Ο Μπο φοβάται ★★★
ΘΡΙΛΕΡ (2023)
Σκηνοθεσία: Αρι Αστερ
Ερμηνείες: Χοακίν Φίνιξ, Εϊμι Ράιαν, Νέιθαν Λέιν
Ο Αρι Αστερ («Διαδοχή», «Μεσοκαλόκαιρο»), από τους πιο ενδιαφέροντες νέους δημιουργούς του κινηματογραφικού τρόμου, υπογράφει την πιο φιλόδοξη αλλά και άνιση μέχρι τώρα ταινία του, πάντα υπό τη σκέπη του θαυματουργού στούντιο παραγωγής Α24. Πρωταγωνιστής εδώ είναι ο σπουδαίος Χοακίν Φίνιξ, ο οποίος υποδύεται τον Μπο, έναν μεσήλικα άνδρα κυριευμένο από φοβίες που αναλογούν περισσότερο σε παιδί του δημοτικού.
Η αγωνία είναι αρχικά ένα συναίσθημα που καταλαμβάνει και τον θεατή, ο οποίος σταδιακά αφήνεται παθητικά στη σουρεαλιστική παράνοια όλων όσοι περνούν από την οθόνη.
Με τις κρίσεις πανικού και τη γενικότερη παράνοια στην ημερήσια διάταξη, ο Μπο ετοιμάζεται να επισκεφθεί την αγαπημένη αλλά επικριτική μητέρα του, όταν την παραμονή της αναχώρησης μαθαίνει πως αυτή σκοτώθηκε με φρικτό τρόπο. Εντελώς απελπισμένος και στα πρόθυρα της τρέλας πια, ξεκινά για την κηδεία της, σε ένα ταξίδι ωστόσο που θα αποδειχθεί απολύτως χαοτικό, τόσο στον αληθινό δρόμο όσο και μέσα στο ίδιο το μυαλό του.
Εχοντας πιθανότατα εξασφαλίσει απόλυτη εκφραστική ελευθερία από τους παραγωγούς του, ο Αστερ ξεκινά μια εφιαλτική περιπέτεια-σπουδή σε όλες τις διαφορετικές εκφάνσεις του ανθρώπινου φόβου. Ο ήρωάς του, Μπο, μοιάζει με κεραία ικανή να συλλάβει κάθε τρόμο που υπάρχει εκεί έξω, καθώς και να δημιουργήσει από μόνος του άλλους τόσους. Η αγωνία είναι αρχικά ένα συναίσθημα που καταλαμβάνει και τον θεατή, ο οποίος πάντως σταδιακά βυθίζεται παθητικά στη σουρεαλιστική παράνοια όλων όσοι περνούν από την οθόνη. Και αυτά είναι πολλά· τόσα που ο (σταθερά εξαιρετικός) Χοακίν Φίνιξ αλλάζει στην πορεία τρεις διαφορετικές «ηλικίες» –συν άλλη μία, την παιδική– προκειμένου να καλύψει όλες τις μνήμες και τις εναλλακτικές ιστορίες που γεννάει η φαντασία του Μπο.
Για την ακρίβεια, δεν είναι πάντα ξεκάθαρο πότε μιλάμε για φαντασία και πότε για πραγματικότητα. Αντιθέτως, ο Αστερ δείχνει πρόθυμος να θολώσει τα όρια μεταξύ των δύο, χρησιμοποιώντας και διαφορετικά εκφραστικά μέσα (π.χ. animation) προκειμένου να το πετύχει.
Επιπλέον το χιούμορ, προφανώς κατάμαυρο, δεν λείπει από ένα φιλμ μαραθώνιας διάρκειας (τρεις ώρες), το οποίο είναι εντελώς ανοικονόμητο αφηγηματικά, αλλά ταυτόχρονα γοητευτικό με τον τρόπο του. Η δε διαπίστωση ότι στο βάθος όλων των τρόμων βρίσκονται ο ίδιος ο εαυτός και οι τροφοί μας, είναι μεν μάλλον κοινότοπη, αλλά και απολύτως εύστοχη, τουλάχιστον για τον πρωταγωνιστή μας, ο οποίος άλλωστε περνάει τα πάνδεινα για να φτάσει μέχρι αυτή.