Από τα 1834 έως τα 1838 τον απασχολεί μία δίκη. Αντίδικος είναι ο ετεροθαλής αδελφός του Ιωάννης Λεονταράκης, που επεδίωκε να αναγνωριστεί ως νόμιμος μεταθανάτιος γιος του Νικόλαου Σολωμού. Στην περίπτωση αυτή, η διαθήκη του Ν. Σολωμού, που νομιμοποιούσε τον Διονύσιο και τον επίσης εξώγαμο αδελφό του Δημήτριο, θα ακυρωνόταν, και οι δύο εξώγαμοι θα έχαναν τον τίτλο και την κληρονομιά του πατέρα τους, εκτός του ότι θα μειώνονταν κοινωνικά ως νόθοι. Το βενετικό Δίκαιο, που ίσχυε ακόμη τότε στα Επτάνησα, ευνοούσε μόνο τα νόμιμα παιδιά. Δεν αναγνώριζε τα παιδιά από παλλακίδες και από γυναίκες χαμηλής κοινωνικής θέσης. (…) Ο Σολωμός κέρδισε τελικά τη δίκη, αλλά η μακρά διαδικασία τον τραυμάτισε ψυχικά και τον αποξένωσε από τη μητέρα του, η οποία υποστήριξε τον Ιωάννη ως νόμιμο γιο του Νικόλαου Σολωμού, μην μπορώντας να ομολογήσει ότι ήταν γιος του εραστή της Λεονταράκη.
(…) Στους περιπάτους του βοηθεί με χρήματα όποιον φτωχό του ζητήσει. (…) Στη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου και της αγγλογαλλικής κατοχής του Πειραιά (1854-57) συνεισφέρει για τους ενδεείς της Αττικής.
(…) Εζησε σε μοναξιά, με τη συντροφιά λίγων διαλεκτών φίλων. (…) Κυκλοφορεί ντυμένος με μαύρο ένδυμα, άσπρα γάντια, ψηλό καπέλο. Με τους κύκλους των μορφωμένων συζητεί συνήθως στα ιταλικά. Από τις Κερκυραίες που μετέχουν στις συντροφιές αυτές, ο Σολωμός «προσηλωνόταν», όπως λένε, στην Αδελαΐδα Καρβελά, σύζυγο του Γρασέτι, γυναίκα μεγάλης αξίας και ομορφιάς, που πέθανε πολύ νέα. Ο Σολωμός θα της γράψει ένα θαυμάσιο πεζό κείμενο, την Donna Velata. Είναι το μόνο πράγματι ερωτικό έργο του. (…) Στα ώριμα χρόνια του, τα βράδια, μόνος στο σπίτι, πίνει αψέντι ή κρασί, την περίφημη «βερδέα», που του στέλνει ο αδελφός του από τη Ζάκυνθο.