«Σε μια στιγμή μια μουσική μιλάει στην καρδιά / τώρα στ’ αστέρια θέλω να κρυφτώ, / στον ουρανό στον ήλιο που περνά / γελάνε τα παιδιά των λουλουδιών / στον ουρανό σε σύννεφα χρυσά / πετάνε τα παιδιά των λουλουδιών…», τραγουδούσε το 1968 ο Γιώργος Ρωμανός (στίχοι και μουσική) στο τραγούδι του «Τα παιδιά των λουλουδιών» κλείνοντας τον ιστορικό δίσκο του «In Concert & In The Studio» (Zodiac), αποτυπώνοντας την ψυχεδελική αύρα της εποχής, απόλυτα εναρμονισμένη με το γενικότερο διεθνές κλίμα που προέκρινε τη λογική των κοινοβίων και της κοινής ιδιοκτησίας και έκανε κεντρικό σύνθημα των χίπις το «Flower Power».
Eνα χρόνο πριν, «το καλοκαίρι της αγάπης» του 1967, στο Σαν Φρανσίσκο συγκεντρώνονταν ρομαντικοί, ιδεαλιστές νέοι και μοιράζοντας λουλούδια υπογράμμιζαν το αίτημα της ειρήνης, που συνδέθηκε μέσω πολιτικής χροιάς με τα λουλούδια και από τους μπίτνικς και τον Aλεν Γκίνσμπεργκ στα βιβλία του από το 1965.
Τα «παιδιά των λουλουδιών», συνώνυμα των χίπις, έγιναν τίτλος διάφορων τραγουδιών στην Ελλάδα. Των Black Lovers σε εφτάιντσό τους (1972), του Ηλία Ασβεστόπουλου των 2002 GR στον πρώτο δίσκο τους «Πόλα» (1974), του Γιώργου Μουζάκη σε στίχους Αλέκου Σακελλάριου από το μιούζικαλ του Θεάτρου Κοτοπούλη «Ο Μπάμπης και ο Μπαμπίνος» (1969) που τραγούδησε ο Τέρης Χρυσός κ.α. Eγιναν και υπότιτλος στο «Γιάμι Γιάμι» (1969) των Γεράσιμου Λαβράνου – Δημήτρη Λυμπερόπουλου με την Τζένη Βάνου. Τραγούδια που απηχούσαν την ξεγνοιασιά, τη χαρά της ζωής, την αγάπη χωρίς αιχμηρό πολιτικό προσανατολισμό.
Με τον τίτλο «Τα παιδιά των λουλουδιών» προβλήθηκε τη σεζόν 1973-74 η καλτ ταινία του Oμηρου Ευστρατιάδη, παραγωγής GD Films (13η στα εισιτήρια από 44 προβαλλόμενες), με τους Χρήστο Νομικό, Ανδρέα Μπάρκουλη, Μαρία Βασιλείου (ερωτική Μάγια), γνωστή πρωταγωνίστρια της «Ευδοκίας» του Αλέξη Δαμιανού (1971) που ως «Χρυσόθεμη» εμφανίστηκε το 1975 στον «Θίασο» του Αγγελόπουλου. Μη φανταστείτε κάποια ταινία αξιώσεων. Μια κακή ταινία, γυρισμένη στη Ρόδο, ανεπαρκών ερμηνειών, με έντονο ερωτικό στοιχείο, αρκετή βία και σασπένς χωρίς καλοδουλεμένη βάση και βέβαια με πλήρη απουσία πολιτικών μηνυμάτων, τη στιγμή που εξέπνεε η δικτατορία. Αν υπήρχε κάτι ενδιαφέρον ήταν το όνομα του διευθυντή φωτογραφίας Αρη Σταύρου στην αρχή της καριέρας του και βέβαια η εμπνευσμένη μουσική του Μάικ Ροζάκη, της οποίας η καλλιτεχνική αξία ήταν δυσανάλογη της ταινίας.
Charms και Playboys
Μία από τις ωραιότερες συνθέσεις που γράφτηκαν για τον ελληνικό κινηματογράφο, ακατάτακτη και ιδιοσυγκρασιακή, με ψυχεδελικό πυρήνα, κατέχει περίοπτη θέση στο είδος της διεθνώς.
