«East beat» τιτλοφορείται η κεντρική υφασμάτινη «οδός» που έχουν δημιουργήσει οι The Callas στην έκθεση «Love Solidarity Death (L.S.D)», που φιλοξενείται στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Είναι μια «πασαρέλα» φτιαγμένη από πλεκτά κομμάτια-θραύσματα όλο χρώμα που προσκαλεί τον επισκέπτη σε μια διαγαλαξιακή βόλτα στον χωροχρόνο.
Αυτός ο ιδιότυπος δρόμος δημιουργεί τον κεντρικό άξονα της συγκεκριμένης πολυμορφικής αφήγησης, και μας μεταφέρει νοερά από τα πλακόστρωτα του Πικιώνη στα κλαμπ της Νέας Υόρκης, καταλήγοντας σε ένα ιδιότυπο μαρμάρινο «μνημείο», θαύμα στατικής, το «Punkthenon». Πίσω του ορθώνεται ένας ναός κατασκευασμένος από μαύρα πλαστικά καφάσια, το έργο «Arc». Είναι μία τετράγωνη κιβωτός που διασώζει το μαρμάρινο αρχιτεκτονικό κατάλοιπο ενός νεοκλασικού σπιτιού: ένα ταλαιπωρημένο αλλά ακόμη κομψό διακοσμητικό φουρούσι.
Αφεθείτε, γελάστε, αυτοσαρκασθείτε, διασκεδάστε, χορέψτε και συντονιστείτε με τους παλμούς της παγκόσμιας εικαστικής και μουσικής σκηνής. Αυτό είναι το πρόσταγμα –ίσως και το απόσταγμα– της συγκεκριμένης έκθεσης που παρουσιάζει το δίδυμο Λάκη και Αρη Ιωνά, δυο αδέρφια που εδώ και μια εικοσαετία αφήνουν το ιδιοσυγκρασιακό και αιρετικό ίχνος τους στην τέχνη. Οπως σημειώνει η επιμελήτρια της έκθεσης Νάντια Αργυροπούλου, αυτή η «εκθεσιακή – επεισοδιακή αναδρομή στο μέλλον» που έχουν συνθέσει οι The Callas –μουσικοί, εικαστικοί, περφόρμερ, εκδότες, οργανωτές αστικών και επαρχιακών φεστιβάλ, δημιουργοί ταινιών και βίντεο, φιλόξενοι οικοδεσπότες στους δικούς τους χώρους και ανήσυχοι εξερευνητές άλλων τόπων και τρόπων– «αναμοχλεύει τα πρωτογενή υλικά της συνεμψυχωτικής τους δράσης», μεταφέροντας στον εκθεσιακό χώρο επεισόδια μιας πολύπλευρης δημιουργικής περιπέτειας.
Τα υλικά που χρησιμοποιούν οι δύο καλλιτέχνες είναι πράγματα που συλλέγονται από το κέντρο της Αθήνας.
Από την είσοδο ακόμη της έκθεσης, η επίδραση της οργιώδους χρήσης του χρώματος καταλαμβάνει το βλέμμα του επισκέπτη. Υπό τους ήχους τζιτζικιών κινείται κανείς ανάμεσα σε αυτά τα ενδύματα-εκθέματα, τα ιδιότυπα χαλιά -χειροτεχνήματα και τις λαμπρές πλεχτές εικόνες που θα μπορούσαν να αποτελούν συστατικά στοιχεία ενός ψυχεδελικού μεσογειακού ναού. Τα υλικά που χρησιμοποιούν οι δύο καλλιτέχνες είναι πράγματα που συλλέγονται από το κέντρο της Αθήνας, από τα μικρά μαγαζάκια της πόλης τα οποία διασώζουν την οικειότητα μιας πιο ανθρώπινης καθημερινότητας. Μέσα από την καρδιά της πόλης βγαίνουν και τα μάρμαρα που «χτίζουν» τον πανκ Παρθενώνα των δύο δημιουργών. Πρόκειται για κομμάτια από τα ρείθρα των αθηναϊκών πεζοδρομίων που χάρη στον ιδιοφυή μηχανικό Δημήτρη Κορρέ συμπλέκονται σε μια φαινομενικά ευάλωτη κατασκευή, που ωστόσο καταφέρνει να ισορροπεί θαυμαστά. «Δύναμή της είναι η αδυναμία της», σχολιάζει η κ. Αργυροπούλου, κι αυτό θα μπορούσε να αποτελεί το μότο για το σύνολο του έργου των The Callas.
Στις δύο πλευρές, δεξιά κι αριστερά της «οδού» που καταλήγει στην Κιβωτό, μια σειρά από πολύχρωμες, πλεκτές Μαντόνες, δυναμικές κι επαναστατημένες σηκώνουν τα χέρια προς τον ουρανό σαν να συμμετέχουν σε κάποιον πρωτόγονο χορό. Στην πίσω πλευρά κάθε Μαντόνας, το σκαρίφημά της παρουσιάζεται σε μια σελίδα από μικρό σημειωματάριο. Είναι η πρώτη έμπνευση, η αρχή αυτής της απαιτητικής δουλειάς που χρειάζεται να γίνει μέχρι να ολοκληρωθεί ένα χειροτέχνημα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα πλεκτά έργα κατασκευάζονται από δύο λαμπρές πλέκτριες, τη μητέρα και τη θεία των δύο καλλιτεχνών που με τις βελόνες τους δίνουν μορφή στα οράματα των The Callas.
«Χάραμα περπατάτε αγκαλιά, με hangover, στις πλάκες του Πικιώνη, και αισθάνεσαι θραύσματα, δίψα, αρχαία μάρμαρα και Κόρες να συνυπάρχουν με πλαστικούς σωλήνες αποχέτευσης, γάτες και πικροδάφνες, και ο ήλιος να βγαίνει πάντα από εκεί πίσω από τον τρελό Υμηττό», έχουν γράψει οι ίδιοι στο σημείωμά τους, κι αυτή η φράση συμπυκνώνει την έμπνευσή τους.