GU BYEONG-MO
Οι δολοφόνοι δεν παίρνουν σύνταξη ποτέ
μτφρ. Δημήτρης Αλεξίου
εκδ. Διόπτρα, 2023, σελ. 256
Η Δαγκάνα έκλεισε τα 65 χρόνια της και έχει αρχίσει πια να σκέφτεται τι θα κάνει με τα χρήματα που έβγαλε από τη δουλειά της και αποταμιεύει όλο αυτόν τον καιρό. Iσως αγοράσει ένα μικρό κτίριο κατοικιών για να νοικιάζει τα διαμερίσματα. Iσως ανοίξει ένα μαγαζί που θα πουλάει τηγανητό κοτόπουλο. Oλος ο κόσμος τρώει τηγανητό κοτόπουλο. Πάντως, ό,τι και να επιλέξει, θα είναι κάτι φυσιολογικό και οπωσδήποτε εντελώς άσχετο με τη δουλειά που κάνει σχεδόν μισό αιώνα τώρα. Γιατί η Δαγκάνα είναι επαγγελματίας δολοφόνος. Μέλος μιας εταιρείας «ελέγχου μολυσματικών ασθενειών» που χρησιμοποιεί αρκετούς «διεκπεραιωτές» σαν αυτήν, αναλαμβάνει κατά μέσον όρο ένα συμβόλαιο την εβδομάδα, χωρίς να ρωτήσει ποτέ λεπτομέρειες που δεν θα της χρειαστούν για να φέρει εις πέρας τη δουλειά. Δεν χρειάζεται να ξέρεις ούτε τι έκανε το θύμα για να «αξίζει» να πεθάνει, ούτε ποιος πληρώνει την εταιρεία για να τον σκοτώσει. Απλώς το κάνεις και επιστρέφεις στο σπίτι για να μαγειρέψεις το βραδινό σου.
Η ηρωίδα κάνει την αποκοτιά να αποτολμήσει ένα άνοιγμα στη ζωή της και να δει με συμπάθεια κάποιον έξω από την πανοπλία που την περιβάλλει.
Η 65χρονη Δαγκάνα δουλεύει κυρίως με μαχαίρι. Στο στρίφωμα της ζακέτας της έχει κρυμμένα αρκετά και επιλέγει όποιο είναι καταλληλότερο κάθε φορά. Είναι πολύ καλή στη δουλειά της, αλλά κυρίως είναι «αόρατη»: βλέποντας τη μικροσκοπική αυτή Κορεάτισσα, με τα καλά (αλλά όχι πολύ καλά) ρούχα, το περιποιημένο (αλλά χωρίς υπερβολές) μαλλί και τους γλυκείς τρόπους, δεν πρόκειται να περάσει από το μυαλό σου ότι έχει σκοτώσει τόσους ανθρώπους. Η Δαγκάνα είναι ειδική στη διεκπεραίωση των υποθέσεων που λαμβάνει και στο να χάνεται στον αέρα, να αναμειγνύεται με το πλήθος. Μόνο που τα χρόνια περνούν και πια δεν είναι αυτό που υπήρξε κάποτε. Παλιά, όταν ήταν νέα, μπορούσε να νικήσει σε μια συμπλοκή οποιονδήποτε άνδρα, ακόμη και με το ένα χέρι της. Ηταν εκπαιδευμένη σε πολύ υψηλό επίπεδο – και βέβαια είναι ακόμη. Αλλά είναι και μεγάλη πια, με πολλούς μικρούς πόνους στο σώμα, δάχτυλα όχι πολύ σταθερά στο κράτημα του μαχαιριού, ενώ και τα πόδια της δεν τη βοηθούν. Γερνάει.
Εκτός από όλα αυτά, έχει και τους νέους στην εταιρεία να την κοροϊδεύουν για τα χρόνια της. Κυρίως ένας: ο Καβγατζής. Eνας νεαρός «διεκπεραιωτής» με απαίσιους τρόπους, είρωνας και σαρκαστικός, που δεν χάνει ευκαιρία να την κακολογεί και να τη μειώνει. Η Δαγκάνα τον αποφεύγει όσο μπορεί και τον φοβάται. Oπως φοβάται και την καθημερινότητα. Θέλει να αρχίσει να μοιάζει πια με τον υπόλοιπο, φυσιολογικό κόσμο. Μα αυτό είναι τόσο δύσκολο. Δεν είναι σε θέση να πάει ούτε για να της φτιάξουν τα νύχια, που άλλωστε είναι κοντά και σπασμένα – η δουλειά της φταίει και γι’ αυτό. Και τρέμει διαρκώς το ενδεχόμενο να συνδεθεί με κάποιον. Πώς μπορεί να είναι σίγουρη ότι δεν τον έχουν ρίξει μπροστά της για να την αποκαλύψουν ή να τη σκοτώσουν; Κι ας θέλει να το κάνει, ας λαχταρά να ανοιχτεί τώρα, πριν να είναι πολύ αργά. Αλλιώς θα μείνει μόνη με τον σκύλο της, το Ψοφίμι, που και με αυτό ακόμη οι σχέσεις της είναι τυπικές.
Oλα αυτά βέβαια θα ανατραπούν και η Δαγκάνα θα πρέπει να πάρει μια σειρά από αποφάσεις ζωής και θανάτου. Γιατί δεν φτάνει που μεγαλώνει και νιώθει άχρηστη και απόβλητη, δεν φτάνει που είναι επιρρεπής σε λάθη, αλλά έκανε και την αποκοτιά να αποτολμήσει ένα άνοιγμα στη ζωή της και να δει με συμπάθεια κάποιον έξω από την πανοπλία που την περιβάλλει τόσες δεκαετίες τώρα, έξω από το προστατευτικό της κέλυφος, μια αποκοτιά που θα αποκαλύψει αισθήματα θαμμένα από καιρό. Η Δαγκάνα θα ανακαλύψει με τρόμο πως μπορεί ακόμη να νοιάζεται για τους ανθρώπους, όπως τότε, πολύ παλιά, που ζούσε βουτηγμένη στη φτώχεια, στο περιθώριο της κοινωνίας. Oμως τα συναισθήματα είναι απαγορευμένα σε μια γυναίκα σαν κι αυτή. Μπορούν να οδηγήσουν στον θάνατο – τον δικό της, αλλά και άλλων: αθώων.
Oχι ακόμη ένα τυπικό θρίλερ –μολονότι είναι πράγματι (και) ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, με πολλές περιπετειώδεις σκηνές και συγκρούσεις– για την τρίτη ηλικία, τον θάνατο και το βάρος των επιλογών μας, γεμάτο υποδόριο, σκοτεινό χιούμορ, γραμμένο κομψά, με λιτότητα και συγκίνηση.