Πήγαν και οι δυο με διαφορά λίγων ημερών στο ίδιο, άρτι αφιχθέν στη γαστρονομική σκηνή της Αθήνας εστιατόριο, έφυγαν και οι δυο με τις χειρότερες εντυπώσεις. Οι λόγοι, πολλοί. Οι βασικότεροι είναι η προβληματική επικοινωνία, το κακό σέρβις, οι μικρές και ακριβές μερίδες σε ένα μενού όπου ήταν διαθέσιμα τα 2/3 από τα αναγραφόμενα πιάτα, η απουσία POS και στη μία περίπτωση το γεγονός ότι δεν κόπηκε καν απόδειξη γιατί «είχε πρόβλημα η ταμειακή μηχανή», όπως δικαιολογήθηκε η κοπέλα στο σέρβις.
Την ίδια στιγμή, σε πολλά έντυπα και διαδικτυακά περιοδικά και πολύ περισσότερο στα σόσιαλ μίντια γράφονται αποθεωτικά κείμενα για το συγκεκριμένο εστιατόριο: «ήρθε για να αλλάξει την αθηναϊκή εστίαση», «θα γράψει ιστορία» και πολλά άλλα που σε κάνουν να νιώθεις άσχημα γιατί δεν έχεις τρέξει κι εσύ εκεί που… γράφεται ιστορία.
Προφανώς η ευθύνη ανήκει κυρίως στους ιδιοκτήτες. Δεν ξεκινάς την επιχείρησή σου αν δεν είσαι έτοιμος. Οργανώνεσαι σωστά, προετοιμάζεσαι κατάλληλα, εξασφαλίζεις «εφεδρείες», καθώς η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Μικρά λάθη και παραλείψεις ίσως και να τα παραβλέψει ο πελάτης αν είσαι ειλικρινής – λες λ.χ. στο τηλέφωνο ότι δεν έχεις διαθέσιμο τραπέζι για δύο άτομα, αλλά θέσεις μόνο στο πατάρι ή στο μπαρ.
Επίσης ενημερώνεις από το τηλέφωνο, και όχι όταν ο πελάτης είναι ήδη εκεί, ότι δεν έχεις POS. Για τα υπόλοιπα δεν υπάρχουν δικαιολογίες, ειδικά με δεδομένο ότι η εστίαση στην Ελλάδα έχει γίνει μια αρκετά ακριβή έξοδος. Οπως λέει και μια συνάδελφος, «πρέπει να πηγαίνεις τον λογαριασμό στον πελάτη με ψηλά το κεφάλι».
Ομως ευθύνες υπάρχουν και στους «ειδικούς» της εστίασης και της νυχτερινής εξόδου που σπεύδουν από την πρώτη στιγμή, χωρίς να αφήσουν λίγο χρόνο να κυλήσει, να διαφημίσουν μαγαζιά με αχαλίνωτο ενθουσιασμό. Λίγη αυτοσυγκράτηση δεν βλάπτει. Ακόμη κι αν οι ιδιοκτήτες είναι φίλοι, δεν τους βοηθούν οι ασυγκράτητοι έπαινοι, μόνο η καλόπιστη κριτική. Δεν είναι εποχές για να πουλάμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.