Το Σάββατο, 23 Ιουνίου 2001, έφυγε από τη ζωή η Πανώρια Ρέλια αθόρυβα και διακριτικά, όπως έζησε, ύστερα από εξάμηνη πάλη με την ανίατη νόσο, την οποία αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια και εγκαρτέρηση, με την τλημοσύνη του πνευματικού ανθρώπου. Ηταν ένα απομεσήμερο της 24ης Ιουνίου που την κατευοδώσαμε, στο τελευταίο της ταξίδι, οι στενοί της φίλοι, οι προσφιλείς της συγγενείς και σύσσωμο το χωριό της Γκούρας, στη φενεατική γη όπου γεννήθηκε. Γέννημα και θρέμμα της ορεινής Κορινθίας, η Πανώρια Ρέλια αφιέρωσε όλη της τη ζωή στην επιστήμη και στην εκπαίδευση, τις οποίες διακόνησε, ως πιστή θεραπαινίδα, «έργω και λόγω», περισσότερο από σαράντα χρόνια.
Θυσία πραγματική στην υπόθεση της παιδείας ήταν το έργο της το εκπαιδευτικό πρόσφερε αφειδώλυτα την επιστημονική της ικμάδα και τη χαρισματική της διδαχή, της ποιητικής εμβέλειας και ποιότητας διδασκαλία της από την Κύπρο (10 χρόνια στο Γυμνάσιο της Λεμεσού), τη Ρόδο, την Ηλιούπολη, την Αθήνα, τη Λίμνη Ευβοίας, την Κορινθία ως τη Βόννη της Γερμανίας, ανεβαίνοντας αξιοκρατικά όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας, ως γυμνασιάρχης λυκειάρχης, γενικός επιθεωρητής Μ.Ε. και συντονίστρια σχολείων της Κεντρικής Ευρώπης. Μια λαμπρή καριέρα μιας γυναίκας εκπαιδευτικού και διακεκριμένης επιστήμονος που σηματοδότησε τον εκπαιδευτικό χώρο με την αγωνιστική της παρουσία, το αταλάντευτο ήθος, την πίστη στις δημοκρατικές αξίες την έντονη πνευματική δράση.
Με τις σπάνιες αρετές που την κοσμούσαν «χρυσό στεφάνι ο ήλιος» αφιλοκέρδεια και ανιδιοτέλεια, εντιμότητα και υπευθυνότητα, προσήλωση στο χρέος, ευαισθησία και συνέπεια, ακάματη δραστηριότητα και μαχητικότητα, αποτέλεσε το πρότυπο για εκατοντάδες μαθητές και καθηγητές που ευτύχησαν να μαθητεύσουν κοντά της. Με τη θητεία της ως καθηγήτρια και διευθύντρια στη Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή -η πρώτη γυναίκα διευθύντρια στο πνευματικό αυτό Ιδρυμα- σφράγισε καθοριστικά με τη χαρισματική της προσωπικότητα και την επιστημονική της δωρεά τη φυσιογνωμία του ιστορικού σχολείου.
Με τους μαθητές της είχε πολύ καλή σχέση και συνεργασία θα την θυμούνται εσαεί για την ακεραιότητα του χαρακτήρα της, την παιδαγωγική και επιστημονική της κατάρτιση, το δημοκρατικό της ήθος.
Αυτό το ήθος κατόρθωσε να κρατήσει υψηλό και σε καιρούς χαλεπούς, στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας, και στη συνέχεια, τιμώντας τη θυσία της νεολαίας με τη συμμετοχή, παρά την απαγόρευση, μαθητών και καθηγητών στις εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου «βωμός δ’ ο τάφος», τον σιμωνίδειο αυτόν στίχο ανέγραψε η Πανώρια Ρέλια στο στεφάνι που κατέθεσε το Βαρβάκειο.
Το έργο και η προσωπικότητά της έτυχαν της αναγνώρισης των πολλών και των ολίγων. Ο τότε υπουργός Παιδείας Γ. Ράλλης εκτίμησε και αναγνώρισε δημόσια το κύρος και την πληρότητα της επιστημονικής της υπόστασης η Jacpueline de Romilly, η κορυφαία Γαλλίδα ελληνίστρια, στο πέρασμά της από τη Βαρβάκειο θαύμασε την ακτινοβολούσα παιδεία της το γερμανικό κράτος την παρασημοφόρησε για το μέγεθος και την ποιότητα του έργου της.
Ολοι εμείς που τύχη αγαθή ζήσαμε κοντά της, που γευτήκαμε τους χυμούς της ψυχής της, την ποιητική της ευαισθησία, τον αρχιτεκτονημένο λόγο της και βιώσαμε τη θυσία της προσφοράς της ευχόμαστε καλό ταξίδι: «υπό κεύθεσι γαίης Κορινθίης, είν Αΐδαιο δόμοις», στα Ηλύσια πεδία της αθανασίας, τούτο μόνο θνητοίς ίσον πέλει.
Ο Μάνος Κοντολέων με τη γνωστή αναλυτική του τεχνική, που αναδεικνύει τη λεπτομέρεια και αποδίδει μ’ επιμέλεια τις εσωτερικές πτυχές των ψυχικών τοπίων, πολιόρκησε διεξοδικά το ιδιότυπο φαινόμενο του ευνούχου-ιθύνοντα που ήταν κάποτε υπεύθυνος για τις τύχες λαών και εθνών.