ΒΕΝΕΤΙΑ
ΕΚΘΕΣΗ
Museo Correr
www.venetia.it/museocorrer
«Λεζέ 1910-30: Ενα όραμα της σύγχρονης πόλης». Θέμα της έκθεσης είναι η εξέλιξη της σύγχρονης πόλης τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, όπως την είδε ο Γάλλος ζωγράφος Φερνάν Λεζέ (1881-1955). Γοητευμένος αλλά και προβληματισμένος από τις ραγδαίες αλλαγές που σημειώνονταν στο αστικό τοπίο με την έφοδο της δεύτερης βιομηχανικής επανάστασης, ο Λεζέ προσπάθησε να συλλάβει τον φρενήρη ρυθμό της ζωής περιγράφοντας την πόλη σαν ένα ιλιγγιώδες καλειδοσκόπιο χρωμάτων και ρυθμών (εδώ, ο πίνακάς του «Η πόλη», 1919). Η έκθεση εστιάζει στα χρόνια πριν και μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και παρουσιάζει, μαζί με τους πίνακες του Λεζέ, έργα και άλλων δημιουργών που ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα για το θέμα της πόλης (Ντισάν, Πικαμπιά, Ντελονέ, Μοντριάν, Λε Κορμπιζιέ). Eως τις 2 Ιουνίου.
ΛΟΝΔΙΝΟ
ΕΚΘΕΣΗ
Tate Modern
www.tate.org.uk
«Richard Hamilton». Γνωστός για τον καθοριστικό ρόλο του στη γέννηση της ποπ αρτ, ο Ρίτσαρντ Χάμιλτον (1922-2011), από τους κορυφαίους Βρετανούς καλλιτέχνες της μεταπολεμικής εποχής, εξακολούθησε να καινοτομεί και να πειραματίζεται σε όλη τη διάρκεια της μακρόχρονης πορείας του. Η Τέιτ Μόντερν παρουσιάζει τώρα το πρώτο αναδρομικό αφιέρωμα στο έργο του, αναδεικνύοντας το πλήρες φάσμα της καλλιτεχνικής του παραγωγής, από τα έργα της δεκαετίας του ’50 έως τους τελευταίους πίνακες που ζωγράφισε το 2011. Εμβληματικά έργα του, όπως τα «What Makes Today’s Homes so Different, so Appealing? » (φωτ.), «Fun House», «This Is Tomorrow» και η σειρά «Swingeing London, 1967», εκτίθενται μαζί με μεταγενέστερα έργα άμεσης πολιτικής παρέμβασης, ανάμεσά τους εκείνα με πρωταγωνιστές τη Μάργκαρετ Θάτσερ («Treatment Room») και τον Τόνι Μπλερ με αμφίεση καουμπόη («Σοκ και δέος»). Eως τις 26 Μαΐου.
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΘΕΑΤΡΟ
Booth Theater
www.theglassmenagerie.com
«The Glass Menagerie». Ο «Γυάλινος κόσμος» του Τενεσί Ουίλιαμς, κλασικό έργο του 20ού αιώνα, παρουσιάζεται σε νέα παραγωγή σκηνοθετημένη από τον Τζον Τίφανι. Οπως έγραψε ο Μπεν Μπράντλεϊ στους «Νιου Γιορκ Τάιμς», η παράσταση αναδεικνύει την ωμή συναισθηματική δύναμη ενός έργου που συχνά έχει εκληφθεί ως μελοδραματικό και ελεγειακό. Η Τσέρι Τζόουνς παίζει την Αμάντα, τη μητέρα που αγωνιά για την τύχη της εύθραυστης κόρης της, η Σίλια Κίναν-Μπόλγκερ ερμηνεύει τη νεαρή Λάουρα, ο Ζάκαρι Κουίντο τον Τομ, τον γιο της οικογένειας, και ο Μπράιαν Σμιθ τον Τζιμ, τον υποψήφιο γαμπρό για τη Λάουρα. Στην επιτυχία της νέας αυτής παραγωγής έχουν συμβάλει αποφασιστικά οι τέσσερις ηθοποιοί, οι οποίοι έχουν κερδίσει υμνητικά σχόλια από την κριτική.
ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ
ΕΚΘΕΣΗ
Moderna Museet
www.modernamuseet.se
«Ο Μαρσέλ Ντισάν και ο σουρεαλισμός». Πρωτεργάτης του ντανταϊσμού, του κινήματος που αναδύθηκε στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου εκφράζοντας τη φρίκη απέναντι στην τρομακτική καταστροφή που βίωνε η Ευρώπη και αμφισβητώντας ανατρεπτικά τις καθιερωμένες αρχές της καλλιτεχνικής δημιουργίας, ο Μαρσέλ Ντισάν (1887-1968) συνδέθηκε αργότερα με τον σουρεαλισμό και τον κορυφαίο θεωρητικό του, τον Αντρέ Μπρετόν. Αν και ο Ντισάν διατήρησε την καλλιτεχνική αυτονομία του, ο Μπρετόν τον θεωρούσε πάντα σύντροφο και συναγωνιστή στο σουρεαλιστικό κίνημα, το οποίο γνώρισε πολλές διακυμάνσεις, συγκρούσεις και διασπάσεις. Η έκθεση έχει στόχο να εξερευνήσει τον τρόπο και τον βαθμό της σύνδεσης του Γάλλου ζωγράφου με τον σουρεαλισμό, καθώς και τις σχέσεις του με σουρεαλιστές ομοτέχνους του, παρουσιάζοντας έργα του Ντισάν από διαφορετικές περιόδους (εδώ, η «Κρήνη», 1919) μαζί με έργα πολλών άλλων καλλιτεχνών – ανάμεσά τους ο Νταλί, ο Μιρό, ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο, η Μέρετ Οπενχάιμ, η Ντοροθέα Τάνινγκ και ο Μαξ Ερνστ. Εως τις 17 Αυγούστου.
ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗ
ΕΚΘΕΣΕΙΣ
Stadel Museum
www.stadelmuseum.de
«Emil Nolde: Retrospective». Αν και συμμετείχε στις ομάδες των Γερμανών Εξπρεσιονιστών στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Εμιλ Νόλντε (1867-1956) παρέμεινε ανεξάρτητος όσον αφορά τις πηγές έμπνευσης και τις τεχνικές του. Η έκθεση, ανθολογικό αφιέρωμα στο πολύπλευρο έργο του, περιλαμβάνει εξπρεσιονιστικά τοπία, σκηνές από τη νυχτερινή ζωή στο Βερολίνο, εικόνες από τις θάλασσες του Νότου (είχε πάρει μέρος σε εθνογραφική αποστολή στη Νέα Γουινέα το 1913), τοπία και θαλασσογραφίες από το Σλέσβιχ, την ιδιαίτερη πατρίδα του, καθώς και έργα με θρησκευτικό θέμα, όπως το πολύπτυχο «Η ζωή του Χριστού», το οποίο εκτέθηκε στην περιβόητη έκθεση «Εκφυλισμένη Τέχνη» που διοργάνωσε το ναζιστικό καθεστώς στο Μόναχο, το 1937. Εως τις 15 Ιουνίου.
Museum fur Moderne Kunst
www.mmk.de
«Η Θεία Κωμωδία: Επισκέψεις σύγχρονων Αφρικανών καλλιτεχνών σε Παράδεισο, Κόλαση και Καθαρτήριο». Στο επικό ποίημα του 14ου αιώνα, ο Δάντης εξερευνά θεολογικά, φιλοσοφικά και ηθικά θέματα που μέχρι σήμερα δεν έχουν χάσει την κοινωνική και πολιτική τους αιχμή. Με φόντο το μνημείο αυτό της παγκόσμιας λογοτεχνίας και τις θεματικές του ενότητες, η έκθεση συνδέει το ευρύ φάσμα συναισθημάτων που περιγράφει ο Δάντης –από τον τρόμο και τη φρίκη μέχρι την αγαλλίαση– με τις ανθρώπινες εμπειρίες από την πρόσφατη ιστορία της πολύπαθης αφρικανικής ηπείρου. Παρουσιάζονται έργα πλειάδας καλλιτεχνών, που σχεδόν όλοι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Αφρική, ανάμεσά τους και έργα που δημιουργήθηκαν ειδικά γι’ αυτήν την έκθεση, η οποία δεν περιορίζεται σε ιστορικές ή πολιτικές αναφορές αλλά εστιάζει επίσης σε αισθητικά ζητήματα, ιδιαίτερα στον ρόλο της τέχνης στην ανθρώπινη επικοινωνία και στον τρόπο που η δύναμη της φαντασίας καθιστά εφικτή την έκφραση του ανείπωτου. Πολλές αφρικανικές χώρες αντιπροσωπεύονται στους καλλιτέχνες που συμμετέχουν, μεταξύ αυτών ο Εντσον Τσάγκα (Αγκόλα), η Τζέιν Αλεξάντερ (Ν. Αφρική), ο Σάμι Μπαλότζι (Κονγκό), ο Ναμπίλ Μπούτρος (Αίγυπτος), η Τζούλι Μερέτου (Αιθιοπία), ο Γαλλοαλγερινός Καντέρ Ατιά, o Αγγλονιγηριανός Γίνκα Σονιμπάρε, ο Χασάν Μούζα (Σουδάν), ο Ατο Μαλίντα (Κένυα) και ο Τζελέλ Γκαστελί (Τυνησία). Εως τις 27 Ιουλίου.
Φρίντα Κάλο στη Ρώμη
Το αφιέρωμα στη Φρίντα Κάλο που παρουσιάζεται στη Ρώμη (Scuderie del Quirinale, έως 31 Αυγούστου) ιχνηλατεί το σύνολο της καλλιτεχνικής διαδρομής της, φωτίζοντας τον πρωταγωνιστικό της ρόλο σε μια περίοδο μεγάλης πολιτιστικής ακμής στην πατρίδα της, το Μεξικό. Αν και με έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο, οι πίνακες της Κάλο (1907-1954) δεν αντανακλούν μόνο τη ζωή της, σημαδεμένη από τις συνέπειες ενός φοβερού ατυχήματος στην εφηβεία της. Στην τέχνη της συγχωνεύθηκαν η ιστορία και το πνεύμα των καιρών της, οι πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές στο Μεξικό μετά την Επανάσταση, η αγωνιώδης αναζήτηση μιας εθνικής ταυτότητας με έμφαση στην ιθαγενική συνιστώσα. Η έκθεση, όπου περιλαμβάνονται μερικοί από τους πιο φημισμένους πίνακές της, αναδεικνύει την ιδιαιτερότητα της καλλιτεχνικής της έκφρασης, όπου αναμειγνύονται ο αιχμηρός, ωμός ρεαλισμός και η σουρεαλιστική φαντασία, ο διάλογος με τα ρεύματα της διεθνούς αβάν γκαρντ και οι αξίες της λαϊκής παράδοσης του Μεξικού.