Το πλήρες όνομά του ήταν Φρανθίσκο Ραμπανέδα ι Κουέρβο, αλλά έγινε γνωστός στον διεθνή χώρο της μόδας και της αρωματοποιίας ως Πάκο Ραμπάν. Σε λίγες ημέρες θα έμπαινε στα 89 του, αλλά έφυγε από τη ζωή χθες όπως ανακοινώθηκε καταρχήν σε τοπική εφημερίδα της Βρετάνης, εκεί όπου κατοικούσε τα τελευταία χρόνια.
Ισπανός με καταγωγή από την περιοχή των Βάσκων γνώρισε από μικρός τον κόσμο της υψηλής ραπτικής, αφού η μητέρα του ήταν επικεφαλής μοδίστρα στον οίκο Balenciaga. Με το ξέσπασμα του Εμφυλίου μετακόμισαν στη Γαλλία, και ο νεαρός Φρανθίσκο σπούδασε αρχιτεκτονική στην Ecole des Beaux Arts αποφοιτώντας το 1964. Τα ανατρεπτικά ’60s είχαν ξεσηκώσει ήδη την Ευρώπη, κι αυτός ζούσε στο επίκεντρο της διεθνούς μόδας. Ηταν εκκεντρικός, πρόθυμος να πειραματιστεί και είχε αρκετή αυτοπεποίθηση για τις ικανότητές του ώστε να προκαλέσει σκόπιμα το γαλλικό κατεστημένο της υψηλής ραπτικής.
Εκανε το ντεμπούτο του στη γαλλική σκηνή της μόδας το 1966 με μια συλλογή που είχε τον προκλητικό τίτλο: «12 μη φορέσιμα φορέματα από σύγχρονα υλικά». Η αναταραχή που προκάλεσε τον καθιέρωσε ως το τρομερό παιδί της γαλλικής μόδας της δεκαετίας του ’60.
Τα… μη φορέσιμα φορέματά του είχαν κατασκευαστεί από λεπτές γεωμετρικές μεταλλικές πλάκες, στρογγυλά πλαστικά και πούλιες, και όλα συνδέονταν μεταξύ τους με ατσάλινα «δαχτυλίδια». Χρησιμοποιώντας πένσα και κόφτη αντί για βελόνα και κλωστή, τα ρούχα είχαν τη μορφή μεσαιωνικής πανοπλίας με φουτουριστικές αναφορές. «Αψηφώ οποιονδήποτε για να σχεδιάσω ένα καπέλο, παλτό ή φόρεμα που δεν έχει ξαναγίνει. Ο μόνος στόχος που έχει πλέον η μόδα είναι η εύρεση νέων υλικών», έλεγε.
Εφυγε χθες από τη ζωή ο διάσημος Ισπανός σχεδιαστής μόδας Πάκο Ραμπάν στη Βρετάνη.
Βεβαίως προκάλεσε αντιδράσεις. Η Κοκό Σανέλ τον ειρωνεύτηκε: «Δεν είναι μόδιστρος. Είναι μεταλλεργάτης», είπε, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε καταρχήν να σχεδιάσει μια σειρά κοσμημάτων για τους οίκους Dior, Givenchy και Balenciaga. Κυρίως όμως έγινε δημοφιλής στη νεολαία, και δη στα yé-yé girls, τις νεαρές Γαλλίδες τραγουδίστριες και ηθοποιούς που παρακολουθούσαν τις μουσικές τάσεις των Βρετανών mods και της αμερικανικής rock & roll. Η Μπριζίτ Μπαρντό, η Φρανσουάζ Αρντί, η Τζέιν Μπίρκιν υπήρξαν από τις μεγαλύτερες θαυμάστριές του.
Στη διάρκεια των επόμενων χρόνων συνέχισε να πειραματίζεται με νέα υλικά (αλουμίνιο, καουτσούκ, χαρτί) παρουσιάζοντας συλλογές επηρεασμένες από τον σουρεαλισμό και τον ντανταϊσμό, ενώ υπήρξε στενός φίλος του Σαλβαντόρ Νταλί. Πριν ακόμη γίνει 40 ετών, ήταν περιζήτητος και στο σινεμά σχεδιάζοντας κοστούμια για την Τέιλορ και την Οντρεϊ Χέμπορν, αλλά η ιδανική μούσα του υπήρξε η Τζέιν Φόντα στην ταινία «Barbarella» του Ροζέ Βαντίμ.
Την ίδια περίοδο ξεκίνησε η συνεργασία του με τον ισπανικό οίκο μόδας και αρωματοποιίας Puig δημιουργώντας αρώματα που τον έκαναν διάσημο σε όλο τον κόσμο. To 1999 αποχώρησε από τον οίκο του, και το 2005 έκανε μια μεγάλη, αναδρομική επίδειξη μόδας στη Μόσχα.
Εμεινε στην ιστορία της υψηλής ραπτικής ως φουτουριστής μόδιστρος και ανανεωτής των επιδείξεων μόδας αφού ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε μουσική συνοδεία, ενώ έβαλε μαύρα μοντέλα στην πασαρέλα. Δημιούργησε την εικόνα μιας γυναίκας του μέλλοντος, που ήταν εμπνευσμένη από τον φεμινισμό και ενσαρκώθηκε ιδανικά στη μεγάλη οθόνη. Η Φόντα με κοστούμια Rabanne έγινε η πιο σέξι ηρωίδα επιστημονικής φαντασίας.