Oλες τις ώρες της ημέρας βλέπεις τους Παριζιάνους να τσιμπολογάνε μια μπαγκέτα. Περπατώντας στον δρόμο, στις μετακινήσεις τους με το μετρό, σε ένα διάλειμμα από τη δουλειά, σε βραδινή βόλτα με παρέα. Μια σκέτη, ολόσκετη μπαγκέτα, γιατί, πολύ απλά, είναι τόσο νόστιμη, τόσο αφράτη, τόσο τραγανή, που δεν χρειάζεται συνοδεία.
Ζήλευα τους Γάλλους για το πεντανόστιμο μακρόστενο ψωμάκι τους, ειδικά παλιότερα, πριν η υπόθεση «ψωμί» αντιμετωπιστεί στην Ελλάδα με τη σοβαρότητα που αντιμετωπίζεται σήμερα, αφού πλέον έχουμε πολλά και εξαιρετικά αρτοποιεία που προσφέρουν εκλεκτά ψωμιά.
Δεν πρέπει να μας κάνει καμία εντύπωση, λοιπόν, που ένα ταπεινό ψωμάκι αποτελεί πια κληρονομιά της ανθρωπότητας – το γαλλικό παράρτημα της UNESCO ανακοίνωσε πριν από λίγες ημέρες πως εντάσσεται στην κατηγορία των παραδοσιακών εδεσμάτων που έχουν παγκόσμιο αντίκτυπο. Πώς την είχε περιγράψει ο Μακρόν; «250 γραμμάρια μαγείας και τελειότητας», και είναι ακριβώς έτσι όταν φτιάχνεται με τη σωστή συνταγή και τεχνική.
Φυσικά, δεν πρόκειται για ένα «ψωμάκι», αλλά για μια ψηφίδα της ταυτότητας των Γάλλων, ένα καθημερινό τους τελετουργικό, αναπόσπαστο κομμάτι του γαλλικού τρόπου ζωής και γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο πως την εμφάνιση της μπαγκέτας διεκδικούν αρκετοί μύθοι. Την έφτιαξε ο φούρναρης του Μεγάλου Ναπολέοντα στη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων για να χωράει στις τσέπες της στολής των στρατιωτών και να μεταφέρεται πιο εύκολα; Την έφερε στη Γαλλία ένας Αυστριακός στις αρχές του 19ου αιώνα;
Ισως να μην έχει και τόση σημασία πια αυτή η συζήτηση. Η μπαγκέτα αποτελεί και με τη βούλα κληρονομιά της ανθρωπότητας και αυτό που τώρα πρέπει να εξασφαλίσουν οι Γάλλοι είναι η επιβίωσή της τις επόμενες δεκαετίες, στην αυθεντική, χειροποίητη μορφή της και όχι ως ένα τυποποιημένο, βιομηχανικό προϊόν.
Κάθε χρόνο από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, η Γαλλία χάνει περίπου 400 αρτοποιεία που παρασκευάζουν χειροποίητα προϊόντα. Το κενό καλύπτεται από πρατήρια άρτου και σούπερ μάρκετ που πωλούν τυποποιημένο ψωμί.