Οσο το κοινό απομακρύνεται από τις κινηματογραφικές αίθουσες, τα θέατρα γεμίζουν. Και αυτές τις ημέρες των κινητοποιήσεων για την απόσυρση του επίμαχου Προεδρικού Διατάγματος, που όπως καταγγέλλουν οι καλλιτέχνες, εξισώνει το πτυχίο των δραματικών σχολών με το απολυτήριο λυκείου, οι θεατρικές αίθουσες γεμίζουν περισσότερο. Μια ένδειξη συμπαράστασης για όσα τραβάει ο χώρος από το 2009. Γιατί, βέβαια, όλες οι κυβερνήσεις, πριν και μετά, γνώριζαν τι συμβαίνει στο θέατρο.
Οι θεατές, λοιπόν, επέστρεψαν, ο ηλικιακός μέσος όρος έπεσε, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία φοβούνται ακόμη τις πολλές εξόδους, ενώ η νέα γενιά επιλέγει παραστάσεις που μιλούν γι’ αυτήν, από μια επίσης νέα γενιά καλλιτεχνών.
Το αξιοσημείωτο της σεζόν είναι ότι παρουσιάζεται αυξημένο το ενδιαφέρον για την ελληνική δραματουργία. Γεμάτο, ανάμεσα σε άλλα θέατρα, το «Ιλίσια» με τα «170 τετραγωνικά» του Γιώργη Τσουρή, αλλά και με τα «Μάτια τέσσερα» του Γιάννη Τσίρου, το «Μικρό Χορν» με τα «Αξύριστα πηγούνια», ενώ πολλές παραστάσεις παίρνουν συνεχείς παρατάσεις όπως το «Τσιχάτ» του Βασίλη Κατσικονούρη. Νέοι τρέχουν στον «Κωλόκαιρο» του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου στο «Καρέζη» και στο «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» του Τάσου Ιορδανίδη στο «Αλφα», το «Football» του Θανάση Τριαρίδη επέστρεψε σε μια έμφυλη ανάγνωση, στο Faust, ο «Γάμος» του Μάριου Ποντίκα συγκινεί, στο «Επί Κολωνώ», το «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» του Χρόνη Μίσσιου, στο Θέατρο 104 κ.ά. Μεγάλος ο κατάλογος.
Θεατρικά έργα, κείμενα διευρυμένης δραματουργίας τα οποία συχνά ενσωματώνουν άλλα κείμενα ή ποιήματα, αυτοσχεδιασμοί, αυτοαναφορικές περφόρμανς, σκηνοθετικές γραφές. Υπάρχουν όμως και έργα – πυξίδες, καταξιωμένων συγγραφέων όπως οι Ιάκωβος Καμπανέλλης, Λούλα Αναγνωστάκη, Γιώργος Διαλεγμένος, Δημήτρης Κεχαΐδης, Δημήτρης Δημητριάδης, Γιώργος Σεβαστίκογλου, Γιώργος Χειμωνάς, Μήτσος Ευθυμιάδης, Ρέα Γαλανάκη κ.ά.
Στην οικονομική κρίση, πολλοί σκηνοθέτες και ηθοποιοί οδηγήθηκαν στο γράψιμο. «Ηταν ανάγκη που προέκυψε μέσα από την ανέχεια και μας οδήγησε να στραφούμε περισσότερο και στη δική μας δραματουργία, άλλοτε με καλά αποτελέσματα και συχνά με πιο μέτρια», μας είχε πει τον περασμένο Δεκέμβριο, στο κυριακάτικο φύλλο, η Ειρήνη Μουντράκη. Σήμερα, βαφτίζονται ελληνικά έργα ακόμη και κείμενα που δεν είναι ολοκληρωμένα. «Παρότι υπάρχουν ιδέες, παρουσιάζεται άγνοια εμβάθυνσης της θεατρικής πράξης», επισημαίνει ο Νίκος Διαμαντής και υπογραμμίζει ότι η γραφή επηρεάζεται από τη συντομογραφική γλώσσα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Οταν ο Δημήτρης Τάρλοου άνοιξε τη σχολή πυροδότησης θεατρικής γραφής με τους συγγραφείς Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και Θανάση Τριαρίδη, είχε τονίσει ότι στόχος είναι να εκπαιδευτούν οι σπουδαστές στη σύλληψη μιας ιδέας και στην ανάπτυξή της σε θεατρικό κείμενο. Δείγματα είδαμε στο «Πορεία». Για το Θέατρο Τέχνης, το μεγάλο ερώτημα είναι πώς ξαναγράφουμε τις ιστορίες ή πώς τις ξαναλέμε με το βλέμμα της εποχής μας. Αυτά θέλει να πετύχει με τα προγράμματα «Δραματουργία Τώρα» και «Δεύτερο κουδούνι».
Την Πέμπτη η Ενωση Σεναριογράφων Ελλάδος και το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης προκήρυξαν τον 7ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Συγγραφής Θεατρικού Εργου.
Ναι, οι παραστάσεις εγχώριας δραματουργίας αυξάνονται ραγδαία, αλλά αρκεί; Σημασία έχει η νέα, αυθεντική δραματουργία και η ανάδειξή της. Να, κάτι ακόμη που πρέπει να δει το ΥΠΠΟΑ.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr