«Για εμένα το σινεμά είναι ένα είδος ναρκωτικού, μια εμμονή. Επίσης αυτό που μου αρέσει είναι ότι πρόκειται για μια μοναχική ευχαρίστηση», δήλωσε κάποτε ο Κάρλος Σάουρα.
Ο Ισπανός κινηματογραφιστής, που έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών, υπήρξε αντισυμβατικός και εσωστρεφής ως άνθρωπος, τουλάχιστον με τα μέτρα μιας τέχνης τόσο κοινωνικής στον πυρήνα της, όπως αυτή που υπηρέτησε σε όλη του τη ζωή. Η δική του επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο αλλά και το κοινωνικό συνειδητό ήρθε μέσα από τις ταινίες του, οι οποίες ύστερα από την πτώση του φρανκικού καθεστώτος το 1975, βοήθησαν να ανθήσει ο νέος ισπανικός κινηματογράφος.
Στενός φίλος και θαυμαστής του Λουίς Μπουνιουέλ, ο Σάουρα συμπεριελάμβανε στα θέματά του την κριτική της μπουρζουαζίας, αλλά και τις υπαρξιακές αναζητήσεις, τα όνειρα και τους έντονους συμβολισμούς, κάτι που ώθησε αρκετούς να τον συγκρίνουν και με τον Ινγκμαρ Μπέργκμαν. Εκείνος ωστόσο ήταν ολότελα Ισπανός.
Το «Εκτρέφοντας κοράκια», τοποθετημένο στο λυκόφως της δικτατορίας, είναι ένα από τα σημαντικότερα φιλμ του, δίπλα στη λεγόμενη Τριλογία του Φλαμένκο («Κάρμεν», «Ματωμένος γάμος», «Μαγεμένος έρωτας»), η οποία παρουσίασε τα συγκεκριμένα έργα σαν παραστάσεις που έχουν μεταφερθεί στην κινηματογραφική γλώσσα με ελάχιστες παρεμβάσεις. Ο Σάουρα επρόκειτο να τιμηθεί από την Ισπανική Ακαδημία Κινηματογράφου για το σύνολο της προσφοράς του στα αποψινά βραβεία Γκόγια.