Οσο συγκινητικό είναι να ακούς τον Φίλιπ Τάρλοου να μιλάει για τη γνωριμία του με την Ελλάδα της δεκαετίας του ’60 άλλο τόσο παρήγορο είναι να βλέπεις τα νέα έργα του, τέχνη που πάλλεται. Επειτα από 13 χρόνια, ο Φίλιπ Τάρλοου παρουσιάζει και πάλι δουλειά του στην Αθήνα. Από τότε έχει προχωρήσει. Eκθέτει στην γκαλερί Genesis του Γιώργου Τζάνερη, στην οδό Χάρητος, εκεί όπου μπορεί να δει κανείς τη γνώριμη και τρυφερή προσέγγισή του στα νεοκλασικά και στο αρχέγονο τοπίο της Ανδρου αλλά και τα πιο αφαιρετικά έργα του, σπουδές πάνω στην έννοια της ζωγραφικότητας όπως λέει. Η ιδέα της ζωγραφικής είναι πέρα από τον ρεαλισμό ή την αφαίρεση.
Μας μίλησε πριν από λίγες μέρες, σε μια ομάδα φίλων στον χώρο της γκαλερί. Τα θαυμάσια ελληνικά του ηχούσαν γάργαρα. Τον παρατηρούσα και τον σκεφτόμουν νεαρό στην Ελλάδα εκείνου του φωτός της δεκαετίας του 1960, όταν οι φιλίες του με τον Γιάννη Τσαρούχη, τον Γιάννη Μόραλη, τον Γιώργο Μανουσάκη τον είχαν δέσει με τον τόπο. Στην γκαλερί Ωρα του Ασαντούρ Μπαχαριάν είχε γίνει ένα κομμάτι εκείνου του κόσμου. Σε ένα παλιό τεύχος του «Ζυγού», ο Αγγελος Δεληβορριάς έγραφε για τη ζωγραφική του Φίλιπ Τάρλοου.
Πατέρας του σκηνοθέτη Δημήτρη Τάρλοου (από τον γάμο του με τη Μαρίνα Καραγάτση), ο Φίλιπ Τάρλοου ζει τα τελευταία χρόνια με τη σύζυγό του, Μικέλα, στο Κολοράντο. Eνα αμερικανικό τοπίο, όπως λέει, εξίσου γλυκό (και ίσως άσπιλο, πρωτογενές). Του αρέσει να ζωγραφίζει δίπλα στο ρυάκι, να ακούει τη μουσική του νερού. Αλλά εδώ στον ελληνικό τόπο συναντάει πάντα εκείνο το φως και εκείνο το ιδιαίτερο στοιχείο όπως τον είχε σημαδέψει πριν από 50-60 χρόνια. Είχε ζήσει στην Ελλάδα του τότε 15 χρόνια μέσα στη ζωγραφική.
Ισως τώρα η Αθήνα έχει χάσει λίγο από εκείνη την ατμόσφαιρα, όπως λέει, αλλά η περιήγησή του στα μουσεία (Εθνική Πινακοθήκη, Μπενάκη), η παράσταση στο Θέατρο Πορεία (όπου σκηνοθετεί ο Δημήτρης Τάρλοου), οι βόλτες στη συννεφιασμένη αλλά και στην ηλιόλουστη Αθήνα, του έδωσαν έμπνευση για τα επόμενα έργα.
Ο ίδιος μοιάζει να βρίσκεται σε τόπο οικείο, γνώριμο, βαθιά ριζωμένος σε μία συνθήκη μετέωρη ανάμεσα σε τόπους και ιδέες. Στην έκθεση, που θα είναι ανοικτή έως την 1η Απριλίου, βλέπει κανείς τον θαυμάσιο χειρισμό του χρώματος και της λεπτομέρειας στις υδατογραφίες του αλλά και τις πιο ελεύθερες χειρονομίες στον καμβά στη σειρά από τους Ολυμπιακούς του Τόκιο (τα σκηνικά και τα κοστούμια τον συγκίνησαν) ή από τις εργασίες που εκτελεί ένα συνεργείο στο σπίτι. «Οι εργάτες έχουν κάτι απόλυτα αυθεντικό και αρχέγονο», λέει. «Πάντα μου άρεσε να τους ζωγραφίζω». Αυτό το άχρονο στοιχείο που αναβλύζει από τη χειρωνακτική εργασία συνομιλεί με το άχρονο στοιχείο του τοπίου της Ανδρου, ένα νησί που γνωρίζει καλά από παλιά. Τα νεοκλασικά της Χώρας (όπως και της Αθήνας), τα ζωγραφίζει από την εποχή που είχε πρωτοέρθει στην Ελλάδα. Είναι η Ελλάδα. Με έναν τρόπο αβίαστο, πηγαίο, βαθιά συγκινητικό. «Αυτά τα έργα απέκτησαν χρώμα με την επίγνωση του τόπου όπου θα παρουσιάζονταν», λέει.
Oμως, ο Φίλιπ Τάρλοου δεν μοιάζει καθόλου νοσταλγός του χθες. Σαφώς φέρει εκείνη την κληρονομιά από τις φιλίες με τους ζωγράφους και τους πνευματικούς ανθρώπους του ’60. Αλλά η προσέγγισή του ήταν και είναι ολιστική. Αντλεί από τη ζωή και αφομοιώνει από το απόσταγμα όλων των τεχνών. Φέρνω στον νου τον ήχο και το μέταλλο της φωνής του, τα δουλεμένα χέρια του, το χαμόγελο που φωτίζει το πρόσωπό του. Η Ελλάδα στη ζωγραφική του έχει γίνει οδηγός φωτός. Η τέχνη του είναι μια σπουδή στο χρώμα. Ο χρόνος γίνεται ενιαίος. Η ζωή μοιάζει παντοδύναμη.
Την Πέμπτη 23/3, ώρα 8 μ.μ.,ο Φίλιπ Τάρλοου θα συνομιλήσει περί τέχνης με τον Δημήτρη Τάρλοου στην γκαλερί Genesis.