Ο Μάικ Ροζάκης (1946-2009), γεννημένος στο Φαγιούμ της Αλεξάνδρειας, με θητεία στην Ελβετία και στο συγκρότημα Potflair, θρυλικός τραγουδιστής-μπασίστας των Charms, κιθαρίστας-τραγουδιστής των Juniors και της δεύτερης περιόδου των Playboys με τους οποίους κυκλοφόρησε το θαυμάσιο «Μάικ Ροζάκης & the Playboys» (RCA, 1971) παίζοντας κλασική κιθάρα, τραγουδώντας και ενορχηστρώνοντας, έγραψε στα 27 του το αριστουργηματικό σάουντρακ για «Τα παιδιά των λουλουδιών» για να συνοδέψει την μποέμικη ζωή της νεολαίας με τα πολύχρωμα φανταχτερά ρούχα στα night clubs, την ανεμελιά και την ελευθερία του έρωτα.
Μία από τις ωραιότερες, πολυποίκιλες μουσικές που γράφτηκαν για τον ελληνικό κινηματογράφο και δικαιωματικά κατέχουν περίοπτη θέση στην αφρόκρεμα του είδους διεθνώς. Ακατάτακτη και ιδιοσυγκρασιακή, με πυρήνα τον ψυχεδελικό χαρακτήρα της μουσικής της εποχής, που ωστόσο ανοίγεται σε ένα ευρύ φάσμα επιρροών και στυλιστικών κατευθύνσεων: κλασική μουσική, τζαζ, αβανγκάρντ, φανκ, psych rock με οπερετικές καταβολές, με φλερτ στην ελληνική μουσική ενταγμένα στη συνολική οπτική του συνθέτη. Υπέροχες μελωδίες, ευρηματικές αναπτύξεις των είκοσι ενός θεμάτων και μοναδικοί ρυθμοί που εμφυσούν μια αίσθηση αγωνίας, απόλυτα ταιριαστή στην αγχωτική φιλμική ατμόσφαιρα. Εκπληκτικές ενορχηστρώσεις με όγκο που ενσωματώνουν σαξόφωνο, όργανο, πιάνο, κιθάρα, βιολιά προσφέροντας μαγικές στιγμές, εσωτερικές και εξωστρεφείς.
Συνθέσεις γεμάτες ιδέες και φαντασία, ανοιχτές στους fusion αυτοσχεδιασμούς και στα πειραματικά εγχειρήματα των μουσικών σε ένα πρωτότυπο, πρωτοποριακό ακρόαμα που υπογράμμισε τις σκηνές πάθους, καταδίωξης και παραισθήσεων, ωστόσο διατηρεί την αυτονομία και αυτάρκεια ενός απόλυτα σύγχρονου έργου.
Με καθυστέρηση 30 ετών
Ηχογραφημένη τον Σεπτέμβριο του 1973 στο στούντιο της Columbia, έγινε για πρώτη φορά προσβάσιμη στο κοινό μέσω δύο εξαιρετικά καλαίσθητων και με καταπληκτικό ήχο από τα αυθεντικά master tapes δισκογραφικών εκδόσεων περιορισμένων αντιτύπων στην ελληνική αγορά και στη διεθνή διανομή από την εκλεκτή εταιρεία Potfleur, τριάντα ολόκληρα χρόνια αργότερα (2002) με τίτλους «Τα παιδιά των λουλουδιών» και «She Knew No Other Way» και δύο διαφορετικά εξώφυλλα.
Η μετέπειτα πορεία του Ροζάκη ως συνθέτη, πιανίστα, ενορχηστρωτή άφησε πολλά δείγματα τόσο μέσω συνεργασιών του σε διάφορα έργα, όπερες και μιούζικαλ με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την Αννα Βίσση κ.ά., στην Eurovision αλλά και ως διευθυντής Μουσικών Προγραμμάτων και διευθυντής Ορχήστρας Ποικίλης Μουσικής στην Ελληνική Ραδιοφωνία την περίοδο 1975-79, επί Μάνου Χατζιδάκι.