(…) Πραγματικά το μόνο ξέσπασμα, η μόνη διέξοδος σ’ αυτόν τον ταλαιπωρημένο τόπο ήταν η τρέλα της τέχνης και της νιότης που μας μάζευε εκεί μέσα, με τα γλυπτά και τις ζωγραφικές και τις μουσικές που φτιάχναμε τα βράδια που ξαναβρισκόμασταν στα σπίτια μας κι ο Χατζιδάκις, παίζοντας στο πιάνο μου τη «Μικρή αχιβάδα», δήλωνε πως θα γίνει ο Μπαχ της Ελλάδας. Οπως και στο άλλο στέκι μας, στο Brazilian, της οδού Βουκουρεστίου όπου στηνόμασταν κάθε μέρα μία με δύο το μεσημέρι, την ώρα των καλλιτεχνών (άλλες ώρες μαζεύονταν εκεί άλλα συνάφια). Κι εκεί στο Brazilian ο Εγγονόπουλος, γυρτός επάνω στη βιτρίνα, χάζευε έξω τους περαστικούς με το κεφάλι ακουμπισμένο στον αντίχειρα με το ασημένιο δακτυλίδι που δεν το έβγαζε ποτέ.
(…) Στον πόλεμο, μου διηγόταν ο Νίκος, τον έπιασαν οι Γερμανοί και τον έκλεισαν σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως στη Γιουγκοσλαβία να σπάει πέτρες για το οδόστρωμα. Κάποια ώρα μπόρεσε να το σκάσει και μη έχοντας γνώση του χώρου ούτε, όπως μου είπε, αίσθηση προσανατολισμού -αργότερα διάβασα πως είχαν σπάσει οι δυνατοί φακοί των γυαλιών του- περιπλανήθηκε μέρες στα βουνά ώσπου να φθάσει στη Θεσσαλονίκη, στο χάλι που γυρνούσαν και αργότερα με την κατάρρευση από το μέτωπο οι στρατιώτες μας στα σπίτια τους. Κατέφυγε στον δάσκαλο και φίλο του βυζαντινολόγο Α. Ξυγγόπουλο, που του βρήκε μια θέση γραφιά σε μαιευτήριο να κρατά τα κατάστιχα και να εγγράφει τα νεογέννητα. Μου ’λεγε την αγαλλίαση που ένιωθε ακούγοντας το κλάμα των βρεφών αντί για τους φριχτούς θορύβους του πολέμου. (…)
(…) Ο Νίκος αγαπούσε και σεβόταν τη μητέρα του. Οταν έσπασε το πόδι της του κόπηκε ο ύπνος από την αγωνία. Ωστόσο, όταν πήγαμε να την επισκεφθούμε στο νοσοκομείο, στάθηκε αδύνατο να τον πείσω να μπει στο δωμάτιό της να τη δει, να της δώσει τη χαρά της παρουσίας του. Αναγκάστηκα να μπω μόνη εγώ να της πω δυο λόγια από μέρους του, ενώ αυτός περίμενε απ’ έξω, αποφεύγοντας κι άλλες συγκινήσεις. Τη δική μου μητέρα, όμως, τη σκιαζότανε αφού ήταν η μόνη που του αντιμιλούσε:
«Πόσα κιλά ζυγίζετε, Σωσώ;», «Ογδόντα». «Ογδόντα κιλά ζάχαρη, Σωσώ!»…
Αποσπάσματα από το βιβλίο της Νέλλης Ανδρικοπούλου «Επί τα ίχνη του Νίκου Εγγονόπουλου» (εκδ. Ποταμός).
