Η Ίντρα Κέιν δείχνει να τα έχει καλά με τον εαυτό της. Όχι γιατί έτσι γεννήθηκε, αλλά γιατί μετά από κάθε «πέσε», φρόντιζε το «σήκω» της να είναι πιο δυνατό. Αυτός ο δυναμισμός ήρθε για την ίδια κάνοντας αυτά που αγαπά: ανεβαίνοντας στη σκηνή για να τραγουδήσει ή να ενσαρκώσει κάποιον ρόλο.
Η τραγουδίστρια και ηθοποιός βγάζει αυτή την άνεση και όταν σου μιλάει ακομπλεξάριστα και χωρίς να διστάζει να είναι καταγγελτική για ό,τι χρειαστεί: για τον ρατσισμό και τα στερεότυπα που ακολουθούν το χρώμα της, την εικόνα που έχουν οι γυναίκες για το σώμα τους, τη μάστιγα των social media αλλά και τις παθογένειες στο φλερτ και τις σχέσεις σήμερα.
Πάντα με την απαραίτητη δόση αυτοκριτικής. Γιατί μόνο έτσι πας μπροστά. Και με αρκετή ψυχοθεραπεία, όπως θα αναφέρει ορθώς κάνα δυο φορές στην κουβέντα μας.
Αυτή είναι η Ίντρα Κέιν:
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κυψέλη από μπαμπά Αφρικανό και μαμά Ελληνίδα. Τώρα η Κυψέλη είναι πολυπολιτισμική, αλλά όταν γεννήθηκα τη δεκαετία του ‘80 δεν ήταν ακριβώς έτσι, το μεγάλο κύμα ήρθε από τα 90s και μετά. Πλέον, μάλλον είναι η πιο πολυπολιτισμική γειτονιά της Ελλάδος.
Αυτό που με «ενοχλεί» είναι ότι ο μέσος Έλληνας εντυπωσιάζεται που θα δει έναν άνθρωπο του χρώματός μου και θα μιλάει άπταιστα ελληνικά. Ναι, γιατί είμαι Ελληνίδα.
Ο πατέρας μου είχε αφομοιωθεί τόσο πολύ στην ελληνική νοοτροπία που πέρα από ένα αφρικανικό φαγητό που έφτιαχνε μία στο τόσο και κάποιες κασέτες με αφρικανικά τραγούδια που είχε και ακούγαμε τις Κυριακές, δεν υπήρχε άλλο έντονο αφρικανικό στοιχείο στη ζωή μου. Ήταν από το ‘67 εδώ, οπότε όσο πέρναγαν τα χρόνια ήταν «πιο Ελληναράς, πεθαίνεις».
Ήξερα πάρα πολύ καλά ότι ήθελα να γίνω τραγουδίστρια. Εννοείται ότι όλοι ανεξαιρέτως ονειρεύονται διεθνή καριέρα. Ασυνείδητα, μπορεί και να με οδήγησε το χρώμα μου στις επιλογές μου και να διάλεξα το αγγλόφωνο αρχικά. Πάντως, όπως όλα τα είδη τα ξενόφερτα τα κάνουμε ελληνικά, γιατί να μη γίνει και η r’n’b στα ελληνικά;
Θέλω οι Αφροέλληνες να γίνουν μία συνηθισμένη εικόνα παντού.
Στο «Ραπουνζέλ Χωρίς Παραμύθι» που παίζω αυτό το διάστημα και είναι παιδικό θέατρο, βρίσκω πολύ σημαντικό και συγκινητικό το ότι έρχονται σχολεία που έχουν μαύρους μαθητές και πρώτη φορά θα δουν πάνω στη σκηνή τον εαυτό τους.
Τα παιδιά είναι πολύ πιο καθαρά από εμάς. Δεν υπάρχει ούτε ένα παιδάκι που να του φανεί κάπως το ότι είναι δύο μαύρες στη σκηνή στην παράσταση. Βλέπουν μια ιστορία. Δε θα σχολιάσουν ότι είναι δύο μαύρες που παίζουν τις μαύρες.
Υπάρχουν κάποια στερεότυπα όπως ότι αν είσαι μαύρος, τραγουδάς και καλά. Εμένα με έχει βοηθήσει πάρα πολύ αυτό. Βέβαια, συγχρόνως ανεβάζει τον πήχη πολύ πιο ψηλά. Έχω ακούσει, ας πούμε, σε ακρόαση ότι «δεν τραγουδάς αρκετά νέγρικα». Ή περιμένουν ξαφνικά επειδή είμαι μαύρη τραγουδίστρια, ότι πρέπει να έχω τις ικανότητες της Γουίτνεϊ Χιούστον. Εμ, όχι. Είναι σαν να πηγαίνω σε μια λευκή τραγουδίστρια και να της λέω: «Γιατί δεν τραγουδάς σαν την Κάλλας;».
Υπάρχει η τάση να ψάχνουν τον μαύρο ρόλο. Σε ό,τι έχω κάνει για παράδειγμα στην τηλεόραση έχω παίξει τη μαύρη κι όχι κάτι άλλο. Ξέρω πως όταν θέλουν να βάλουν έναν μαύρο ρόλο κάπου, θα με πάρουν τηλέφωνο.
Έχει φάει και ένα κόλλημα η ελληνική τηλεόραση με τις σειρές εποχής, όπου δεν μπορούν να δικαιολογηθούν μαύροι ρόλοι. Αλλά σε κάτι που διαδραματίζεται στο σήμερα, έχει ζουμί η ιστορία μαύρων ανθρώπων στην Ελλάδα.
Δεν πιστεύω κιόλας ότι απορρίπτουν πράγματα γιατί δεν είναι εμπορικά, γιατί τελικά είναι εμπορικά. Θυμάμαι στα 00s τη σειρά «Η Αγάπη Ήρθε Από Μακριά» που αφηγούταν το love story ενός Αλβανού με μια Ελληνίδα και είχε κάνει πάταγο -κι ήταν μια εποχή που ήταν πιο έντονος ο ρατσισμός προς τους Αλβανούς.
Στη δουλειά δεν είναι ότι έχω βιώσει ρατσισμό, αλλά ότι υπάρχουν κάποια στερεότυπα. Καμία σχέση με το τι γίνεται έξω, εκεί ακούς καφρίλες.
Έχω ακούσει από «τι κάθεσαι εσύ στο τρόλεϊ, σήκω να κάτσουν οι Έλληνες», μέχρι να με πιάσει μια κυρία στο λεωφορείο, 17 χρονών παιδάκι, και να αρχίσει να μου λέει ότι έχουμε έρθει εμείς οι μαύρες και τους κλέβουμε τους άντρες. Και δεν της είπε κανείς τίποτα.
Οι μοναδικές φορές που έχω φοβηθεί είναι όταν είχα πέσει σε συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής -και είμαι τόσο «τυχερή» που έχω πέσει τρεις φορές. Θυμάμαι τον σύνδεσμο που είχαν στην Κυψέλη και ήξερα από πολύ μικρή ότι εκεί είναι κάτι γραφικοί τύποι. Κάποια στιγμή, επί βιντεοκασέτας ακόμη, είχα πάει στο βίντεο κλαμπ στη Φωκίωνος Νέγρη. Πάω να πληρώσω να φύγω και μου λέει η υπάλληλος να μην βγω γιατί έχουν συγκέντρωση χρυσαυγίτες. Κι έκατσα μέσα στο βίντεο κλαμπ καμιά ώρα.
Μια άλλη φορά περνούσα με το αυτοκίνητο από τον Σταθμό Λαρίσης και μοιράζαν φυλλάδια στα αμάξια. Κι ήρθε μία τύπισσα στο παράθυρο, την κοιτάω, με κοιτάει και απλά ανέβασα το τζάμι.
Όταν μπήκαν στη Βουλή δεν ήταν ότι φοβόμουν περισσότερο στον δρόμο, αλλά κάπως είχα αρχίσει να ανησυχώ για το πώς βρέθηκαν αυτοί εκεί. Οι περισσότεροι δεν θα πουν μπροστά σου ρατσιστικό σχόλιο για τους μαύρους, αλλά θα πουν για τους Αλβανούς ή τους Πακιστανούς. Και εκεί είχα αρχίσει να έχω δεύτερες σκέψεις για πολύ κόσμο.
Νομίζω αν δεν υπήρχε ο ρατσισμός και τα στερεότυπα που με ακολουθούν λόγω του χρώματός μου, δεν θα είχα αργήσει τόσο πολύ να βρω και να βγάλω τον εαυτό μου προς τα έξω. Θα ήμουν πιο διεκδικητική και σίγουρα θα είχα λιγότερο θυμό. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν το κουβαλάω σαν βάρος.
Αυτό που βγάζεις στη σκηνή είναι αυτό που θες να βγάλεις στη ζωή αλλά κάτι σε μαγκώνει. Και σε εμένα ισχύει πολύ γιατί ήμουν ένα πάρα πολύ ντροπαλό και εσωστρεφές παιδί. Κι όταν ανεβαίνεις στην αρχή στη σκηνή, για να το διαχειριστείς και ο ίδιος, το βλέπεις σαν έναν ρόλο. Τα τελευταία χρόνια έχω καταφέρει αυτό που βγάζω εκεί να το βάλω και στη ζωή μου, γιατί έτσι θέλω να ‘μαι. Ήξερα πάντα ότι έχω μέσα μου δυναμισμό, αλλά κάπως κώλωνα και έκανα το «ταπεινό χαμομηλάκι».
Είχα φτάσει σε ένα σημείο που είπα, ή θα πεθάνω με όλο αυτό ή θα το γυρίσω. Και το έκανα. Στενοχωρείς κόσμο βέβαια έτσι, γιατί τους ξεβολεύεις, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Κι είναι κι άλλοι που το εκτιμούν φυσικά.
