Παραμονή Πρωτοχρονιάς, κατευθυνόμενοι προς το σπίτι της Μαρίας στο Γουδί για το ρεβεγιόν, περνάμε έξω από το «Αγία Σοφία». Κοιτάμε την είσοδο· το δρομάκι που οδηγεί στην παιδογκολογική κλινική «Ελπίδα-Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη».
Λίγες ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα, όπως κάθε χρόνο, πήγαμε μελομακάρονα στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά και στους γονείς και στα παιδιά, του ΤΑΟ, της αιματολογικής – ογκολογικής κλινικής του «Αγία Σοφία». Του δεύτερου σπιτιού μας. Σε δεκαπέντε ημέρες θα τους ξαναδούμε στα εξωτερικά ιατρεία για τις καθιερωμένες εξετάσεις της μικρής, η οποία δεν έδωσε την παραμικρή σημασία στο ότι περάσαμε μπροστά απ’ το «νοσοκομείο της». Είχε τον νου της που θα έβλεπε τον Θοδωρή, τον Μιχάλη μα και τη Δώρα, τη σκυλίτσα της Μαρίας.
Τα υπόλοιπα είναι για εμάς: μαμά, μπαμπά, γιαγιά. Ποιος από τους τρεις μας είπε «ποιοι να είναι τώρα μέσα;». Σκεφτόμαστε τον Φ. της Β. που συνεχίζει χημειοθεραπείες. Σκεφτόμαστε τη μικρή Λ., που τελειώνει την επανέφοδο. Τους άλλους γονείς με τους οποίους κάναμε ενάμιση χρόνο ομαδική ψυχοθεραπεία χάρη στο «Καρκινάκι». Το αγόρι που είδαμε το 2020 να χάνεται…
Πάλι αυτή η οργή απέναντι στον εαυτό μου: η μικρή τελείωσε τις θεραπείες τον Μάρτιο, οι εξετάσεις βγαίνουν καθαρές και, όμως, η θλίψη ήρθε μετά τον μαραθώνιο των 26 μηνών.
Ενα φαναράκι κι ένα γούρι για όλα τα παιδιά που θέλουν να πετάξουν ψηλά.
Αγώνας ανώμαλου δρόμου, στον οποίο έπρεπε κάθε τόσο να σπριντάρεις. Με το που έκοψες την κορδέλα του τερματισμού, γονάτισες. Και αυτό σε εκνευρίζει. Θα έπρεπε να είσαι χαρούμενος, ευτυχισμένος. Είσαι φυσικά. Αλλά αυτή είναι η μισή εικόνα. Η άλλη μισή είναι που σε ξυπνάει μέσα στη νύχτα. Κάποιος «παλιός» σε είχε βέβαια προειδοποιήσει: μετά, μετά έρχονται όλα. Μα θα φύγουν κι αυτά κάποτε.
Την ώρα των πυροτεχνημάτων, στη βεράντα της Μαρίας άναψα το φαναράκι που είχα φέρει μαζί μου. Το αφήσαμε όλοι μαζί να πετάξει στον νυχτερινό ουρανό. «Κάντε όλοι σας μια ευχή – από μέσα σας». Εκανα τη δική μου ευχή βλέποντάς το να πετάει ψηλά, ώσπου έγινε μια μικρή φλόγα στον σκοτεινό ουρανό.
Τη Δευτέρα, στο γραφείο, βρήκα να με περιμένει ένας φάκελος από την «Ελπίδα», τον Σύλλογο Φίλων Παιδιών με Καρκίνο. Είχε μέσα το γούρι του συλλόγου για το 2023, φιλοτεχνημένο από τη Μαριάννα Λαιμού, αντιπρόεδρο της «Ελπίδας»: τα φτερά μιας πτήσης. Θυμήθηκα μια στιχομυθία με την Ερατώ το καλοκαίρι. «Θα πάθει και η Εύα (σ.σ. η μικρή της αδελφή) λευχαιμία;» «Οχι, βέβαια». «Γιατί; Πώς έπαθα εγώ;». «Τι το μελετάς; Θες η αδελφή σου να ταλαιπωρηθεί όπως ταλαιπωρήθηκες εσύ;». Παύση. Επειτα, ξερά: «Δεν θυμάμαι να ταλαιπωρήθηκα»…
Καλή χρονιά σε όλα τα παιδιά και τους γονείς που δοκιμάζονται.
