Βαδίζοντας στην οδό Θουκυδίδου, έστριψα σε εκείνο το αδιέξοδο, από τα αθέατα, που η Αθήνα σε φιλοδωρεί διαρκώς. Είναι μεταξύ Ναυάρχου Νικοδήμου και Κέκροπος, ένα τόσο δα στενάκι που θυμίζει παλιές αυλές, και σταματάει στο πίσω προαύλιο του Συλλόγου των Αθηναίων. Εχουν μείνει εκεί, στο αδιέξοδο, ένα-δύο ερειπωμένα σπιτάκια, σαν από πάντα ξεχασμένα. Παλαιότερα, είχε ακουστεί ότι θα ζωντανέψουν, αλλά τα είδα ανοιχτά στο φως και στον αέρα. Θα μπορούσαν να είναι σε οποιαδήποτε αθηναϊκή συνοικία, χτισμένα γύρω στο 1920-25, κοσμήματα μιας ζωής που τελείωσε. Από τη μία εξώθυρα είδα το εσωτερικό, ωραίες, ταμπλαδωτές πόρτες, μια αίσθηση πράσινου χρώματος έβαφε τα πάντα…
Στην οδό Θουκυδίδου, περπατάς με το καύκαλο της Ιστορίας. Ομορφιά σε τυλίγει. Πίσω από τη Μητρόπολη, η επίσης ατμοσφαιρική οδός Υπατίας σε βγάζει στην Απόλλωνος και από εκεί αρχίζει η Θουκυδίδου. Υπάρχει μια αύρα ώσμωσης ανάμεσα στην Πλάκα και την αστική Αθήνα του Συντάγματος, περιοχή κατοικιών ώς και τη δεκαετία του ’50, γι’ αυτό μου αρέσει να βλέπω και τα αστικά διαμερίσματα δίπλα στα νεοκλασικά σπίτια. Στη Θουκυδίδου και μόνο, θυρώματα αστικών πολυκατοικιών κάποιας ηλικίας, στους αριθμούς 10 και 10Α δείχνουν το ιστορικό μεταίχμιο του 20ού αιώνα.
Δεν είναι όμως τα όχι πολλά αστικά διαμερίσματα αυτά που δίνουν τον τόνο. Είναι τόσο πολλά και σημαντικά όλα τα άλλα. Από την Απόλλωνος, αν σταθεί κανείς να δει τον δρόμο έτσι όπως απλώνεται, θα δει αριστερά, το θαυμάσιο νεοκλασικό σπίτι στον αριθμό 7 με τα γερμανικά παντζούρια και το λιτό μπαλκόνι, πιθανώς από τα χρόνια του Οθωνα. Δίπλα ακριβώς τα θερμά χρώματα της Σχολής Χιλλ, στο νεότερο κτίριο, που συνδέεται με το παλαιότερο, ώς τη Ναυάρχου Νικοδήμου. Ενας κόσμος ριζωμένος όσο και η Αθήνα του 19ου αιώνα. Δεν μπορώ να μη φέρνω στον νου και τη γενιά του 1880, τον Γεώργιο Δροσίνη και τους συνομηλίκους του που όργωναν την Αθήνα…
Απέναντι, δεσπόζει το αρχοντικό νεοκλασικό δίπατο σπίτι όπου στεγάζονται οι Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Δίπλα, στο άχτιστο ακόμη οικόπεδο με τα ίχνη των ανασκαφών, μάταια αναζητώ φέτος τη θαλερή γλυσίνα. Ο δρόμος θα αλλάξει. Στην ευθεία, το αστικό μέγαρο της αθηναϊκής Beaux-Arts, από τον αρχιτέκτονα Αλέξανδρο Νικολούδη. Απέναντι, η ιστορική γωνία της Χιλλ. Πόσο Αθήνα γεμίζουν τα πνευμόνια.
Αλλά όσο περπατάει κανείς στη Θουκυδίδου προς την απόληξή της στην οδό Κέκροπος, τόσο εντείνεται η αίσθηση μιας μοναδικότητας. Στην απέναντι γωνία από τη Χιλλ, ένα άλλο θαυμάσιο νεοκλασικό είναι τυλιγμένο με ικριώματα αλλά ακριβώς δίπλα, στον αριθμό 13, στέκεται κανείς για να πάρει μέσα στο βλέμμα του την παλαιοαθηναϊκή ομορφιά του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης, με τα επτά παράθυρα στον όροφο. Το θυμάμαι όταν το έφτιαχναν εξαρχής, αυτό το τότε ερείπιο της προεπαναστατικής Αθήνας, στον τύπο των κατοικιών με την περίκλειστη αυλή που είχε καταγράψει και εκτιμήσει ο Αρης Κωνσταντινίδης. Η έδρα του ΜΙΕΤ, αναγεννήθηκε πριν από πολλά χρόνια χάρη στους αρχιτέκτονες Αλέξανδρο Καλλιγά και Αριστείδη Ρωμανό και έκτοτε είναι κτήμα της Αθήνας.
Δίπλα ακριβώς, ένα ακόμη θαλερό νεοκλασικό αρχοντόσπιτο. Από την ώριμη εποχή του αθηναϊκού κλασικισμού, ταυτόσημο με την αστική αρχιτεκτονική του 1880-1910. Ομως, καθώς θα έχετε φτάσει εκεί, θα έχετε ήδη δει ένα ακόμη εξαίρετο κτίριο στον αριθμό 12, απέναντι στη γωνία με το αδιέξοδο. Είναι ένα επιβλητικό σπίτι με ημικυκλική απόληξη, δείγμα και αυτό του ώριμου νεοκλασικισμού. Η Αθήνα έχει διαπεράσει πλέον κάθε πόρο του διαβάτη. Δίπλα σε αυτό το αρχοντικό, ένα άλλο ρόδινο σπίτι, προς την Κέκροπος και απέναντι στην άλλη γωνία, ένα από τα πιο γοητευτικά χαλάσματα.
Είναι ένα ίχνος της παλιάς αστικής ζωής, με ξεφτισμένες τις επιγραφές του παλαιού επιπλοποιείου, που θα μπορούσε να είναι και επιγραφές παλαιών καφενείων, ταβερνείων, μπακάλικων. Εχει στέψη την ξεδοντιασμένη γιρλάντα ακροκεράμων. Η ώχρα είναι βαθιά…