Ιούνιος 2011, Σύνταγμα. Στο επάνω μέρος της πλατείας, ένα μεγάλο πλήθος φωνάζει συνθήματα και… φασκελώνει σε τακτά χρονικά διαστήματα τη Βουλή. Στο κάτω, εκεί όπου κάποιοι έχουν κατασκηνώσει εδώ και ημέρες, γίνεται συνέλευση. Με χαλαρούς είναι η αλήθεια κανόνες, άλλοτε παθιασμένο και άλλοτε πιο ήρεμο λόγο, με συγκροτημένα επιχειρήματα ή με το θυμικό να κυριαρχεί. Πολλοί μιλούν για δημοκρατία στην πράξη, μια σύγχρονη εκκλησία του δήμου.
Πάνω από μία δεκαετία μετά, η σκηνοθέτις Δανάη Θεοδωρίδου καλεί το κοινό να δηλώσει συμμετοχή σε μια δημόσια συζήτηση-παράσταση στο δημαρχείο Αθηνών, την «Απόπειρα δημιουργίας μιας δημοκρατικής συνέλευσης», όπως την τιτλοφορεί η ίδια, στο πλαίσιο του Αthens City Festival.
«Σίγουρα κινήματα όπως εκείνο των “Αγανακτισμένων” και άλλα που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια, αποτελούν πηγή έμπνευσης για το συγκεκριμένο πρότζεκτ. Εδώ θα έχουμε μια συμμετοχική παράσταση με στόχο να αναδειχθεί η σημασία της ζωντανής, ενσώματης παρουσίας στον δημόσιο χώρο και διάλογο», μας λέει η κ. Θεοδωρίδου. Στο πρακτικό κομμάτι, το κοινό θα λάβει ένα κείμενο, κάτι σαν σενάριο, το οποίο θα αποτελέσει και τη βάση της συζήτησης, ενώ τρεις ηθοποιοί θα συντονίσουν αρχικά την κουβέντα και στη συνέχεια θα γίνουν και εκείνοι μέρος της συνέλευσης.
Πώς προέκυψε όμως η ιδέα; «Τα τελευταία χρόνια δουλεύω γενικότερα πάνω στην πρακτική της δημοκρατίας και στο πώς οι παραστατικές τέχνες (π.χ. το θέατρο) μπορούν να συμβάλουν στην πολιτική μας επανενεργοποίηση ως δήμου. Πολιτικοί φιλόσοφοι και αναλυτές παγκοσμίως υποστηρίζουν ότι σήμερα βιώνουμε μια δημοκρατία δίχως το πρώτο συνθετικό της: κυριολεκτικά, διότι στις εκλογές πάνε να ψηφίσουν περίπου οι μισοί, αλλά και επειδή εκλείπει το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι πολίτες είχαν όντως λόγο στη λήψη αποφάσεων».
Πέρα πάντως από το σενάριο, το οποίο έχει για θέμα του την ίδια την πρακτική της συνέλευσης, αξιοσημείωτο είναι πως όλο αυτό πραγματοποιείται μέσα στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου. «Αυτοί οι άνθρωποι θα μπουν σε μια θεσμική αίθουσα της δημοκρατίας, όπου συνήθως βρίσκονται μόνο πολιτικοί, προκειμένου να κάνουν μια άλλου είδους συνεδρίαση, με καλλιτεχνικό ευφάνταστο πρόσημο. Γενικότερα με απασχολεί πολύ, το ίδιο και άλλους στην Ευρώπη, το πώς η τέχνη μπορεί να δημιουργήσει δημόσιο χώρο». Δεν μπορούμε, βέβαια, να παραβλέψουμε ότι μέσα στην τελευταία δεκαετία μεγάλο μέρος του δημόσιου διαλόγου έχει μεταφερθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
«Τα σόσιαλ μίντια έχουν πράγματι συμβάλει πάρα πολύ στον διάλογο, ακόμη και στη δημιουργία κινημάτων. Νομίζω όμως ότι αποτελούν μόνο το πεδίο ώστε να ξεκινήσει κάτι, το οποίο αν στη συνέχεια δεν λάβει ενσώματη διάσταση στον δημόσιο χώρο, δεν μπορεί να εξελιχθεί. Πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι τα συγκεκριμένα μέσα δεν αποτελούν δημόσιο χώρο, αλλά αντιθέτως ιδιωτικό και επιβλεπούμενο», σημειώνει η Δανάη Θεοδωρίδου.
Πολιτική και σεξουαλικότητα
Το πρώτο μέρος του τίτλου του πρότζεκτ «One Three Some» παραπέμπει μεν στη συμμετοχική διαδικασία, έχει ωστόσο και… πικάντικο περιεχόμενο σαν αναφορά στο σεξουαλικό τρίο. «Πρόκειται για ένα λογοπαίγνιο-υπαινιγμό πάνω στη σχέση της πολιτικής με τη σεξουαλικότητα, η οποία άλλωστε έχει σχολιαστεί ευρέως στην πολιτική φιλοσοφία, στην ψυχιατρική κ.ο.κ. Βασικά, όμως, έχει να κάνει ξανά με τον κομβικό ρόλο του σώματος· οι αισθήσεις, τα συναισθήματα, οι επιθυμίες μετράνε πάρα πολύ στη δημοκρατική πρακτική. Οταν κανείς πηγαίνει σε μια διαδήλωση, για παράδειγμα, υπάρχει βέβαια μια λογική βάση, όμως πρωτίστως εκεί κινητοποιείσαι από το συναίσθημα, το οποίο συχνά το υποβαθμίζουμε ή το αγνοούμε».
Η συμμετοχική παράσταση «One Three Some» θα πραγματοποιηθεί την προσεχή Τρίτη 9/5 στο δημαρχείο Αθηνών, 6-9 μ.μ. Η είσοδος είναι ελεύθερη, με κράτηση στο [email protected].