Το Σάββατο 4 Αυγούστου η κίνηση στην Παλαιά Επίδαυρο και τις γύρω
περιοχές ήταν μεγάλη. Ο περιβάλλων χώρος του θεάτρου της Αρχαίας
Επιδαύρου και το πάρκινγκ είχαν αρχίσει να γεμίζουν από νωρίς. Ηταν
η πρεμιέρα της δεύτερης φετινής παραγωγής του Εθνικού Θεάτρου για
το Φεστιβάλ Επιδαύρου, με τον «Αμφιτρύωνα» του Μολιέρου, σε
σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.
Στην ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου τους θεατές περίμενε ένα
γαϊτανάκι και ήταν αυτό το μόνο σκηνικό, μαζί με μια διάφανη σχεδόν
αυλαία που έκρυβε τα σπαράγματα του αρχαίου θεάτρου και γινόταν
ένας δεύτερος χώρος δράσης για την παράσταση (σκηνικά Εύα
Μανιδάκη).
Το κάτω διάζωμα γέμισε σχεδόν ασφυκτικά. Στο πάνω διάζωμα υπήρχαν
κενές θέσεις στα πλάγια και στις τελευταίες σειρές. Περίπου 8.000
θεατές γέμισαν το θέατρο για να δουν την τρίτη σκηνοθετική παρουσία
του Λευτέρη Βογιατζή στην Επίδαυρο. Η παράσταση άρχισε στις 9 και
12 λεπτά αφού μέχρι εκείνη την ώρα έφταναν θεατές. Οι ηθοποιοί
όμως, αρκετά πιο νωρίς είχαν καθίσει στις πρώτες σειρές του κοίλου,
ντυμένοι στα πράσινα (κοστούμια Αγγελος Μέντης).
Θα παρακολουθούσαμε τις περιπέτειες του Αμφιτρύωνα (Γιώργος Γάλλος)
και της Αλκμήνης (Αμαλία Μουτούση) που ο Δίας (Νίκος Κουρής) και ο
Ερμής (Χρήστος Λούλης) βάλθηκαν να ταλαιπωρήσουν. Ο Δίας πήρε τη
μορφή του Αμφιτρύωνα και ξεγέλασε την αθώα Αλκμήνη, και ο Ερμής
πήρε τη μορφή του Σωσία, του υπηρέτη του Αμφιτρύωνα (Δημήτρης
Ημελλος). Θα παρακολουθούσαμε μια κωμωδία μεταμορφώσεων σε πρώτο
επίπεδο, μια ιστορία των πολλαπλών εαυτών, των δίπολων, την ιστορία
διαφορετικών ανθρώπων που διεκδικούσαν να είναι ένας («ο άλλος μου
εγώ», έλεγε ο Δημήτρης Ημελλος, μ’ έναν τρόπο που είχε απελπισία
και πολύ χιούμορ)
Για να τα δείξει όλα αυτά ο Λευτέρης Βογιατζής χρησιμοποίησε μερικά
ευφάνταστα μέσα και εφέ και τις εξαιρετικές ικανότητες των ηθοποιών
που είχε στη διάθεσή του. Ετσι, είδαμε τον Χρήστο Λούλη να
περπατάει για ώρα πάνω σε ξυλοπόδαρα, είδαμε τη Στεφανία Γουλιώτη
να στρογγυλοκάθεται στην κορυφή στο γαϊτανάκι, υποδυόμενη τη νύχτα
και στη συνέχεια (ένα από ευρήματα που άρεσαν πολύ) τη βοηθό μιας
παράστασης που κρατάει το κείμενο και διορθώνει τους ηθοποιούς -μια
διαρκής υπενθύμιση ότι βρισκόμαστε σε θεατρική διαδικασία-, είδαμε
«βεγγαλικά» και μια πρωτότυπη και υπαινικτική μουσική (Δημήτρης
Καμαρωτός) που βασίστηκε σε απλά μουσικά κουτιά και, κυρίως, στις
ρυθμικές φωνές και τους φθόγγους των ηθοποιών. Ενα άλλο εύρημα ήταν
ο αντίλαλος που δημιουργούσαν συχνά οι ηθοποιοί στα λόγια κάποιων
από τους κεντρικούς ήρωες της παράστασης.
Αν το ένα ατού της παράστασης ήταν η ματιά και η ευαισθησία του
Λευτέρη Βογιατζή και η ερμηνευτική δεινότητα όλων των ηθοποιών του,
το άλλο ήταν η έμμετρη μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη «με τον δικό
μας παραδοσιακό στίχο των δεκαπέντε συλλαβών», λέει στο σημείωμά
της στο πρόγραμμα), που κατάφερε με μαεστρία και γνώση, να
μεταφέρει το χιούμορ, τις συγκρούσεις, τις ψυχικές μεταπτώσεις, και
να αναδείξει τον πλούτο της γλώσσας που δεν χρειάζεται ούτε χυδαίες
λέξεις ούτε πονηριές για να βγάλει γέλιο.
Δύο ώρες μετά, οι παρεξηγήσεις είχαν λυθεί, ο πραγματικός
Αμφιτρύωνας βρήκε τη γυναίκα του, και ο Σωσίας τη δική του, την
Κλεάνθη (η Εύη Σαουλίδου έδειξε το κωμικό της ταλέντο). Τα φώτα
έσβησαν κι αμέσως, πριν προλάβει ο Χρήστος Λούλης να βγάλει τα
ξυλοπόδαρά του και να βγει ο θίασος στη σκηνή, ο κόσμος άρχισε να
χειροκροτεί θερμά. Η ένταση κορυφώθηκε στην υπόκλιση των ηθοποιών,
και έγινε αποθέωση όταν οι ηθοποιοί έφεραν στη σκηνή τον σκηνοθέτη
της παράστασης, τον Λευτέρη Βογιατζή. Ορθιοι, οι περίπου 8.000
θεατές, χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό, θέρμη και ευγνωμοσύνη έναν
άνθρωπο που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο θέατρο. Ο Λευτέρης
Βογιατζής πολύ συγκινημένος ευχαρίστησε με το χέρι στην καρδιά.
Ηταν μια στιγμή που θα θυμούνται όσοι βρέθηκαν το περασμένο Σάββατο
στο θέατρο της Επιδαύρου. Την ευφρόσυνη και ωραία παράσταση και την
αποθέωση του Ελληνα σκηνοθέτη.