«Δύσκολα» έβαλε στη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων ο αρχιμουσικός Ανδρέας Τσελίκας. Η συναυλία της 29ης Οκτωβρίου στο θέατρο «Ολύμπια» δεν περιλάμβανε μόνο την πανελλήνια πρώτη παρουσίαση ενός απαιτητικού Κοντσέρτου για πιάνο του Γιώργου Δούση, αλλά και την επίσης απαιτητική Πέμπτη Συμφωνία του Σεργκέι Προκόφιεφ. Ο Τσελίκας ξέρει τη δουλειά του, και το απέδειξε για ακόμη μία φορά, ωστόσο το ικανοποιητικό αποτέλεσμα σε μια συμφωνική συναυλία είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων, αρκετοί από τους οποίους δεν ελέγχονται από τον αρχιμουσικό.
Αρχή έγινε με τη «Γιορταστική εισαγωγή», έργο 96 του Σοστακόβιτς. Γραμμένη για την 37η επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης, βασίζεται κυρίως στα χάλκινα αλλά και στα ξύλινα πνευστά.
Η ερμηνεία της έδωσε μια πρόγευση όσων θα ακολουθούσαν στη συνέχεια της βραδιάς. Αφενός, φάνηκε ο βαθμός στον οποίο ο Τσελίκας έλεγχε την ορχήστρα: η πλαστικότητα στην ταχύτητα και η ποικιλία των δια-βαθμίσεων δυναμικής, που δεν περιορίστηκαν σε «φόρτε» και «πιάνο», αλλά περιλάμβαναν αρκετές ενδιάμεσες αποχρώσεις, έδωσαν παλμό και ενδιαφέρον ακόμη και σε αυτήν τη μονοσήμαντα αισιόδοξη σελίδα. Αφετέρου, η ορμή και η λαμπρότητά της περιορίστηκαν από τον ισχνό ήχο των εγχόρδων και ορισμένα προβλήματα ορθοτονίας στην ίδια ομάδα.
Για την απαιτητική Πέμπτη του Προκόφιεφ, ο Ανδρέας Τσελίκας στηρίχθηκε κυρίως στα πνευστά.
Εκτιμά κανείς στον Γιώργο Δούση τη δίχως συμπλέγματα προσέγγιση της μουσικής. Μοιάζει να ανήκει στους λίγους συνθέτες οι οποίοι απολαμβάνουν αυτό που κάνουν και δεν γράφουν με την αγωνία να είναι «πρωτοποριακοί» ή «πρωτότυποι», ό,τι κι αν σημαίνουν αυτές οι λέξεις στις μέρες μας. Δεν διακρίνει κανείς το άγχος να αποφύγει τη μελωδία ή συνολικά την τονική μουσική, κάτι που κατατρέχει ακόμη αρκετούς συναδέλφους του, αγκιστρωμένους στο 1945. Γράφει ο Δούσης για το κοντσέρτο του: «Εκφράζει δε έναν γόνιμο και αφομοιωμένο συγκερασμό των ιδιωμάτων στα οποία έχω εντρυφήσει όλα τα χρόνια της συνθετικής και επαγγελματικής μου δραστηριότητας. Αβίαστα και χωρίς την ανάγκη για την αναζήτηση της πρωτοπορίας, συνέθεσα ένα έργο συνεπές, διαυγές και με πλούτο ηχοχρωμάτων».
Αφομοιωμένοι απόηχοι από Ραβέλ, τζαζ, Προκόφιεφ, Νίνο Ρότα, κινηματογραφική μουσική συγκεράστηκαν σε ένα κοντσέρτο με ενιαίο ύφος, διαυγή και ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση. Ενα έργο, που απολαμβάνει κανείς σε διάφορα επίπεδα και το οποίο είναι επίσης ιδιαίτερα δεξιοτεχνικό για τον πιανίστα όσο και για την ορχήστρα. Σολίστ ήταν ο Γιώργος Κωνσταντίνου, θαυμάσιος στα ζωηρά μέρη όσο και στο αργό, το οποίο ξεκινούσε με ένα εκτενές σολιστικό μέρος για το πιάνο.
Προφανώς η προετοιμασία του Κοντσέρτου δεν άφησε επαρκή χρόνο για την προετοιμασία της Πέμπτης του Προκόφιεφ. Μόνο που το έργο αυτό έχει πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις από την Εισαγωγή του Σοστακόβιτς, καθώς η πολυεπίπεδη μουσική γραφή προϋποθέτει εστιασμένο ήχο από όλες τις ομάδας. Αδύναμο σημείο ήταν και πάλι τα έγχορδα, ειδικά τα τσέλα, που δεν επέτρεψαν στο νοσταλγικό τρίτο μέρος να λειτουργήσει. Ο Τσελίκας ανέδειξε τη γραφή όσο καλύτερα μπορούσε, στηριζόμενος κυρίως στα πνευστά και αξιοποιώντας τα έγχορδα κυρίως για λόγους δυναμικής.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr