Η φιλόδοξη προσπάθεια του Εθνικού Θεάτρου να παρουσιάσει τη μεγαλειώδη τριλογία του Αισχύλου «Ορέστεια» σε μια εξαιρετικά φροντισμένη και αφειδώλευτη παραγωγή, βρήκε ανταπόκριση στο κοινό, το οποίο κατέκλυσε το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου και στις δύο παραστάσεις, Παρασκευή και Σάββατο -πάνω από 20.000 θεατές, συνολικά, πράγμα που προσέδωσε πανηγυρικό τόνο στα εγκαίνια των Επιδαυρίων.
Η παράσταση που έστησε ο Γιάννης Κόκκος και η οποία έχει πυροδοτήσει από την Παρασκευή ποικίλες συζητήσεις και δημοσιεύματα, δεν ήταν η μεγάλη παράσταση που θα μπορούσε να είναι. Αλλά ήταν από τις σπάνιες εκείνες παραστάσεις όπου όχι μόνο τις πολλές καλές στιγμές της, αλλά ακόμη και τις επιμέρους αστοχίες της παρακολουθούσες με ενδιαφέρον και σεβασμό. Και η οποία εν τέλει επέτυχε, ως συνολικό αποτέλεσμα, να υπηρετήσει την εξαιρετικά απαιτητική τριλογία με φαντασία, καλαισθησία και μέτρο.
Από την αρχή ώς το τέλος ήταν φανερή η πρόθεση του σκηνοθέτη να δώσει μια παράσταση, στην οποία το τραγικό μεγαλείο θα προέκυπτε αβίαστα από τη μίξη κλασικών, παραδοσιακών, ερμηνευτικών στοιχείων και σύγχρονων θεατρικών τρόπων. Οσο γίνεται πιο απλά, χωρίς υπερβολές και «δημαγωγίες» πουθενά: ούτε στις ερμηνείες ούτε στο σκηνικό ή τα κοστούμια ούτε στη μουσική ή τη χορογραφία -που καθόλου, αυτά τα τελευταία, δεν δόθηκαν με τους γνωστούς τρόπους του τραγουδιού και της ομαδικής κίνησης και εκφώνησης.
Τον στόχο αυτό υπηρέτησαν αποτελεσματικά οι συνεργάτες του σκηνοθέτη στους διάφορους τομείς (μουσική, κίνηση, κοστούμια, φωτισμοί κ.λπ.), αλλά αποδείχτηκε εν τέλει ότι οι επίλεκτοι ηθοποιοί που είχαν αναλάβει τους απαιτητικούς ρόλους, και οι οποίοι, όλοι σχεδόν, πρότειναν ενδιαφέροντα πράγματα, είχαν ανάγκη ενός σταθερότερου, αν όχι και σαφέστερου, πλαισίου «ενορχήστρωσης» και διεύθυνσης.
Γιατί μπορεί η Αμαλία Μουτούση να έδωσε, με μια «ασυνήθιστη» στο αρχαίο δράμα υπόκριση, μια άκρως ερεθιστική Ηλέκτρα -ένα υστερικό και στερημένο, κομπλεξικό πλάσμα-, αλλά η ένταξη αυτής της τόσο διαφορετικής «φιγούρας» στο όλον δεν φαίνεται να απασχόλησε επαρκώς την παράσταση. Και ο Νίκος Κουρής, που αποκάλυψε στην παράσταση τόσο την απειρία του στο αρχαίο δράμα όσο και τα πλουσιότατα εφόδια που διαθέτει ώστε να διαπρέψει στο είδος, δεν βοηθήθηκε στην τρομερή δυσκολία να παίζει με παρτενέρ πότε την μεγαλειώδη Κλυταιμνήστρα της Λυδίας Κονιόρδου, πότε την «ανατρεπτική» Ηλέκτρα της Αμαλίας Μουτούση. Κινήθηκε ικανοποιητικά γενικώς ανάμεσα στα δύο, αλλά ολίσθησε μερικές φορές σε ανοίκειους τόνους, φωνής και κίνησης. Ανάλογα συνέβησαν με την Ολια Λαζαρίδου, που στην αρχή αιφνιδίασε με μια καταπληκτική Κασσάνδρα, χωρίς όμως κατορθώσει να το κρατήσει ώς το τέλος.
Πολλές οι γνώμες -από τη μετάφραση ώς και την ερμηνεία του τελευταίου ρόλου- αλλά το βέβαιο είναι ότι η κατά Κόκκον «Ορέστεια» μας έδωσε μια παράσταση της μεγάλης τριλογίας εναργή και καθόλα ερεθιστική.