Βαβυλώνα ★★★
ΔΡΑΜΑ (2022)
Σκηνοθεσία: Ντάμιεν Σαζέλ
Ερμηνείες: Μάργκο Ρόμπι, Μπραντ Πιτ, Ντιέγκο Κάλβα
Ξεπερνώντας ελαφρώς σε διάρκεια τις τρεις ώρες, το φιλμ είναι ένα επικό, χαώδες, εντυπωσιακό, ανοικονόμητο σύνολο με μπόλικες αρετές, αλλά και χτυπητές αδυναμίες.
Η πιο φιλόδοξη έως τώρα ταινία του Ντάμιεν Σαζέλ («La, La Land») έρχεται αυτή την εβδομάδα στις ελληνικές αίθουσες, για να μας ταξιδέψει στο Χόλιγουντ της «χρυσής εποχής». Εκεί στις αρχές τις δεκαετίας του 1920 βρίσκουμε τέσσερις βασικούς χαρακτήρες –και δεκάδες άλλους– που συναντιούνται σε ένα οργιαστικό πάρτι. Ο Μάνι (Ντιέγκο Κάλβα), ένας νεαρός Μεξικανός, παιδί για τα θελήματα, με όνειρο να δουλέψει στη βιομηχανία του θεάματος· ο Σίντνεϊ (Τζόβαν Αντέπο), δεξιοτέχνης τζαζίστας που ψάχνει και αυτός την ευκαιρία του· ο Τζακ Κόνραντ (Μπραντ Πιτ), μεγάλος πρωταγωνιστής –και ακόμη μεγαλύτερος πότης– του βωβού κινηματογράφου· και η Νέλι Λα Ρόι (Μάργκο Ρόμπι), μια ξανθιά καλλονή που καταφθάνει από το πουθενά, πεπεισμένη πως είναι το επόμενο λαμπερό αστέρι της οθόνης. Οι πορείες τους θα διασταυρωθούν και θα χωριστούν ξανά, καθώς οι ωδίνες της μετάβασης από τον βωβό στον ομιλούντα κλονίζουν ολόκληρη τη βιομηχανία.
Ξεπερνώντας ελαφρώς σε διάρκεια τις τρεις ώρες, το φιλμ του Σαζέλ είναι ένα επικό, χαώδες, εντυπωσιακό, ανοικονόμητο (μπορούν να ταιριάξουν πολλά επίθετα) σύνολο με μπόλικες αρετές, αλλά και χτυπητές αδυναμίες. Ηδη από την εισαγωγική σκηνή του πάρτι καταλαβαίνουμε πως εδώ έχουμε φτάσει σε ένα σκηνικό ατελείωτου γλεντιού και ταυτόχρονα πυρετώδους δημιουργίας, όπου οι πρωταγωνιστές πηγαίνουν στο γύρισμα σχεδόν κατευθείαν μετά την ποτισμένη με αλκοόλ και ναρκωτικά κραιπάλη της προηγούμενης νύχτας. Τόσο η συγκεκριμένη όσο και αρκετές ακόμη σεκάνς, είναι απλώς απολαυστικές, με τον Σαζέλ να εμπλουτίζει με κωμικά στοιχεία μια βρώμικη εξτραβαγκάνζα εμπλουτισμένη με άφθονο γυμνό και κάθε είδους… εκκρίσεις, που, σε ένα βαθμό, πάει και κόντρα στις συντηρητικές νόρμες του σύγχρονου Χόλιγουντ. Σύμμαχοί του, εκτός από τις υπέροχες μουσικές του Τζάστιν Χέρβιτς, είναι φυσικά οι δύο λαμπεροί αστέρες του: ο Μπραντ Πιτ, φοβερά κουλ ως alter ego του Ροδόλφο Βαλεντίνο, και κυρίως η εκθαμβωτική Μάργκο Ρόμπι, μια πραγματική δύναμη της φύσης, αναμφισβήτητα στην κορυφαία ερμηνεία τής μέχρι τώρα καριέρας της. Κι εδώ αρχίζει το… χάος. Δίπλα στις επιτυχημένες σκηνές που αναφέραμε υπάρχουν και άλλες πιο αδύναμες, οι οποίες διαταράσσουν τον ρυθμό, δημιουργούν «κοιλιές» στην αφήγηση και μπορούν να κουράσουν τον λιγότερο υπομονετικό θεατή. Επιπλέον ο χαρακτήρας του τρομπετίστα Σίντνεϊ, αν και σημαντικός θεωρητικά, μοιάζει αμήχανος, σχεδόν σαν πρόσθετος στα υπόλοιπα οργανικά μέρη του φιλμ.