρωση αλλά και τη σπονδυλωτή δομή του.
Με δεξιοτεχνική άνεση και σιγουριά ερμήνευσε ο Χόουπ το πρώτο Κοντσέρτο για βιολί του Μπρουχ.
Στη συνέχεια δόθηκε το ιδιαίτερα δημοφιλές πρώτο Κοντσέρτο για βιολί του Γερμανού Μαξ Μπρουχ, αναμφίβολα ένα από τα πιο γνωστά έργα του μαζί με τη «Σκωτική φαντασία». Το κοντσέρτο ερμήνευσε ένας διάσημος βιολονίστας, ο Ντάνιελ Χόουπ, γερμανοεβραϊκής καταγωγής, γεννημένος στο Ντάρμπαν της Νοτίου Αφρικής.
Με απόλυτη δεξιοτεχνική άνεση και σιγουριά απέδωσε τον έντονα ρομαντικό χαρακτήρα του έργου, τη δραματική ένταση, αλλά και τον λυρισμό του, όπως εκφράζεται στο αργό δεύτερο μέρος αλλά εξίσου μέσα από προβεβλημένες παραγράφους στα ζωηρά περιβάλλοντα μέρη. Τον 20ό αιώνα το συγκεκριμένο Κοντσέρτο απέκτησε τεράστια δημοτικότητα χάρη σε ηχογράφηση του Γεχούντι Μενουχίν, συνεργάτης του οποίου υπήρξε ο Χόουπ. Ο Μενουχίν είχε βαθιά φιλία με τον Ινδό συνθέτη Ραβί Σανκάρ και προφανώς δεν είναι άσχετο ότι ο Χόουπ επέλεξε να ερμηνεύσει, εκτός προγράμματος, τη «Ράγκα του δειλινού» του Σανκάρ, που ο συνθέτης είχε αφιερώσει στην ειρήνη. Στη συνέχεια αποχαιρέτησε το κοινό με το «Νανούρισμα» του Μπραμς, σε δική του διασκευή.
Στο δεύτερο μέρος της βραδιάς η συναυλία περιλάμβανε μία ακόμη δημοφιλή σύνθεση, την Πέμπτη Συμφωνία του Τσαϊκόφσκι. Eργο ρεπερτορίου για κάθε συμφωνική ορχήστρα, όπως και για την Κρατική, θα έπρεπε να ανήκει σε εκείνα των οποίων οι απαιτήσεις θα ήταν πλέον κτήμα των μουσικών, με αποτέλεσμα να επιτρέπουν στον εκάστοτε αρχιμουσικό να διαπλάσει τη δική του ερμηνεία. Η ταχύτητα και η ένταση που επέλεξε ο Λουκάς Καρυτινός, ειδικά στο τελευταίο μέρος, δεν υποστηρίχτηκαν από τα βιολιά, που υπολείπονταν σε ακρίβεια, ενώ συχνά, όπως στο δεύτερο μέρος, το σύνολο των εγχόρδων δεν διέθετε τον απαραίτητο πλούτο προκειμένου να υποστηρίξει τις σαρωτικά πλατιές μελωδικές φράσεις του Τσαϊκόφσκι. Οι εκρηκτικές κορυφώσεις της έντονα δραματικής ερμηνείας κατέληγαν συχνά απλά βροντώδεις, καθώς είχαν ανάγκη από έγχορδα με διαφορετικές ποιότητες. Μεμονωμένες συνεισφορές από τα πνευστά, με το σόλο του κόρνου να ξεχωρίζει (Χρήστος Σαλβάνος), όπως επίσης πολύ καλές ερμηνείες από το κλαρινέτο (Σπύρος Μουρίκης) και το φαγκότο (Βασίλης Λιοδάκης), έδωσαν ανάταση στο αποτέλεσμα.