Το ιδανικό θα ήταν για να βρεις τον εαυτό σου να μη χρειάζεται να πιάσεις πάτο και να σηκωθείς. Αλλά νομίζω πάντα γίνεται αυτό. Ή παίρνεις την απόφαση ή βουλιάζεις και χάνεσαι. Και δεν ήρθαμε σε αυτή τη ζωή για να χαθούμε.
Όσον αφορά το «body positivity», για να φτάσεις να αγαπήσεις το σώμα σου, συνήθως πρέπει πρώτα να το έχεις μισήσει πολύ. Προσωπικά, έφτασα απλά σε ένα σημείο ασύλληπτης εξάντλησης. Έπαιζε σαν λούπα από πίσω η σκέψη του σώματός μου σε ό,τι έκανα, σε όποια απόφαση και να είχα δυσκολευτεί να πάρω, σε δουλειά, γκομενικά, οτιδήποτε.
Κάποιες φορές κοιτάω την κοιλιά μου και λέω, αυτό δείχνει ότι έχω περάσει καλά κι έχω φάει αυτό που μου άρεσε. Είχα πολύ ενοχική σχέση με το φαγητό, αλλά κάποια στιγμή εξαντλείσαι. Κουβαλάω τόσα άλλα πράγματα, δεν μπορώ να έχω κι αυτό στο μυαλό μου συνέχεια.
Υπάρχουν βέβαια και οι μέρες που ξυπνάω και τρώω τις φρίκες μου, δεν θα φύγει ποτέ αυτό. Αλλά μου αρκεί ότι το αναγνωρίζω και λέω στον εαυτό μου «σήμερα έχεις φάει τη φρίκη σου, ζήσε με αυτό».
Οι γυναίκες έχουμε μεγαλώσει περισσότερο με το ότι πρέπει να είμαστε κάπως για να αρέσουμε. Ότι πρέπει κάποιος να έρθει «να σε διαλέξει», οπότε πρέπει να είσαι η απόλυτη γκομενάρα. Αλλά όπως και να είσαι, θα υπάρχει ο άνθρωπος στον οποίο θα αρέσεις και αυτός θα είναι και ο κατάλληλος.
Φλερτάρει ο κόσμος; Είναι παθογένεια που θεωρούμε φλερτ το chatting. Και μπορεί να μη φτάσουμε καν στο δια ζώσης. Δηλαδή, τι μιλάμε τόσο καιρό;
Στις σχέσεις έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχει η διάθεση για κοινή εξέλιξη. Ψάχνουμε όλοι το ιδανικό που θα έρθει να κουμπώσει τέλεια στο δικό μας θέμα -που δεν θα γίνει- και τελικά εγκαταλείπουμε την προσπάθεια πολύ εύκολα. Είναι επίσης σημαντικό να αναγνωρίζεις τα δικά σου κενά, όχι να περιμένεις να έρθει ο άλλος να σε «φτιάξει».
Όσο τα αγαπώ, άλλο τόσο μου τη σπάνε τα social media. Τα χρησιμοποιώ αλλά με εκνευρίζει που θα πει οποιοσδήποτε οτιδήποτε. Και καλά να τα πει στα δικά του social media, αλλά θα μπει και στα δικά μου να το κάνει. Βλέπω όλη αυτή τη γκρίνια και δεν τη βλέπω παραέξω, να διεκδικήσουμε κάτι, είναι η επανάσταση του καναπέ. Συζητάμε τόσο πολύ για ζητήματα ουσίας και είμαστε όλοι ακραία επιφανειακοί.
Όλοι λένε ότι πρέπει να έχουμε παιδεία. Ήρθα τώρα εδώ από παιδική παράσταση στο θέατρο και μιλούσαν δύο δασκάλες σε κανονική ένταση ενώ παίζαμε. Τώρα αυτές οι δασκάλες θα μάθουν στα παιδιά να εκτιμούν οτιδήποτε το καλλιτεχνικό;
Σίγουρα η συμπεριληπτικότητα γίνεται και λίγο γιατί «πρέπει να μπουν τικ σε κάποια κουτάκια». Αλλά και που έχει γίνει μόδα και όλοι μιλάνε για «pink washing», δεν πειράζει, εξυπηρετεί έναν πολύ καλό σκοπό. Εδώ έχουμε ζήσει άλλες κι άλλες μόδες. Είμαι της άποψης κιόλας πως όσο περισσότερο κάτι ενοχλεί, τόσο μάλλον για καλό είναι.
Στην Ελλάδα, με αισιοδοξία, πιστεύω πως για να μην υπάρχει η ανάγκη κάποιος σαν εμένα να μιλάει για το χρώμα του και να εξηγεί τα αυτονόητα, θα χρειαστούν τουλάχιστον γύρω στα 30 χρόνια ακόμα. Αλλά θα γίνει.