Αμβούργο
Εκθεση
«Gego: Η γραμμή ως αντικείμενο – Eva Hesse: ένα παραπάνω από ένα». Η έκθεση κάνει μια παράλληλη αναφορά σε δύο σημαντικές Γερμανίδες καλλιτέχνιδες του 20ού αιώνα που έζησαν και εργάστηκαν εκτός Γερμανίας: την Γκέρτρουντ Γκόλντσμιτ, που έγινε γνωστή ως «Γκέγκο» (1912-94), και την Εύα Εσε (1936-70). Αμφότερες ανέπτυξαν πρωτοποριακές προσεγγίσεις στη γλυπτική από τη δεκαετία του 1960, μέσα από καινοτόμους φόρμες και υλικά. Γεννημένες στο Αμβούργο, έφυγαν και οι δύο από τη Γερμανία το 1939. Η Εσε, με τους γονείς της, εγκαταστάθηκε στη Ν. Υόρκη όπου έμεινε μέχρι τον πρόωρο θάνατό της, σε ηλικία 34 ετών. Η Γκέγκο πήγε στο Καράκας, όπου επίσης έμεινε και εργάστηκε μέχρι το τέλος της ζωής της, για να αναδειχθεί σε μια από τις πιο διακεκριμένες καλλιτεχνικές προσωπικότητες της Βενεζουέλας. Η έκθεση παρουσιάζει περίπου 120 έργα της Γκέγκο (εδώ το «Ζωύφιο 88/42», 1988) και 50 γλυπτά και έργα σε χαρτί της Εσε. Εως τις 2 Μαρτίου.
Λονδίνο
Θέατρο
«The Duchess of Malfi». Το νέο θέατρο 340 θέσεων, τμήμα του θεατρικού συγκροτήματος Shakespeare’s Globe, έχει κερδίσει τη συμπάθεια των θεατών, που το χαρακτηρίζουν «φιλόξενο, οικείο, με ζεστή ατμόσφαιρα». Το έργο που επιλέχθηκε για να το εγκαινιάσει είναι η «Δούκισσα του Μάλφι», του Τζον Γουέμπστερ, μια τραγωδία που γράφτηκε το 1613. Η κεντρική ηρωίδα είναι μια αριστοκράτισσα της Αραγονίας, η οποία ερωτεύεται και παντρεύεται κρυφά τον υπηρέτη της, με αποτέλεσμα να την αιχμαλωτίσουν, να τη βασανίσουν και να τη σκοτώσουν τα αδέλφια της. Το έργο, που συνάντησε στο παρελθόν αρκετές φορές εχθρική υποδοχή και χαρακτηρίστηκε υπερβολικά βίαιο και μακάβριο, έχει επανεκτιμηθεί από το σύγχρονο θέατρο. Οπως έγραψε ο Μ. Μπίλινγκτον: «Ισως μας ελκύει γιατί αναγνωρίζουμε τον τρόπο που βλέπει ο Γουέμπστερ τη ζωή σαν “μια πυκνή ομίχλη σφαλμάτων”, ενώ διατηρεί ταυτόχρονα την εικόνα της αντοχής και του θάρρους που συμβολίζει η ίδια η δούκισσα». Οι κριτικές για την παράσταση, που σκηνοθέτησε ο Ντόμινικ Ντρόμγκουλ, είναι εν γένει επαινετικές, ιδιαίτερα για την πρωταγωνίστρια Τζέμα Αρτερτον, η οποία δίνει στον ρόλο της δούκισσας «ομορφιά, αποφασιστικότητα και μια αίσθηση βαθιάς ηθικής ανωτερότητας». Εως τις 16 Φεβρουαρίου.
«Jeeves and Wooster in Perfect Nonsense». Το έργο βασίζεται στο μυθιστόρημα «Ο κώδικας των Γούστερ» του Πι Τζι Γουντχάουζ (1881-1975), του δημοφιλέστερου κωμικού συγγραφέα της Βρετανίας. Για τη θεατρική μεταφορά του μυθιστορήματος, ο Ρόμπερτ και ο Ντέιβιντ Γκουντέιλ επινόησαν ένα τέχνασμα, βάζοντας τον Μπέρτι Γούστερ, τον αφελή, άμυαλο νεαρό αριστοκράτη που πρωταγωνιστεί σε πλήθος αφηγήματα του Γουντχάουζ, να διηγείται μπροστά σε κοινό τις περιπέτειες που περιγράφονται στο βιβλίο, σίγουρος ότι είναι ένας προικισμένος αφηγητής. Οταν τα θαλασσώνει, προστρέχει σε βοήθειά του ο δαιμόνιος Τζιβς, ο ευφυέστατος, φλεγματικός μπάτλερ, που πλειστάκις έχει σώσει το αφεντικό του από την καταστροφή. Ο Τζιβς επιστρατεύει και τον γηραιό υπηρέτη Σέπινγκς, ο οποίος έχει ταλέντο στις μιμήσεις, και μαζί ενσαρκώνουν διάφορα πρόσωπα που ζωντανεύουν ξεκαρδιστικά την περιπέτεια του νεαρού Γούστερ: από την επιβλητική Θεία Ντάλια ώς τον αυταρχικό Σερ Γουότκιν Μπάσετ και την κόρη του, τη Μαντλίν, με την οποία ο Μπέρτι απειλήθηκε να παντρευτεί παρά τη θέλησή του και γλίτωσε παρά τρίχα στο τέλος. Σκηνοθετημένο από τον Σον Φόλεϊ, το έργο διαθέτει ένα εξαιρετικό τρίο πρωταγωνιστών που ενθουσιάζουν τους θεατές και έχουν αποσπάσει θερμά σχόλια από την κριτική: Στίβεν Μάνγκαν (Γούστερ), Μάθιου Μακ Φάιντεν (Τζιβς) και Μαρκ Χάντφιλντ (Σέπινγκς). Οι παραστάσεις θα διαρκέσουν έως τις 8 Μαρτίου.
Μόσχα
Εκθεση
«Νατάλια Γκοντσάροβα: Ανατολή και Δύση». Η ρωσική αβάν-γκαρντ ανέδειξε πολύ σημαντικές γυναίκες δημιουργούς, οι οποίες είχαν ισότιμη αποδοχή με τους άνδρες ομοτέχνους τους. Ανάμεσά τους, η Νατάλια Γκοντσάροβα (1881-1962) ήταν εκείνη που κέρδισε τη μεγαλύτερη διεθνή αναγνώριση. Παρουσιάζοντας περίπου 400 έργα, η έκθεση ανατρέχει στο σύνολο της μακρόχρονης διαδρομής της, στη διάρκεια της οποίας η Γκοντσάροβα άντλησε έμπνευση τόσο από την παραδοσιακή λαϊκή τέχνη της Ρωσίας και τη θρησκευτική εικονογραφία, όσο και από καλλιτεχνικά ρεύματα της δυτικής πρωτοπορίας (κυβισμό, φουτουρισμό, νεο-πριμιτιβισμό) και έργα καλλιτεχνών για τους οποίους έτρεφε ιδιαίτερο θαυμασμό (Βαν Γκογκ, Γκογκέν, Ματίς Πικάσο). Στα έργα που εκτίθενται, προερχόμενα από τη μεγάλη συλλογή του Μουσείου Τερτιάκοφ, αλλά και από πολλά άλλα μουσεία, περιλαμβάνονται μερικά από τα πιο φημισμένα έργα της, ανάμεσά τους η «Αυτοπροσωπογραφία με κίτρινα κρίνα» (1907), ο «Τρύγος» (1911), ο «Ποδηλάτης» (φωτ., 1913) και η «Ισπανίδα χορεύτρια» (1924). Εως τις 16 Φεβρουαρίου.
Παρίσι
Εκθεση
«Goya et la modernite». Η έκθεση είναι ένα από τα τρία αφιερώματα –στην καλλιτεχνική δυναστεία των Μπρέγκελ, στον Γκόγια και στον Κινέζο καλλιτέχνη Τσου Τεχ-Τσουν– που παρουσιάζονται ταυτόχρονα στην Πινακοθήκη και εξερευνούν τον ρόλο του καλλιτέχνη ως μάρτυρα της εποχής του. Το αφιέρωμα στον Γκόγια, τον Ισπανό ζωγράφο που θεωρείται ένας από τους μεγάλους προπομπούς της μοντέρνας τέχνης, εστιάζει σε δύο σειρές χαρακτικών του – «Caprichos, 1799» και «Συμφορές του πολέμου», που ολοκληρώθηκε το 1820. Στην πρώτη σειρά ο Γκόγια καταγγέλλει τις παρεκτροπές του θρησκευτικού φανατισμού, την Ιερά Εξέταση και την κοινωνική παρακμή. Στις «Συμφορές του πολέμου» απεικονίζονται με σχεδόν φωτογραφική λεπτομέρεια η κτηνώδης βαναυσότητα του πολέμου όταν στρατεύματα του Ναπολέοντα είχαν εισβάλει στην Ισπανία με στόχο να την κατακτήσουν. Την έκθεση συμπληρώνουν μερικά πορτρέτα από διαφορετικές περιόδους της διαδρομής του Γκόγια. Εως τις 16 Μαρτίου.
To πρόσωπο του 20ού αιώνα
Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, οι ανατρεπτικές διαδρομές της τέχνης –αντανάκλαση των εξελίξεων στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο– εκφράστηκαν με ιδιαίτερη ένταση στην προσωπογραφία. Η εξερεύνηση νέων Μέσων και η γοργή ανάπτυξη της τεχνολογίας πρόσφεραν καινούργια εκφραστικά εργαλεία, ενώ με την εξάπλωση της φωτογραφίας οι καλλιτέχνες απαλλάχθηκαν από την ανάγκη να τεκμηριώνουν και να «δοξάζουν» μέσω των πορτρέτων, αποκτώντας μεγαλύτερη δημιουργική ελευθερία. Παρουσιάζοντας πάνω από ογδόντα πορτρέτα από τη συλλογή του παρισινού Μουσείου Πομπιντού, η έκθεση «Το πρόσωπο του 20ού αιώνα – Από τον Ματίς στον Μπέικον», στο Palazzo Reale του Μιλάνου, αναδεικνύει την εξέλιξη της προσωπογραφίας μέσα από το έργο μιας πλειάδας καλλιτεχνών (εδώ το «Πορτρέτο γυναίκας, 1938» του Πικάσο), ανατρέχοντας και στα κινήματα που σφράγισαν την πορεία της μοντέρνας τέχνης, από τον εξπρεσιονισμό και τους φοβ μέχρι τον κυβισμό, τον σουρεαλισμό και την ποπ αρτ.