Η ανανεωμένη Κρατική Ορχήστρα Αθηνών συνεχίζει τις καλές εμφανίσεις. Μετά την επετειακή συναυλία για τα ογδόντα χρόνια της, στις 15 Φεβρουαρίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» φιλοξένησε τον διάσημο Ρώσο πιανίστα Μιχαήλ Πλετνιόφ ως σολίστ στη «Ραψωδία σε ένα θέμα του Παγκανίνι» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ. Στη συνέχεια, υπό τη μουσική διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού η ορχήστρα απέδωσε ένα από τα δημοφιλέστερα συμφωνικά ποιήματα του ρεπερτορίου, τη «Ζωή ενός ήρωα» του Ρίχαρντ Στράους.
Το 24ο Καπρίτσιο του Νικολό Παγκανίνι ανήκει στα δημοφιλέστερα έργα του ρεπερτορίου, αλλά ταυτόχρονα και σε αυτά με τη μεγαλύτερη επιρροή, καθώς ενέπνευσε πλήθος άλλων έργων σε διάφορες εποχές. Ενας πρόχειρος κατάλογος αριθμεί τουλάχιστον εξήντα έργα συνθετών, από τον Σοπέν έως τον Τούρκο πιανίστα και συνθέτη Φάζιλ Σάι και τον Βρετανό Αντριου Λόιντ-Ουέμπερ, όλα τους εμπνευσμένα από το συγκεκριμένο Καπρίτσιο. Ανάμεσα στα πιο διάσημα είναι η «Ραψωδία» του Ραχμάνινοφ, γραμμένη το 1934. Είναι δε πραγματικά καταπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο ο Ρώσος συνθέτης μετασχηματίζει ένα θέμα νευρώδες και σπινθηροβόλο, τόσο χαρακτηριστικό του ύφους και της αισθητικής του Παγκανίνι, σε ένα θέμα αντίστοιχα χαρακτηριστικό της δικής του γραφής: το πλατύ νοσταλγικό θέμα και ο σαρωτικός λυρισμός της 18ης από τις συνολικά 24 Παραλλαγές της «Ραψωδίας», έχουν ταυτιστεί στη συνείδηση του κοινού με τη μουσική ταυτότητα του Ραχμάνινοφ.
Ο Ρώσος πιανίστας διακρίθηκε για τη δεξιοτεχνία όσο και για τις ευαίσθητες διαβαθμίσεις αποχρώσεων.
Περιττό να σημειώσει κανείς ότι η μουσική αυτή είναι απολύτως οικεία σε έναν Ρώσο πιανίστα του διαμετρήματος του Πλετνιόφ. Ο εξαιρετικός πιανίστας απέδωσε με αέρινη δεξιοτεχνία όσες Παραλλαγές το απαιτούσαν, αλλά κυρίως διακρίθηκε για την ευαίσθητη διαβάθμιση των αποχρώσεων στις πιο λυρικές Παραλλαγές. Και φυσικά, διέθετε το μέγεθος του ήχου και, κυρίως, την αισθητική που προϋποθέτει η μουσική του Ραχμάνινοφ σε ό,τι αφορά τον σχηματισμό των φράσεων.
Η άκρως εντυπωσιακή ενορχήστρωση της «Ζωής ενός ήρωα» μπορεί να αναδείξει τις αρετές ενός συμφωνικού συνόλου, αλλά μπορεί εξίσου να εκθέσει τις αδυναμίες του. Η «Ζωή ενός ήρωα» δεν είναι άγνωστο έργο στην Κρατική και αυτή τη φορά, εάν παραβλέψει κανείς τα ανησυχητικά αμήχανα πρώτα λεπτά, δόθηκε με επιτυχία. Περισσότερο ίσως εξέπληξαν τα έγχορδα, στην απόδοση των οποίων στηρίζεται μεγάλο μέρος του λυρισμού της μουσικής και της ξεχωριστής αυτής διάθεσης που δημιουργεί ψυχική ευφορία, όπως μόνον ο Στράους γνώριζε να το επιτυγχάνει. Δώρο στα χέρια του Καρυτινού, που αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο τον συντονισμένο και γεμάτο ήχο των εγχόρδων, προκειμένου να διαμορφώσει με πλαστικότητα τις φράσεις και τα εκτενή μελωδικά τόξα. Αξιος και ο νέος εξάρχων της ορχήστρας, Απόλλωνας Γραμματικόπουλος, ο οποίος απέδωσε τα σολιστικά μέρη με ήχο ασφαλή και εκφραστικό. Επιτυχημένες, όπως σχεδόν πάντα, οι μεμονωμένες συνεισφορές από τα ξύλινα πνευστά, αλλά αυτή τη φορά και από το σύνολο των χάλκινων, συμπεριλαμβανομένων των κόρνων. Το ηχοχρωματικό όργιο συμπλήρωσαν οι τέσσερις άρπες, συνεισφέροντας στη διαφάνεια και στο αέρινο στοιχείο που ζητάει ο συνθέτης.