Σιμόν Βέιλ: η γυναίκα του αιώνα ★★★
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2022)
Σκηνοθεσία: Ολιβιέ Νταχάν
Ερμηνείες: Ελσα Ζίλμπερσταϊν, Ρεμπέκα Μάρντερ
Η Σιμόν Βέιλ, μία από τις πιο εξέχουσες πολιτικές φιγούρες της Ευρώπης κατά τον 20ό αιώνα, βιογραφείται εδώ σε ένα επικής υφής (και διάρκειας) φιλμ, το οποίο εξερευνά κάθε πτυχή της ζωής και του έργου της. Η αφήγηση ξεκινά το 1974, όταν η τότε υπουργός Υγείας Βέιλ μάχεται για την έγκριση του νομοσχεδίου περί αμβλώσεων, γεγονός-ορόσημο για τα δικαιώματα των γυναικών στη Γαλλία αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Από εκεί και έπειτα, εκτεταμένα χρονικά μπρος-πίσω μάς στέλνουν από την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τότε που η έφηβη Βέιλ βρέθηκε μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά της στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί, μέχρι τη δεκαετία του 2000, οπότε εισήχθη στη Γαλλική Ακαδημία και έλαβε τον Μεγαλόσταυρο της Λεγεώνας της Τιμής, ύψιστη αναγνώριση του γαλλικού κράτους.
Η προσέγγιση του Νταχάν αφορά σπουδαία γεγονότα: την ψήφιση του νομοσχεδίου για τις αμβλώσεις, το έργο για τη βελτίωση των συνθηκών στις φυλακές, τη μάχη κατά του στιγματισμού των ασθενών με AIDS.
Δύο ηθοποιοί, η καταξιωμένη Ελσα Ζίλμπερσταϊν και η ανερχόμενη Ρεμπέκα Μάρντερ, μοιράζονται επιτυχημένα τον ρόλο της πρωταγωνίστριας μέσα στις δεκαετίες. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Ολιβιέ Νταχάν από την πλευρά του επιλέγει (σοφά) τη μη γραμμική αφήγηση, μετακινώντας συνεχώς την προσοχή μας ανάμεσα στις διαφορετικές φάσεις της ζωής και της πολιτικής καριέρας της Βέιλ. Η προσέγγισή του είναι βασικά θεματική και έχει να κάνει με σπουδαία γεγονότα: την ψήφιση του νομοσχεδίου για τις αμβλώσεις, που αναφέραμε και παραπάνω, το έργο για τη βελτίωση των (άθλιων) συνθηκών διαβίωσης στις γαλλικές φυλακές, τη μάχη κατά του AIDS και του στιγματισμού των ασθενών, τη συμβολική και ουσιαστική εκλογή της στο αξίωμα της προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το 1979, ούσα η πρώτη γυναίκα που ανέλαβε τη συγκεκριμένη θέση.
Επειτα υπάρχουν τα πιο προσωπικά θέματα. Η σχέση με τον σύζυγό της, Αντουάν Βέιλ, ο αιφνίδιος χαμός της αδελφής της, Μιλού, και φυσικά η συγκλονιστική εμπειρία του πολέμου και των στρατοπέδων, η οποία επανέρχεται ξανά και ξανά σε όλο το φιλμ, για να αναλυθεί περισσότερο στο τελευταίο κομμάτι του. Ολα αυτά ο Νταχάν τα απεικονίζει προσαρμόζοντας σε αρκετές περιπτώσεις και την εικόνα του, ειδικά στις σκηνές των φυλακών ή των στρατοπέδων, οι οποίες μοιάζουν βγαλμένες από εφιαλτική φαντασία.
Ταυτόχρονα, πάντως, το συγκεκριμένο μέρος της ταινίας είναι αυτό που θα μπορούσε να έχει και λίγο περισσότερη συνοχή, αφού υιοθετεί μάλλον εύκολα έναν πιο επίπεδο, αφηγηματικό τόνο, σε αντίθεση με όσα έχουν προηγηθεί.