Οταν ο μεγάλος Χάρισον Φορντ έφτασε στο μικρόφωνο για να δώσει το τελευταίο και σπουδαιότερο Οσκαρ της βραδιάς –λίγο πριν από τις 6 τα ξημερώματα ώρα Ελλάδας– δεν υπήρχε ούτε ένας που να αμφιβάλει για το περιεχόμενο του φακέλου. Οι δύο «Ντάνιελ» (Ντάνιελ Κουάν, Ντάνιελ Σάινερτ), δημιουργοί του θριαμβεύοντος «Τα πάντα όλα», είχαν μάλιστα ήδη μισοσηκωθεί, ανυπόμονοι να επιστρέψουν στη σκηνή για να ολοκληρώσουν μια επικράτηση που ξεκίνησε σχεδόν τέσσερις ώρες πριν. Η ταινία τους απέσπασε συνολικά επτά χρυσά αγαλματίδια, όλα σε βασικές κατηγορίες, σε μία από τις πιο ανιαρές και προβλέψιμες τελετές απονομής της τελευταίας δεκαετίας.
Τα σημάδια υπήρχαν εκεί από την αρχή: ένας αρκετά προσεκτικός Τζίμι Κίμελ φρόντισε να περάσει με ασφάλεια τους σκοπέλους στον εναρκτήριο λόγο του, κάνοντας μια-δυο ανώδυνες αναφορές στο περυσινό περιστατικό με το χαστούκι του Γουίλ Σμιθ και επιλέγοντας για βασικό στόχο των δηκτικών σχολίων του τον Στίβεν Σπίλμπεργκ. Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο ο παρουσιαστής της τελετής να αφιερώνει σχεδόν τρία λεπτά περιγράφοντας από τη μία τα κατορθώματα –υποψήφιος για Οσκαρ σε έξι διαφορετικές δεκαετίες– και από την άλλη προσβάλλοντας ακόμη και τη μνήμη της μητέρας κάποιου, ο οποίος τελικά δεν κέρδισε τίποτα. Το «Fabelmans», από τις κορυφαίες ταινίες της σεζόν, έφυγε πράγματι με εντελώς άδεια τα χέρια, δεν ήταν όμως το μόνο.
Οσο για τον πρώτο ανδρικό, αυτός στην ταινία των δύο Ντάνιελ απλώς δεν… υπήρχε, οπότε το Οσκαρ πήγε στον (φανταστικό) Μπρένταν Φρέιζερ της «Φάλαινας», ο οποίος επικράτησε τελικά απέναντι στον Οστιν Μπάτλερ του «Ελβις». Η βραδιά είχε πάντως και δεύτερο, έστω μικρότερο, νικητή. Το γερμανικής παραγωγής «Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο» του Εντουαρντ Μπέργκερ και του Netflix έφυγε με τέσσερα χρυσά αγαλματίδια, ανάμεσα στα οποία και εκείνα για την καλύτερη διεθνή ταινία και την κορυφαία φωτογραφία. Εν μέσω των συνεχιζόμενων εχθροπραξιών στην Ουκρανία, ο αντιπολεμικός χαρακτήρας σίγουρα βοήθησε την υποψηφιότητα μιας ταινίας, η οποία πάντως αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη με την ποιότητα της κινηματογράφησης και της παραγωγής της.
Στα υπόλοιπα της τελετής και εκτός βραβεύσεων, ξεχώρισαν μόνο μερικές στιγμές, κυρίως μουσικές: η ξεσηκωτική ερμηνεία επί σκηνής του τραγουδιού «Naatu Naatu», προερχόμενου από την ινδική ταινία «RRR», στο οποίο κατέληξε και το σχετικό Οσκαρ· και ακόμα η μίνιμαλ εκτέλεση του «Hold My Hand» («Top Gun: Maverick») από τη Lady Gaga, η οποία αποχωρίστηκε για λίγο την οσκαρική αμφίεση και το μακιγιάζ της, προκειμένου να ανέβει στη σκηνή με απλό μακό και τζιν, συγκινώντας με την ερμηνεία της. Με δυσκολία συγκρατούσε τα δάκρυά του και ο Τζον Τραβόλτα, προλογίζοντας το φετινό «in memoriam», στο οποίο συμπεριλαμβανόταν μεταξύ άλλων και η φίλη και παλιά του συμπρωταγωνίστρια Ολιβια Νιούτον-Τζον. Δυσάρεστη αλλά απαραίτητη σημείωση: όλα τα παραπάνω τα παρακολουθήσαμε μόνο σε ελληνική περιγραφή, αφού η Cosmote TV δεν έδωσε τη δυνατότητα επιλογής, όπως άλλες χρονιές, της ορίτζιναλ αμερικανικής μετάδοσης.
Γυρνώντας στους μεγάλους νικητές και επιχειρώντας έναν σύντομο απολογισμό, θα λέγαμε πως τα φετινά Οσκαρ απέδειξαν περίτρανα ένα πράγμα: αν έχεις… αφήγημα, διάβαινε. Μια ρηξικέλευθη, εξαιρετικά σύγχρονη μετα-αφήγηση («Τα πάντα όλα») άφησε πίσω της ανώτερες, από κινηματογραφική άποψη, ταινίες κυρίως διότι στοχεύει κατευθείαν στο ποπ μαλακό υπογάστριο (κυρίως) του αμερικανικού κοινού. Μπορεί το σενάριό της να απέχει μίλια από την τελειότητα εκείνου π.χ. των «Πνευμάτων» και η σκηνοθεσία της να μην είναι επιπέδου Σπίλμπεργκ, ωστόσο διαθέτει στυλ και αρκετό περιεχόμενο, ώστε δύσκολα να υποστηρίζει κανείς πως η συνολική επικράτησή της δεν είναι πέρα για πέρα δίκαιη.