Σιγά σιγά άδειαζε η αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής μετά το τέλος της πρεμιέρας του «ΙΝΚ» του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά· πραγματικό sold out με 1.582 θεατές. Και ήταν πολύ ωραίο το φινάλε: τα φώτα σταδιακά χαμήλωναν στη σκηνή καθώς ο μαυροντυμένος άνδρας χτυπούσε και ξαναχτυπούσε ένα χταπόδι στο πάτωμα, ενώ οι επευφημίες άρχισαν να ανεβαίνουν από την πλατεία, συναντήθηκαν με αυτές του εξώστη για να καταλήξουν σε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα.
Αυτό το παιχνίδι για δύο που είναι η συγκεκριμένη παράσταση, έφερε στο προσκήνιο για την τελευταία υπόκλιση μια πλειάδα συντελεστών – ακόμη και τον πολυμήχανο αρχιτέκτονα Δημήτρη Κορρέ. Ολοι με εξαιρετική δεξιοτεχνία έχουν συμβάλει ώστε να πάρει μορφή και ζωή ένας ακόμη από τους σκοτεινούς κόσμους του Δημήτρη Παπαϊωάννου.
Στο «ΙΝΚ» αναμετριούνται δύο άνδρες, στον πόλεμο που είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Κι αν ο μικρότερος μοιάζει χαμένος, ένα γυμνό ημιάγριο πλάσμα που πρέπει να υποταχθεί, η νεότητα και η ομορφιά του κερδίζουν εντέλει την ερωτική μάχη. Ο Παπαϊωάννου, ώριμος, έμπειρος, σίγουρος για τον εαυτό του, εκθέτει το υποσυνείδητό του με αυτοπεποίθηση σε δημόσια θέα. Οι φαντασιώσεις του μαζί με τα εικαστικά στοιχεία που συνθέτουν τα τελευταία χρόνια την καλλιτεχνική του γλώσσα –αναφορές στα πλάσματα από τον «Κήπο των επίγειων απολαύσεων» του Ιερώνυμου Μπος, αρχέτυπα αλλά και αναφορές σε σύγχρονους καλλιτέχνες σαν τον Γιόζεφ Μπόις– διαμορφώνουν το σύμπαν του: απελευθερωμένο και πρωτότυπο.
Δεν είναι ευκολοταξίδευτος ο κόσμος του Παπαϊωάννου. Θέλεις χρόνο για να προσανατολιστείς.
Σε μια σκοτεινή σκηνή με ατμόσφαιρα εξπρεσιονιστικής ταινίας, καθώς ο ήχος του νερού που ψεκάζεται ασταμάτητα αντικαθιστά τη μουσική, ένας άνδρας του Νότου –μελαχρινός, λεπτό μουστάκι, μαύρο πουκάμισο, μυτερά σκαρπίνια– παλεύει να δαμάσει ένα χθόνιο πλάσμα – ο χορευτής Σούκα Χορν λάμπει στη γυμνότητά του, λευκός σαν μάρμαρο. Τι σχέση έχουν οι δυο τους; Ποιος είναι ο νεαρός; Είναι ένας εραστής, ή είναι η ζωώδης πλευρά μας, η παράλογη, αυτή που αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε στον εαυτό και να δουν οι άλλοι;
Δεν είναι ευκολοταξίδευτος ο κόσμος του Παπαϊωάννου. Θέλεις χρόνο για να προσανατολιστείς, καθώς η τέχνη του είναι πυκνή σε ιδέες και έμπνευση. Οι περισσότεροι από τους θεατές της πρεμιέρας –άνθρωποι όλων των ηλικιών– κράτησαν τον ενθουσιασμό τους και στη διάρκεια της αργής αποχώρησης από την αίθουσα Τριάντη. Ομως ακούσαμε κι αμηχανία. Το χταπόδι, οι υγροί πίδακες, μια κούκλα μωρό, μια ασημένια ντίσκο μπάλα, όλα αυτά αποτελούν τα φαινομενικά ετερόκλητα υλικά ενός ιδιαίτερου θεάματος που ισορροπεί μεταξύ περφόρμανς και χορού. Είναι το «INK» μια παράσταση για μυημένους στο εκφραστικό λεξιλόγιο ενός από τους πιο επιτυχημένους και περιζήτητους καλλιτέχνες διεθνώς;
Ο ίδιος έχει πει ότι το έργο δημιουργήθηκε κατά το lockdown, με τη χαρά του μαθητή που κάνει σκασιαρχείο από τις υποχρεώσεις και τα αυστηρά χρονοδιάγραμμα μιας δυναμικής καριέρας. Ηταν μια εκ βαθέων «συνομιλία» για δύο πρόσωπα μέσα σε μια Αθήνα σιωπηλή, φοβισμένη και άδεια.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr