Ουκ ολίγοι ηθοποιοί έχουν καταφέρει έως τώρα μεταπολιτευτικά –και όσο πίσω μπορεί να πάνε εύκολα η μνήμη η δική μου και τα αρχεία του Διαδικτύου– να βρεθούν στα έδρανα του ελληνικού Κοινοβουλίου ή και να αναλάβουν πολιτικές θέσεις σε δημόσιους οργανισμούς. Μεταξύ άλλων, η Εύα Κοταμανίδου, ο Κώστας Καζάκος, η Αιμιλία Υψηλάντη, η Aννα Φόνσου, η Ελένη Ανουσάκη, η Aννα Βαγενά, η Νόρα Κατσέλη, η Πέμη Ζούνη, η Aντζελα Γκερέκου, ο Γιάννης Βούρος, η Μαρία Κανελλοπούλου, ο Παύλος Χαϊκάλης έχουν διατελέσει βουλευτές.
Η, γνωστότερη όλων φυσικά, Μελίνα Μερκούρη έχει καταγραφεί ως η μακροβιότερη υπουργός Πολιτισμού, ενώ υπουργικό θώκο έχουν αναλάβει και η Aννα Συνοδινού, η εξωκοινοβουλευτική Λυδία Κονιόρδου, η Aντζελα Γκερέκου και ο Παύλος Χαϊκάλης – κάθε πέρυσι και καλύτερα ή μήπως πρόκειται για τα ήθη των καιρών;
Οι ηθοποιοί έχουν το εκλογικό πλεονέκτημα να είναι αναγνωρίσιμοι στους ψηφοφόρους, οπότε τους είναι ευκολότερο να κερδίζουν ψήφους από ένα κομματικό ακροατήριο πολιτικά αδιάφορο. Ενα κοινό που βαριέται να βάλει στο ζύγι των κριτηρίων του κάποια πιο «δύσκολα», όπως είναι οι πολιτικές θέσεις του υποψηφίου, το κοινωνικό του έργο και οι αγώνες του, οι ιδέες του, η αξιοπιστία λόγων και η συνέπεια του έργου. Κάτι διαφορετικό δηλαδή από τη φήμη και τη γοητεία των ηθοποιών. Aλλωστε, άλλο υπόκριση και άλλο υποκρισία, όπως πονηρά και λαϊκίστικα κάποιοι τα μπερδεύουν.
Θα ρωτήσετε, οι πολίτες αξιολογούν και άλλους επαγγελματίες υποψηφίους με τα κριτήρια αυτά, δηλαδή πλην της δημόσιας «τηλεοπτικής» εικόνας τους ή του ονόματος που φέρουν; Συμφωνώ με το σημαινόμενο της ένστασης, αλλά οι ηθοποιοί εύκολα γλιστρούν στην παγίδα να προτάξουν τα όποια επαγγελματικά τους επιτεύγματα και την αναγνωρισιμότητά τους για να προσελκύσουν ψηφοφόρους. Γιατί η πολιτική μπορεί να είναι και… σκηνή, αλλά απατάται όποιος πιστεύει ότι είναι θέατρο.
Οι ηθοποιοί – πολιτικοί εμφανίζονται επιρρεπείς στην εξωστρεφή θεατρικότητα, αγνοώντας την αξία του έργου και το νόημα της πολιτικής πράξης. Το πολιτικό έργο προϋποθέτει όραμα, στρατηγική, σχεδιασμό, οξυδέρκεια, σύνεση, ισχυρή κατάρτιση αλλά απαιτεί και ικανότητα στην τέχνη του εφικτού. Και γι’ αυτά χρειάζεται ρεαλισμός καθώς και δεξιότητες στις κομματικές ισορροπίες, στη διαχείριση του προσωπικού, στην εκτέλεση των πολιτικών αποφάσεων της κυβέρνησης. Οι ηθοποιοί έως τώρα έχουν εμφανιστεί καλοί στα λόγια αλλά…
Η φιλοδοξία είναι κακός σύμβουλος και η πολιτική δεν είναι ρόλος. Δεν πρόκειται για πρόζα που μπορεί να ερμηνεύσεις ανασύροντας από την ντουλάπα θεατρικές αποσκευές. Οι επευφημίες στη θεατρική σκηνή δεν σημαίνουν και χειροκρότημα στον στίβο της πολιτικής. Οποιος την αντιμετωπίζει ως τέτοια, θα είναι κακός στον «ρόλο» ή θα καταλήξει ο ίδιος χειροκροτητής και κομπάρσος. Το χειρότερο, θα εκτεθεί οικτρά πληρώνοντας το τίμημα της απόφασής του. Ετσι θολώνει το θεατρικό του στίγμα, χωρίς μάλιστα να έχει τη δυνατότητα να φορτώσει στον σκηνοθέτη την κακή ερμηνεία του.