Ο κύριος Γκρι βηματίζει στα σοκάκια της ανοιξιάτικης Νάπολης. Αποδιώχνει απ’ τον νου του τα βίαια σκηνικά του «Γόμορρα», του βιβλίου του Σαμπιάνο και της τηλεοπτικής σειράς. Μπαινοβγαίνει στα μικρά μαγαζιά της Βία Μπενεντέτο Κρότσε και αναζητά τις παραδοσιακές μουσικές της πόλης που η θαυμάσια Κριστίνα Πλουχάρ έχει επεξεργαστεί τόσο ωραία.
Κάτω από τις γαλανόλευκες σημαίες της ομάδας της πόλης ανηφορίζει στα βρωμερά σοκάκια της λεγόμενης ισπανικής συνοικίας, πάνω από τη Βία Τολέδο. Ο νους του τώρα τρέχει αλλού. «Ηταν οι ημέρες της “πανούκλας” στη Νάπολη». Η εμβληματική εναρκτήρια πρόταση του «Δέρματος» του μεγάλου Κούρτσιο Μαλαπάρτε.
Εκείνη η οργιαστική, μυστικιστική, ωμή έως θανάτου, πόλη πλάι στη θάλασσα, κάτω από το ηφαίστειο που ξυπνά.
Νάπολη, 1943. Οι Αμερικανοί απελευθερώνουν μια πόλη εξαθλιωμένη, πεινασμένη, εκπορνευμένη. Οι διαδρομές εντός των δαιδαλωδών δρόμων, στα σωθικά της πόλης ή στις παρυφές της Μεσογείου, αποκτούν έναν αλλόκοτα γκροτέσκο χαρακτήρα στη μοναδική διήγηση του Μαλαπάρτε που, όπως και στο άλλο του αριστούργημα, το «Καπούτ», είναι παρών σε όσα περιγράφει. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος τους είναι ένα σοφό πάντρεμα του πραγματικού με τη φαντασμαγορία και τον εφιάλτη.
Ο κύριος Γκρι είχε ανακαλύψει πρώτη φορά το «Δέρμα» στη μετάφραση του αλησμόνητου Ανταίου Χρυσοστομίδη, στις εκδόσεις Θεμέλιο. Λίγο αργότερα, έπεσε πάνω στην (παλαιότερη, του 1981) σοκαριστική κινηματογραφική μεταφορά της Λιλιάνα Καβάνι, με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, την Κλαούντια Καρντινάλε και τον Μπαρτ Λάνκαστερ. Θα ξαναδιαβάσει το αδιανόητο αυτό μυθιστόρημα στη νέα μετάφραση του Παναγιώτη Σκόνδρα, για τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Με έναν πολύ περίεργο τρόπο, η Νάπολη του Μαλαπάρτε έχει αφήσει αχνά ίχνη σε διάφορες γωνιές της πόλης: εκείνη η οργιαστική, μυστικιστική, ωμή έως θανάτου, πόλη πλάι στη θάλασσα, κάτω από το ηφαίστειο που ξυπνά· το τσίρκο των ζωντανών-νεκρών· των ψαριών που μοιάζουν με μικρά παιδιά όταν σερβίρονται ψητά· των αγοριών που οι μανάδες τους «πουλάνε» στους ξελιγωμένους Μαροκινούς στρατιώτες· της μοναδικής εναπομείνασας παρθένας της πόλης που εκτίθεται από τον πατέρα της· των ξεκοιλιασμένων Αμερικανών φαντάρων που αργοπεθαίνουν σαν υπνωτισμένοι και των ξέφρενων ομοφυλοφιλικών οργίων που καταλήγουν σε τεράστια καζάνια με βραστή πάστα και τη «γέννηση» ενός ομοιώματος φαλλού από έναν «ετοιμόγεννο» νεαρό – ποτέ άλλοτε αυτό το εκρηκτικό μείγμα ζωής και θανάτου δεν αποτυπώθηκε με τόση δραστικότητα σε ένα μυθιστόρημα. Ο Μαλαπάρτε, αφού σβήσει η φωτιά του Βεζούβιου: «Ο Θεός της Νάπολης, το τοτέμ του ναπολιτάνικου λαού, είχε πεθάνει. Ενα πελώριο μαύρο κρέπι κατέβηκε στην πόλη, στον κόλπο, στον λόφο του Ποζίλιπο. Ο κόσμος βάδιζε ακροποδητί στους δρόμους, μιλώντας χαμηλόφωνα, λες και σε κάθε σπίτι κειτόταν ένας νεκρός».