Υπάρχει μία φράση που ακούγεται στην παράσταση «Βίι» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ και προκαλεί ανατριχίλα. Σε ένα μονόλογο, ένας από τους χαρακτήρες μιλάει για το πώς σταδιακά ο άνθρωπος συνηθίζει την καταστροφή, την τρέλα και τη φρίκη του πολέμου, τα διαμελισμένα σώματα και τους σωρούς των νεκρών. Μαθαίνεις να «αγαπάς» τον πόλεμο, λέει, και η λέξη «αγάπη» φορτίζεται αρνητικά. Μαθαίνεις στην αποκτήνωση, εννοεί. Η παράνοια, η απελπισία, ο τρόμος, η προπαγάνδα και η οδύνη του πολέμου συμπυκνώνονται στην παράσταση του Σερεμπρένικοφ, που άνοιξε την Τετάρτη τις εκδηλώσεις της Πειραιώς 260, σε μια συμβολική κίνηση του Φεστιβάλ Αθηνών.
Ο γνωστός Ρώσος σκηνοθέτης —κυνηγημένος στην πατρίδα του, ζει στη Γερμανία– δημιούργησε μια αντιπολεμική παράσταση με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, που με κομμένη την ανάσα και σφιγμένο στομάχι μεταφέρει τον θεατή από το ανάλαφρο μεσογειακό καλοκαίρι στην αδυσώπητη πραγματικότητα του πολέμου που συνεχίζεται στη γειτονιά μας. Συνδυάζοντας ρεαλιστικά και υπερφυσικά στοιχεία, ο Σερεμπρένικοφ αναπλάθει αφηγήσεις πραγματικών ιστοριών από αιχμαλώτους που οδηγούνται για εκτέλεση, νεκρούς που ζωντανεύουν για να απαγγείλουν Σαίξπηρ, μάνες που προσπαθούν να αναγνωρίσουν τα πτώματα των γιων τους, στρατιώτες – μαριονέτες, υποσχέσεις για μια καλύτερη ζωή με αυτοκίνητα, πλυντήρια και MacBook μετά την εκστρατεία της «απελευθέρωσης». Το μισοσκόταδο του δωματίου όπου εκτυλίσσεται η δράση, κάτι ανάμεσα σε κελί φυλακής και καταφύγιο, δεν το διαπερνά ποτέ καμία χαραμάδα φωτός και αισιοδοξίας. Ο μόνος που χορεύει και τραγουδάει είναι ο «Βίι», ένα αλλόκοτο πλάσμα που ξεπήδησε από τη φαντασία του Νικολάι Γκόγκολ και θανατώνει όποιον το κοιτάξει· ο ίδιος ο πόλεμος.