O Ακραμ Καν είναι μεγάλος παραμυθάς. Και γλωσσοπλάστης, κάτι που επίσης είναι χάρισμα των παραμυθάδων. «Το “Jungle Book reimagined” είναι κάτι μεταξύ θεατρικής και χορευτικής παράστασης», μου εξηγεί. «Δεν είναι όμως ούτε μιούζικαλ (musical). Είναι “ντάνσικαλ” (“dancical”)».
Τώρα που πλησιάζει τα 50 του χρόνια, αυτός ο Βρετανός χορογράφος –ένας σταρ του σύγχρονου χορού– αφήνει τον εαυτό του να διηγείται διαρκώς ιστορίες: πώς μεγαλώνουν τα παιδιά στο Λονδίνο, πώς η κόρη του του ζήτησε να υποδυθεί τον Μόγλη ένα κορίτσι, πώς ο ίδιος αγάπησε το «Βιβλίο της ζούγκλας» του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ όταν ήταν 10 ετών επειδή έπαιξε σε μια παράσταση του Ραβί Σανκάρ βασισμένη στο βιβλίο.
Εχει μια ωραία μπάσα φωνή και έναν τρόπο αφήγησης ήρεμο και γλυκό, που είναι βέβαιο ότι νανουρίζει υπέροχα τα παιδιά του. Αλλωστε κι αυτός μεγάλωσε ακούγοντας τη μητέρα του να διηγείται παραδοσιακά ινδικά παραμύθια, τα οποία εκείνη τροποποιούσε ώστε να πρωταγωνιστούν οι γυναίκες.
«Δεν ήταν ακριβώς αυτό που λέμε φεμινίστρια η μητέρα μου, ήταν όμως μια γυναίκα που βοηθούσε όσες είχαν ανάγκη στην κοινότητα», λέει ο ίδιος. Ο Καν, ο ντροπαλός μικρός που η οικογένειά του είχε ρίζες στη Βεγγάλη αλλά ο ίδιος λάτρευε την ντίσκο, μεγάλωσε στα προάστια του Λονδίνου και εκπαιδεύτηκε θέλοντας και μη στον κλασικό ινδικό χορό κατάκ (kathak). Στα νιάτα του ήθελε να σπάσει τους δεσμούς με την παράδοση. Στην ωριμότητά του, έπειτα από δύο δεκαετίες επιτυχημένης καριέρας –ως σόλο χορευτής με υβριδική εκφραστική γλώσσα, αλλά και μέρος διεθνών ομάδων– επιστρέφει εκεί: στους οικογενειακούς δεσμούς και τους μεγάλους μύθους που θυμίζουν τη Ραμαγιάμα ή τη Μαχαμπαράτα. Μόνο που το κάνει με τον δικό του τρόπο, αν και παραδέχεται βεβαίως την επιρροή του Πίτερ Μπρουκ, εμπνευσμένος από τα σύγχρονα προβλήματα, την οικολογία και τις μετακινήσεις πληθυσμών που αλλάζουν τη γεωγραφία του πλανήτη.
«Τα παιδιά δεν θέλουν να τα κοροϊδεύουμε, άλλωστε θα ζήσουν σε έναν κόσμο δύσκολο», λέει ο μεγάλος Βρετανός χορογράφος.
«Τα παιδιά μου με διδάσκουν πώς να ζω σε αυτόν τον κόσμο», σχολιάζει στη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου, καθώς εξηγεί τις σκέψεις του πίσω από την παραγωγή «Jungle Book reimagined», που θα παρουσιαστεί στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών – μια στάση της μεγάλης περιοδείας της. «Θέλω να βουτήξω στους μύθους του σήμερα και στις παιδικές ιστορίες του αύριο. Δηλαδή θέλω να βρω έναν τρόπο να δω ξανά μια γνωστή, οικεία ιστορία μέσα από το βλέμμα των σημερινών παιδιών, των δικών μου παιδιών, των δικών μας παιδιών, που είναι οι σημερινοί και οι μελλοντικοί παραμυθάδες», αναφέρει και συνεχίζει: «Πάντα μου άρεσε η ιστορία του “Βιβλίου της ζούγκλας”, καθώς έδινε τρία μεγάλα μαθήματα ζωής, τα οποία έκτοτε κουβαλάω μέσα μου διαρκώς: ότι υφίστανται κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ των ειδών, ότι η αλληλεξάρτηση διέπει τη σχέση μεταξύ των ανθρώπων, των ζώων και της φύσης και το πόσο σημαντική είναι η έννοια της οικογένειας και η ανάγκη μας να ανήκουμε κάπου».
Εντέλει, στις 14 και 15 Ιουνίου πρόκειται να δούμε ένα μεγάλο σόου για όλη την οικογένεια, στο οποίο συνυπάρχει ο λόγος, η κίνηση, τα νέα μέσα –ένας εντυπωσιακός σχεδιασμός φωτισμών–, αλλά και ο παλιός τρόπος αφήγησης μέσω του voice over και με τη βοήθεια των κινουμένων σχεδίων, που όμως έχουν σχεδιαστεί στο χέρι.
Πολλοί συντελεστές
«Αποφασίσατε να εγκαταλείψετε τη λιτή χορευτική αφήγηση;», τον ρωτάμε καθώς η συγκεκριμένη παραγωγή έχει μεγάλη ομάδα συντελεστών: δραματουργό, συγγραφέα, ηθοποιούς, χορευτές, εξειδικευμένους τεχνικούς και σχεδιαστές. «Πρέπει να αλλάξουμε αν θέλουμε να απευθυνθούμε σε ένα νεότερο ακροατήριο», απαντάει. «Ομως δεν φτιάχνω Ντίσνεϊ. Τα παιδιά δεν θέλουν να τα κοροϊδεύουμε. Αλλωστε θα ζήσουν σε έναν κόσμο δύσκολο. Εκτός από τη φωτεινή, υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά της ανθρωπότητας. Η αντίθεση του φωτός με το σκοτάδι δημιούργησε τον κόσμο και στον μεταξύ τους χώρο γεννήθηκε η τέχνη. Αλλωστε ολόκληρη η δουλειά μου είναι γεμάτη αντιθέσεις και πρέπει να είμαι ειλικρινής με τα παιδιά».
Αρχίζοντας μια καινούργια εξιστόρηση, ο Ακραμ Καν μάς εξηγεί πώς η κόρη του ζήτησε αυτή η μεγάλη παραγωγή του «Βιβλίου της ζούγκλας» να είναι οικονομική, βιώσιμη και να σέβεται τις τοπικές κοινωνίες. Ετσι στη διάρκεια της περιοδείας, στη χορευτική ομάδα συμμετέχουν χορευτές από κάθε χώρα όπου παρουσιάζεται. Οσο για τον Μόγλη, είναι ένα μικρό αγόρι που με το σακίδιο στην πλάτη, μόνο, φτάνει από τη θάλασσα σε μια έρημη ακτή.