Ο άνδρας των ονείρων μου ★★★
ΚΟΜΕΝΤΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2022)
Σκηνοθεσία: Μαρία Σρέιντερ
Ερμηνείες: Μάρεν Εγκερτ, Νταν Στίβενς
Μια ιδέα που έχουμε δει και στο παρελθόν από την κινηματογραφική επιστημονική φαντασία υλοποιείται εδώ στην πιο ανθρώπινη ίσως εκδοχή της από τη Μαρία Σρέιντερ, σκηνοθέτιδα μεταξύ άλλων του «Κάποια μίλησε», αλλά και του τηλεοπτικού «Unorthodox». Η Αλμα (Μάρεν Εγκερτ), μια μοναχική ερευνήτρια αρχαιοτήτων, αντιμετωπίζει προβλήματα χρηματοδότησης του επιστημονικού προγράμματός της. Προκειμένου να τα λύσει δέχεται να πάρει μέρος σε ένα πρωτοποριακό πείραμα, συζώντας επί τρεις εβδομάδες με τον Τομ (Νταν Στίβενς), ένα ανθρωποειδές ρομπότ ειδικά σχεδιασμένο ώστε να της προσφέρει την απόλυτη ευτυχία.
Σε αντίθεση με προηγούμενες εκδοχές της ιστορίας (π.χ. το «Her» του Σπάικ Ζόνζι ή το «Α.I.» του Σπίλμπεργκ), που χτίζουν έναν ολόκληρο φουτουριστικό κόσμο γύρω της, η Σρέιντερ και οι συνσεναριογράφοι της την τοποθετούν απλώς στο σύγχρονο Βερολίνο, σαν τα υπερεξελιγμένα ρομπότ που σκέφτονται και ενεργούν ως άνθρωποι να είναι προ των πυλών.
Το συγκεκριμένο πάντως, με τη μορφή του γοητευτικού Νταν Στίβενς («Ο πύργος του Ντάουντον»), τα βρίσκει μπαστούνια με την πεισματάρα ακαδημαϊκό, η οποία μοιάζει να μην πιστεύει πια όχι μόνο στο ρομάντζο με ένα ανθρωποειδές, αλλά στον έρωτα γενικότερα, έπειτα από τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος. Η συμβίωση με τον Τομ ωστόσο, έστω και αναγκαστική αρχικά, θα την κάνει να ξανασκεφτεί πολλά από όσα μέχρι τότε θεωρούσε δεδομένα.
Ενα ανθρωποειδές τα βρίσκει μπαστούνια με μια πεισματάρα ακαδημαϊκό, η οποία μοιάζει να μην πιστεύει πια στον έρωτα.
Στη σημερινή εποχή, που τα διαδικτυακά ραντεβού μεταξύ των ανθρώπων ορίζονται σε μεγάλο βαθμό από αλγορίθμους τεχνητής νοημοσύνης και το ChatGPT ευαγγελίζεται μια απάντηση σε κάθε απορία, το φιλμ της Σρέιντερ έρχεται να θέσει ενδιαφέροντα ερωτήματα σχετικά με τη σχέση ανθρώπου – μηχανής, αλλά όχι μόνο. Χρησιμοποιώντας (ευτυχώς) και το χιούμορ, η ταινία σχολιάζει εύστοχα την ίδια τη σύγχρονη πραγματικότητα, μέσα από το πρίσμα δύο πολύ ξεχωριστών χαρακτήρων: από τη μία της Αλμα, η οποία διψά για συναισθηματική επαφή και στοργή ακόμη κι αν δεν το συνειδητοποιεί, κι από την άλλη του Τομ, ο οποίος «μαθαίνει» με τον τρόπο του να συνδιαλέγεται με τους ανθρώπους, εξερευνώντας όρια που ακόμη και το ιδιοφυές λογισμικό του δεν έχει πάντα προβλέψει. Η δε τελική διαπίστωση της πρωταγωνίστριας έχει τη δική της σημασία, παρόλο που επιχειρεί –η μόνη που το κάνει– κατά κάποιο τρόπο να κατευθύνει τον θεατή.