H ιστορία της Πατησίων ανάμεσα στο 1930 και το 1990 είναι και η ιστορία των σινεμά της. Είχα σταθεί απέναντι από την «Αντζελα», προς το τέρμα Πατησίων, στη στάση Κλωναρίδου. Δεν το σχεδίαζα, εκεί με είχαν οδηγήσει τα βήματά μου, καθώς περπατούσα από τον Αγιο Λουκά προς τη Σαρανταπόρου. Η «Αντζελα» εμφανίστηκε αίφνης σαν οπτασία. Μαζί ήρθε και η εικόνα από το τεράστιο εργοστάσιο που ήταν εκεί απέναντι, στη θέση του πάρκου. Ορθωνόταν σαν ξεχαρβαλωμένο υπερωκεάνιο. Σαν να είχε ιστία και λάβαρα της φαντασίας. Βαθιά, δίπλα του, σε φυλλωσιές, έστεκε και η ρομαντική Βίλα Κλωναρίδη, βουτηγμένη σε χρώματα μπορντό και πράσινο. Πήγα να τη συναντήσω –μια και ήμουν εκεί– και την είδα αμπαλαρισμένη για την αποκατάστασή της.
Στο σημείο αυτό της Πατησίων, ρουφάς βαθιά στα πνευμόνια σου τα Πατήσια. Εκεί κοντά ήταν και το «Πιγκάλ», ο πιο μεγάλος κινηματογράφος της Αθήνας. «Αντζελα» και «Πιγκάλ» ήταν γείτονες. Από το «Πιγκάλ» δεν έχει μείνει τίποτε αλλά από την «Αντζελα» απέμεινε σαν πανοπλία το σαρκίο της. Το κέλυφος αυτού του κτιρίου, που είχε χτιστεί αυτόνομο για σινεμά, έστεκε εκεί με το αρ ντεκό γραμμωτό λοφίο του και την καλλιγραφική κόκκινη επιγραφή της. Πίσω υψωνόταν θηριώδης η πολυκατοικία που χτίστηκε με θεμέλια στα σωθικά του. Κύκλοι ζωής… Ξαφνικά, μου ήρθε στον νου εκείνο το απόγευμα κάποιων ετών πίσω, όταν υπήρχαν προβολές 4-6 μ.μ. Εκεί, στα καθίσματα της «Αντζελας», νομίζω τα υφάσματα ήταν μπορντό…
Η «Αντζελα» εγκαινιάστηκε στις 4 Ιανουαρίου 1958, ημέρα Σάββατο. Εναρκτήρια ταινία ήταν το «Αίμα στον πράσινο βάλτο» με πρωταγωνιστές τον Μπαρτ Λάνκαστερ, τον Κερκ Ντάγκλας και τη Ρόντα Φλέμινγκ. Ετσι είχε μεταφραστεί η χολιγουντιανή ταινία «Gunfight at the O.K. Corral», παραγωγής 1957. Το ίδιο έργο προβαλλόταν και στο «Αστρον», στο «Ριβολί» και στο «Σταρ». Την ίδια μέρα, το «Αστορ» και το «Ράδιο Σίτυ» έπαιζαν τον «Ολιβερ Τουίστ» (του 1948), και στην «Ελλη» μπορούσε κανείς να δει τη «Θεία από το Σικάγο». Εκείνο το Σάββατο, 4 Ιανουαρίου 1958, θα υπήρχε και η επιλογή για τη «Μονομαχία στον ήλιο» με τον Γκρέγκορι Πεκ και την Τζένιφερ Τζονς, που παιζόταν στο «Κοτοπούλη», στα «Ιλίσια» και στο «Μαξίμ», για να μην πει κανείς και για τον «Τρίτο Ανθρωπο» με τον Ορσον Γουέλς, στον κομψό «Ορφέα» της οδού Σταδίου.
Αλλά η «Αντζελα» ήταν «το μεγάλο γεγονός της ημέρας», όπως αυτοδιαφημιζόταν. Η διαφήμιση τόνιζε πως «η πιο εκλεκτή κοινωνία της Αθήνας θα είναι απόψε συγκεντρωμένη στη μεγάλη κοσμική πρεμιέρα». Οι κύριοι θα ήταν με σακάκι και γραβάτα και οι κυρίες ντυμένες επίσημα. Η θέρμανση προερχόταν από το δάπεδο, τα καθίσματα είχαν υπολογισμένη κλίση. Η «Αντζελα» προετοίμαζε το κοινό πριν ανοίξει καλά καλά, λέγοντας πως το «1958 αρχίζει προσφέροντας στους Αθηναίους το πιο πολύτιμο δώρο του: τον κινηματογράφο του “ατομικού αιώνος”». Αυτή ήταν η ορμή της μεταπολεμικής, αστικής κοινωνίας.
Η «Αντζελα» κράτησε ώς τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Δεν έγινε ίσως αυτό που ονειρεύονταν οι δημιουργοί της, αλλά ήταν ένα καλό και συμπαθητικό σινεμά. Το δε κτίριο ήταν κομψότατο. Φαίνεται και σήμερα. Μπορεί, δηλαδή, κανείς να φανταστεί πώς θα ήταν η «Αντζελα» στη χρυσή εποχή της. Ηταν ένα έργο του αρχιτέκτονα Κωνσταντίνου Κωττάκη, που είχε σχεδιάσει και αρκετές, καλές πολυκατοικίες του ’50. Πολλά σινεμά τότε ήταν είτε αυτόνομα κτίρια (Ατθίς, Αττικα, Αελλώ, Σελέκτ, κ.ά.) ή στεγάζονταν σε νεόδμητες πολυκατοικίες.
Η «Αντζελα» έχει αέρα αρ ντεκό. Θυμίζει κτίρια στο Μαϊάμι Σάουθ Μπιτς, την πατρίδα της αρ ντεκό στη Φλόριντα. Η μορφή της «Αντζελας» παραπέμπει στα ξενοδοχεία Albion ή Leslie, μια αμερικανική εκδοχή της αρ ντεκό του 1940 στην οδό Πατησίων του 1958.