Κάθε φορά που ταξιδεύω στη Θεσσαλονίκη τρώω καλά· πολύ καλά για την ακρίβεια. Ανέκαθεν η κουζίνα της πόλης είχε βάθος, δημιουργικότητα, μεράκι, πλούτο. Είτε πρόκειται για ταβερνάκι και μεζεδοπωλείο, είτε για αστικού τύπου εστιατόριο, είναι εντυπωσιακό ότι νιώθεις την πολυπολιτισμικότητα της γεύσης, αυτό το συναρπαστικό κράμα από την εβραϊκή παράδοση, τα Βαλκάνια, τον Πόντο, την Ευρώπη, τα μικρασιατικά παράλια, την Πόλη και τόσες άλλες παραδόσεις που διασταυρώθηκαν στη Θεσσαλονίκη πάνω από κατσαρόλες και τηγάνια κι έκαναν την κουζίνα της τόσο ξεχωριστή και διαφορετική από όλες τις τοπικές κουζίνες της Ελλάδας.
Πραγματικά εντυπωσιάζει ότι αυτό που περιγράφουμε όχι μόνο δεν έχει αλλοιωθεί από την παρέλαση σύγχρονων τάσεων και την παγκοσμιοποίηση της κουζίνας, αλλά παραμένει ζωντανό και εξελίσσεται με ένα μοναδικό τρόπο, λες και ακολουθεί μια δική του αυτόνομη πορεία.
Αλλά δεν είναι μόνο η γεύση. Είναι και η βορειοελλαδίτικη πληθωρικότητα που κάνει τόσο ιδιαίτερα τα πάντα γύρω από το φαγητό. Οπου και να πας θα σε περιποιηθούν με το «πάθος». Στη Θεσσαλονίκη δεν αισθάνεσαι την απόλυτη επικράτηση του επαγγελματισμού, όχι ότι οι άνθρωποι δεν είναι επαγγελματίες, είναι και παραείναι, αλλά δεν λειτουργούν αυτοματοποιημένα, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη. Υπάρχει ψυχή και φροντίδα, το μαγαζί τους το νιώθουν και λίγο σαν το σπίτι τους και τον πελάτη σαν καλεσμένο. Με τίμησες; Θα σε τιμήσω κι εγώ. Θα σε περιποιηθώ. Θα σε κεράσω οπωσδήποτε κι ένα γλυκάκι στο τέλος.
Επίσης, η Θεσσαλονίκη έχει και πολύ πιο οικονομική εστίαση. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, η διαφορά φαίνεται πιο έντονα. Μπορείς να φας καλά και πλούσια χωρίς να ξοδέψεις μια περιουσία. Υπάρχει εξήγηση. Τα πλήθη του τουρισμού έχουν ανεβάσει τα πάντα στην Αθήνα. Τα ενοίκια, τα κόστη γενικότερα που με τη σειρά τους συμπαρασύρουν τον λογαριασμό για τον πελάτη. Η Θεσσαλονίκη είναι προορισμός, πάντα θα είναι, αλλά οι αριθμοί σε σχέση με τον τουρισμό είναι πολύ διαφορετικοί. Αυτό κρατάει σε πολύ λογικά πλαίσια και τις τιμές στην εστίαση.