Αφιερωμένη στα εκατό χρόνια από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας ήταν η βραδιά που πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο Ολύμπια στις 9 Φεβρουαρίου. Aριες και ντουέτα από το ευρύτατο ρεπερτόριο της Ελληνίδας ντίβας ερμήνευσαν δύο υψίφωνοι, η Ουγγαρέζα Κλάρα Κόλονιτς και η Ελληνίδα Μαριτίνα Ταμπακοπούλου, μαζί με τη Γαλλίδα μεσόφωνο Καρίν Ντεέ (Karine Deshayes). Τη Συμφωνική Ορχήστρα και τη Χορωδία του Δήμου Αθηναίων διηύθυνε ο Ιταλός αρχιμουσικός Σεμπαστιάνο Ρόλι.
Θα χρειαζόταν ακόμη μία φωνή εάν ήθελε κανείς να περιλάβει την ξεχωριστών φωνητικών απαιτήσεων πριγκίπισσα Τουραντό του Πουτσίνι και τους βαρείς δραματικούς ρόλους από το γερμανικό ρεπερτόριο που ερμήνευσε η Κάλλας στην αρχή της σταδιοδρομίας της, όπως η Λεονόρε από τον «Φιντέλιο» του Μπετόβεν, η Μάρτα από τον «Κάμπο» του Ντ’ Αλμπέρ και κυρίως οι ηρωίδες από όπερες του Βάγκνερ, η Ιζόλδη («Τριστάνος και Ιζόλδη»), η Βουνχίλδη («Η Βαλκυρία») και η Κούντρι («Πάρσιφαλ»). Τέσσερις διαφορετικές φωνές για όσα μπορούσε να ερμηνεύσει μία και μάλιστα παράλληλα, όχι σε διαδοχικές φάσεις της σταδιοδρομίας της, όπως συμβαίνει σε ορισμένες περιπτώσεις: Μπελίνι και Βάγκνερ εναλλάξ. Ως εάν η Καρίν Ντεέ, που ερμήνευσε θαυμάσια ένα απόσπασμα από τη «Μήδεια» του Κερουμπίνι στο γαλλικό πρωτότυπο, να απέδιδε στη συνέχεια τη «σκηνή της τρέλας» από τη «Λουτσία» του Ντονιτσέτι, που ερμήνευσε με τέχνη στο απομεσήμερο της σταδιοδρομίας της η έξοχη Κλάρα Κόλονιτς. Κι αυτή με τη σειρά της να ερμήνευε τη δραματική άρια της Σαντούτσας με το κολοσσιαίο μέγεθος φωνής και το πάθος που το έκανε η Μαριτίνα Ταμπακοπούλου. Κλασικισμός, ρομαντισμός, βερισμός: τρεις εποχές, τρία στυλ. Και, επιπλέον, Βάγκνερ. Η ικανότητα για κάτι τέτοιο εμφανίστηκε μία και μοναδική φορά στην ιστορία της όπερας και, το πιο ουσιαστικό, εξακολουθεί να αποτελεί μέτρο σύγκρισης όχι λόγω της μοναδικότητας του φαινομένου, αλλά λόγω της ποιότητας των ερμηνειών. Γι’ αυτό υπήρξε σημαντική και γι’ αυτό τη γιορτάζουμε.
Τρεις λυρικές τραγουδίστριες ερμήνευσαν άριες από το ευρύτατο ρεπερτόριο της Ελληνίδας ντίβας.
Ανατρέχοντας στις ηχογραφήσεις παραστάσεων της Κάλλας, πραγματοποιημένες πριν από επτά δεκαετίες, ακόμη σήμερα είναι δύσκολο να βρει κανείς Λουτσία με τόσο διάφανο ήχο, η οποία να μεταδίδει με παρόμοιο τρόπο τη ζητούμενη ατμόσφαιρα τρόμου, την οποία θέλησε να αποδώσει ο συνθέτης με τον απόκοσμο ήχο που παράγει το γυαλί όταν το χαϊδεύει το χέρι (glass harmonica). Ή, πάλι, Μήδεια με τέτοιο σπαραγμό στην ικεσία της προς τον Ιάσονα, στην ύστατη προσπάθεια να τον κρατήσει κοντά της.
Τούτων λεχθέντων και επειδή η ζωή συνεχίζεται, οι τρεις κυρίες της αφιερωματικής βραδιάς, ευρισκόμενες σε διαφορετικές στιγμές της σταδιοδρομίας τους, απέδωσαν πολύ καλά τα αποσπάσματα που επέλεξαν να παρουσιάσουν. Επιβλητική η Ντεέ, εκτός από Μήδεια, επίσης ως Aλκηστη του Γκλουκ και ως Αρμίντα του Ροσίνι, πειστική η Κόλονιτς ως Βιολέτα (Τραβιάτα) και Νόρμα. Το πληθωρικό ταλέντο της Ταμπακοπούλου είναι αναμφίβολα εντυπωσιακό, αλλά αντέχει ακόμη εκλεπτύνσεις και σίγουρα χρειάζεται προσοχή στις επιλογές των ρόλων, ώστε να αντέξει στον χρόνο. Μικρότερος υπήρξε ο ενθουσιασμός για την ορχήστρα και τα έγχορδά της.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr