ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ
ΕΚΘΕΣΗ
Bozar
www.bozar.be
«Nautilus: Navigating Greece». Διοργανωμένη με την ευκαιρία της ανάληψης της ευρωπαϊκής προεδρίας από την Ελλάδα, η έκθεση «Ναυτίλος: Ταξιδεύοντας την Ελλάδα» εστιάζει στη στενή σχέση των Ελλήνων με τη θάλασσα της Μεσογείου διαμέσου των αιώνων. Σε ένα υποβλητικό σκηνικό, εκτίθενται περίπου εκατό αρχαία έργα (αγγεία, τοιχογραφίες, ορειχάλκινα και μαρμάρινα γλυπτά, κυκλαδικά ειδώλια, νομίσματα και σφραγιδόλιθοι, κοσμήματα, επιγραφικά μνημεία και ανάγλυφα), τα οποία ιχνηλατούν την ελληνική ιστορία και τον πολιτισμό από την αρχαϊκή εποχή ώς τα ελληνιστικά χρόνια, με αναφορές σε θέματα όπως η σχέση με τη φύση, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, οι κοινωνικές δομές και οι μετακινήσεις όλων των ειδών (περιήγηση, μετανάστευση, εμπόριο). Τα έργα αυτά, πολλά από τα οποία ταξιδεύουν για πρώτη φορά εκτός Ελλάδας, προέρχονται από 30 ελληνικά μουσεία και συνδυάζονται στην έκθεση με έργα σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών, θεματικά προσανατολισμένα στη θάλασσα –έργα ζωγραφικής και γλυπτικής, φωτογραφίες, εγκαταστάσεις, video art– με στόχο τη σύνδεση του μακραίωνου ιστορικού παρελθόντος και της σημερινής Ελλάδας, μέσα από την εικαστική δημιουργία. Εως τις 27 Απριλίου.
ΚΟΠΕΓΧΑΓΗ
ΕΚΘΕΣΗ
Statens Museum for Kunst
www.smk.dk
«Asger Jorn: Restless Rebel». Προκλητικός και ανυπότακτος, ο Ασγκερ Γιορν (1914-1973) ποτέ δεν δέχτηκε να προσαρμοστεί στην πειθαρχία που επέβαλε η καλλιτεχνική αγορά. Μία από τις κινήσεις του που προκάλεσαν σκάνδαλο ήταν η άρνησή του, το 1964, να δεχθεί το Βραβείο Γκουγκενχάιμ, απαντώντας με ένα υβριστικό τηλεγράφημα. Ιδρυτικό μέλος του κινήματος CoBrA και της Σιτουασιονιστικής Διεθνούς, ο Δανός καλλιτέχνης είχε μια μακρόχρονη, περιπετειώδη σχέση με την Αριστερά και πάντα πίστευε στη στενή σύνδεση ανάμεσα στο προσωπικό και το συλλογικό. Τα έργα του –πάνω από 2.500 πίνακες, έργα σε χαρτί, γλυπτά, κεραμικά, κολάζ και ντεκολάζ, καθώς και θεωρητικά και λογοτεχνικά κείμενα– διακρίνονται για την εκφραστικότητα και τη χιουμοριστική τους διάθεση. Η έκθεση κάνει μια μεγάλη αναδρομή στο έργο του. Εως τις 15 Ιουνίου.
ΛΟΝΔΙΝΟ
ΘΕΑΤΡΟ
Hampstead Theatre
www.hampsteadtheatre.com
«Good People». Στο έργο του Αμερικανού θεατρικού συγγραφέα Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ (βραβείο Πούλιτζερ για το «The Rabbit Hole»), η ταξική σύγκρουση βρίσκεται στο επίκεντρο. Πρωταγωνίστρια είναι η 50χρονη Μάγκι από τις εργατικές συνοικίες της Νότιας Βοστώνης. Μόλις έχασε τη δουλειά της και δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα, έχοντας να φροντίσει και την ανάπηρη κόρη της. Αποφασίζει να αναζητήσει υποστήριξη από έναν παλιό εραστή της, εύπορο γιατρό σήμερα, υποθέτοντας ότι εξακολουθεί να είναι «καλός άνθρωπος». Η κίνησή της έχει αναπάντεχες συνέπειες, καθώς η Μάγκι απειλεί τον «τακτοποιημένο» κόσμο του Μάικ. Η παράσταση, σκηνοθετημένη από τον Τζόναθαν Κεντ, έχει αποσπάσει πολύ ευνοϊκές κριτικές, ιδιαίτερα για την Ιμέλντα Στάντον, η οποία ενσαρκώνει τη Μάγκι με αιχμηρότητα και χιουμοριστική μαεστρία. Εξίσου ευνοϊκά σχόλια έχουν κερδίσει και οι άλλοι ηθοποιοί, ανάμεσά τους ο Λόιντ Οουεν που υποδύεται τον Μάικ. Εως τις 5 Απριλίου.
ΜΕΤΣ
ΕΚΘΕΣΗ
Centre Pompidou-Metz
www.centrepompidou-metz.fr
«Παπαράτσι: φωτογραφίες, σταρ και καλλιτέχνες». Η έκθεση στο παράρτημα του Μουσείου Πομπιντού στο Μετς παρουσιάζει ένα εντυπωσιακό σύνολο φωτογραφιών που πήραν (ή έκλεψαν) οι διαβόητοι «παπαράτσι», όπως βαφτίστηκαν τη δεκαετία του ’60 οι ανηλεείς κυνηγοί των διασήμων. Πλήθος αστέρων του σινεμά, της μουσικής, της πολιτικής παρελαύνουν στις εικόνες που εκτίθενται. Παρακολουθώντας την αισθητική και τη δεοντολογία των παπαράτσι (ή την έλλειψη αμφοτέρων), καθώς και την προσαρμογή των εικόνων τους στις ανάγκες των ταμπλόιντ, η έκθεση περιλαμβάνει φωτογραφίες παπαράτσι-σταρ όπως ο Ρον Γκαλέλα (εδώ με τον «στόχο» του, την Τζάκι Ωνάση, στη Ν. Υόρκη το 1971), ο Πασκάλ Ροστέν, ο Τάτσιο Σεκιαρόλι και πολλοί άλλοι λιγότερο γνωστοί. Παρουσιάζονται παράλληλα έργα αναγνωρισμένων φωτογράφων μόδας, όπως ο Ρίτσαρντ Αβεντον, καθώς και καλλιτεχνών που ασχολήθηκαν με τη φωτογραφία (Γκέρχαρντ Ρίχτερ, Σίντι Σέρμαν) και οικειοποιήθηκαν ενίοτε κάποιους από τους κώδικες των παπαράτσι. Εως τις 9 Ιουνίου.
ΜΟΣΧΑ
ΕΚΘΕΣΗ
Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Μόσχας
www.mmoma.ru
«Παίζοντας το τσίρκο». Τους τελευταίους δύο αιώνες το τσίρκο έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στην καλλιτεχνική σκηνή της Ρωσίας, προσφέροντας απασχόληση και έμπνευση σε διαδοχικές γενιές εικαστικών καλλιτεχνών. Η έκθεση είναι ένα μεγάλο αφιέρωμα στη σχέση τσίρκου και καλλιτεχνικής δημιουργίας, με έργα από τη συλλογή του μουσείου και από πολλές άλλες συλλογές. Καλύπτει την περίοδο από τα τέλη του 19ου αιώνα έως σήμερα, ανατρέχοντας σε καλλιτεχνικά κινήματα όπως ο ιμπρεσιονισμός και η ρωσική αβανγκάρντ και προσφέροντας την ευκαιρία στους επισκέπτες να εισχωρήσουν στον κόσμο του τσίρκου, με αναπαραστάσεις σκηνικών, ζωντανά δρώμενα και έργα τέχνης εμπνευσμένα από το τσίρκο, ανάμεσά τους πολλά με την υπογραφή φημισμένων καλλιτεχνών όπως ο Μαρκ Σαγκάλ και ο Αλεξάντερ Ροντσένκο (εδώ οι «Ακροβάτες», 1938). Εως τις 6 Απριλίου.
ΡΩΜΗ
ΕΚΘΕΣΗ
Galleria Borghese
www.galleriaborghese.it
«Giacometti: La scultura». Οι ισχνές, εξαϋλωμένες ανθρώπινες φιγούρες του Αλμπέρτο Τζακομέτι αντιπαραβάλλονται με εύσαρκα νεοκλασικά και μπαρόκ γλυπτά, σε μια έκθεση που εξερευνά την υποβλητική δύναμη του ανθρώπινου σώματος. Σαράντα έργα του Ελβετού γλύπτη (1901-1966), ανάμεσά τους ο περίφημος «Ανθρωπος που βαδίζει», εκτίθενται δίπλα σε έργα της μόνιμης συλλογής της Galleria Borghese, η οποία περιλαμβάνει αναγεννησιακά αριστουργήματα όπως ο «Δαβίδ» του Μπερνίνι ή η «Πολίνα Μποργκέζε» του Κανόβα. Η αντίθεση είναι δραματική: Eκφράζοντας την αγωνία του ανθρώπου σε μια εποχή που σημαδεύτηκε από δύο παγκοσμίους πολέμους, ο Τζακομέτι απογυμνώνει την ανθρώπινη φιγούρα από τη σάρκα, αναζητώντας το ύστατο απόθεμα ζωικής ενέργειας, ενώ οι Ιταλοί καλλιτέχνες αποθεώνουν στα γλυπτά τους τη γενναιοδωρία της παλλόμενης σάρκας στο πρόσκαιρο μεγαλείο της. Eως τις 25 Μαΐου.
Ο Λεζέ και η σύγχρονη πόλη
Η εξέλιξη της σύγχρονης πόλης τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, όπως την είδε ο Γάλλος ζωγράφος Φερνάν Λεζέ (1881-1955), είναι το θέμα της μεγάλης έκθεσης που παρουσιάζεται στο Μουσείο Κορέρ της Βενετίας. Γοητευμένος από τις ραγδαίες αλλαγές που σημειώνονταν στο αστικό τοπίο με την έφοδο της δεύτερης βιομηχανικής επανάστασης, ο Λεζέ, μια από τις κορυφαίες μορφές της μοντέρνας τέχνης, προσπάθησε να συλλάβει τον φρενήρη ρυθμό της ζωής περιγράφοντας την πόλη σαν ένα ιλιγγιώδες καλειδοσκόπιο χρωμάτων και ρυθμών. Η έκθεση, με τίτλο «Λεζέ 1910-30: Ενα όραμα της σύγχρονης πόλης», εστιάζει στα χρόνια πριν και μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και παρουσιάζει, μαζί με τους πίνακες του Λεζέ, έργα και άλλων δημιουργών που ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα για το θέμα της πόλης, ανάμεσά τους ο Ντισάν, ο Πικαμπιά, ο Ντελονέ, ο Μοντριάν και ο Λε Κορμπιζιέ.