«Χειρόγραφο Οκτ. ’68 (Σάββατο, Τ’ Αη Δημήτρη)
Βρίσκομαι, πάει ένας μήνας, στο σημείο Χ του κόσμου, μια όαση, μέσα σε μιαν όαση, μέσα σε μιαν όαση, όπως έλεγε χτες ένας μαθηματικός. Το σπίτι μας και το γραφείο μου είναι μέσα στο δάσος. Τριγύρω άλλα τέτοια σπιτάκια ανθρώπων της μελέτης. Κανένα δεν έχει περισσότερα από δύο πατώματα. Στο βάθος πέρα από ένα χωράφι-παίρνω κάθε πρωί το μονοπάτι του- η μικρή βιβλιοθήκη, περισσότερο πλούσια παρά ό,τι μου χρειάζεται, και πέρα 25 λεπτά της ώρας με τα πόδια η Πανεπιστημιούπολη του Princeton γεμάτη φοιτητές – γένεια και κορίτσια με πολύ κοντά φουστάνια. Πιο πέρα ακόμη η νοερά ακουσμένη βοή της απέραντης επικράτειας σε κατάσταση πυρετού (περιμένουμε εκλογές στις 5 του ερχόμενου μήνα). Βλέπω λίγα απ’ όλα αυτά: λίγες ματιές στην τηλεόραση φίλου – εμείς, δόξα στον Θεό, δεν έχουμε τέτοιο φονικό μηχάνημα. Δεν πήγα ακόμη ούτε μία φορά στη Νέα Υόρκη. Τις προάλλες μέγας τρανταγμός μας έφερε κοντά στον τόπο: γάμος του Ωνάση με τη χήρα του Κέννεντυ, του αδικοσκοτωμένου προέδρου της Αμερικανικής Δημοκρατίας. Μια στιγμή πήρε το μάτι μας στην τελετή στο βροχερό εκείνη τη μέρα νησάκι του Σκορπιού, κι ακούσαμε λίγα ατόφια ρωμέικα επιφωνήματα. (…)
Επειτα από τα καμώματα της 21ης του Απρίλη, πήρα την απόφαση να μην τυπώνω πια στην Ελλάδα όσο βασιλεύει η λογοκρισία…(…) Το τελευταίο κείμενό μου που φάνηκε στον αττικό ήλιο, ελεύθερα, ήταν οι “Ωρες της Κυρίας Ερσης” για τον Νίκο Γαβριήλ. Μου κακοφαίνονταν η σιωπή, με την οποία τον είχαν περιμαντρώσει οι καλαμαράδες μας. Το είχα υπογράψει με το ψευδώνυμο Ιγνάτης Τρελός – με την έννοια του βουνού, του Υμηττού, και του ανθρώπου που κάνει μια πράξη τρέλας. Ψευδώνυμο στα χρόνια μου, θα φανεί άτοπο. Με βοήθησε ωστόσο. Το γράψιμό μου δεν θα ήταν το ίδιο, αν είχα υπογράψει με το γνωστό όνομά μου, μήτε η θέα του βιβλίου. Επειτα είχα και το δώρο ενός νέου χαρακτήρα που μου πρόσφερνε ο Ι. Τρελός. Με διασκέδαζε. Ηταν ο καιρός που είχα κέφι, ακόμη. Το συλλογίζομαι όταν σκέφτομαι την τελευταία (αλογόκριτη κι αυτή) ομιλία που έκανα στο Ηράκλειο της Κρήτης χωρίς χειρόγραφο. Λίγες μέρες αργότερα τα τανκ και τα κανόνια της στρατοκρατίας μαράνανε τα πάντα, εκτός από το χαφιεδισμό. Αυτός φούντωνε σε βαθμό ολωσδιόλου ανυποψίαστο. Ξαφνιάζεται κανείς όταν συλλογιστεί πως έχουμε τέτοιες ικανότητες για τούτο το επιτήδευμα».
Από τις «Δοκιμές» (τόμος Γ), (Παραλειπόμενα 1932-1971), εκδ. Ικαρος.