ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ
ΕΚΘΕΣΗ
Bozar
www.bozar.be
«No Country for Young Men: Contemporary Greek Art in Times of Crisis». Πάνω από 30 σύγχρονοι Ελληνες καλλιτέχνες αντιπροσωπεύονται στην έκθεση «Καμιά πατρίδα για τους νέους: Σύγχρονη ελληνική τέχνη σε καιρούς κρίσης», που φιλοξενεί το Μουσείο Καλών Τεχνών των Βρυξελλών, με έργα που εστιάζουν στις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στη χώρα. Η έκθεση, την οποία επιμελήθηκε η Κατερίνα Γρέγου, δανείστηκε τον τίτλο της από το μυθιστόρημα του Κόρμακ Μακάρθι «No Country for Old Men» και επιχειρεί να φωτίσει τα όσα συμβαίνουν την τελευταία περίοδο στην Ελλάδα μέσα από τη σκοπιά της καλλιτεχνικής έκφρασης, ξεπερνώντας τη «δημοσιογραφική» κάλυψη των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που συμμετέχουν, με έργα που καλύπτουν μεγάλο φάσμα παραδοσιακών και σύγχρονων εκφραστικών μέσων, είναι ο Στέλιος Φαϊτάκης, ο Αγγελος Παπαδημητρίου, ο Πάνος Κοκκινιάς, η Λίνα Θεοδώρου, η Λουκία Αλαβάνου, ο Νίκος Ναυρίδης, ο Διονύσης Καβαλλιεράτος, ο Φίλιππος Γραμματικόπουλος. Οπως έχουν τονίσει οι διοργανωτές της, η έκθεση δεν στέκεται μόνο στις δραματικές πτυχές της κρίσης, αλλά αναδεικνύει επίσης πρωτοβουλίες και καλλιτεχνικές δράσεις που ξεπήδησαν εξαιτίας της. Εως τις 3 Αυγούστου.
ΖΥΡΙΧΗ
ΕΚΘΕΣΗ
Kunsthaus Zurich
www.kunsthaus.ch
«Cindy Sherman: Untitled Horrors». Η έκθεση παρουσιάζει περίπου 100 έργα της διάσημης Αμερικανίδας φωτογράφου Σίντι Σέρμαν, της οποίας η ιδιαιτερότητα είναι ότι φωτογραφίζει αποκλειστικά και μόνο τον εαυτό της σε διάφορους ρόλους και μεταμφιέσεις. Οι εικόνες που περιλαμβάνει η έκθεση ανατρέχουν στο σύνολο της μέχρι τώρα διαδρομής της, από τις φωτογραφικές αναπαραστάσεις χολιγουντιανών πόστερ που έκανε τη δεκαετία του ’70, υποδυόμενη διάφορες σταρ της εποχής, τις πιο ζοφερές, απόκοσμες φωτογραφίες που έκανε αργότερα (εδώ η φωτογραφία του 1985 «Untitled # 153») μέχρι τις πιο πρόσφατες εικόνες της, όπου εμφανίζεται ντυμένη και μακιγιαρισμένη σαν κλόουν. Εως τις 14 Σεπτεμβρίου.
ΛΥΩΝ
ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Les Nuits de Fourviere
www.nuitsdefourviere.com
Το καλοκαιρινό φεστιβάλ της Λυών «Nuits de Fourviere» περιλαμβάνει εκδηλώσεις σε όλα τα πεδία των παραστατικών τεχνών –μουσική, χορός, θέατρο, όπερα– και φέτος φιλοξενεί πολλά φημισμένα ονόματα: Ρόμπερτ Ουίλσον, Ελτον Τζον, Βανέσα Παραντί, Μαρκ Ρέιβενχιλ, Τόνι Σερβίλο, Stromae, Μαρί Σουινάρ. Ενα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του φετινού φεστιβάλ είναι το έντονο «ελληνικό χρώμα» του: η θεατρική ομάδα Blitz (Χρήστος Πασσαλής, Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια), που η εφημερίδα Le Monde αποκάλεσε «παιδιά του Γκοντάρ και της τρόικας», παρουσιάζει δύο έργα της («Late Night» και «Δον Κιχώτης»). Στο πρόγραμμα υπάρχουν επίσης δύο διασκευές έργων του Σοφοκλή και του Αριστοφάνη από τους Γκενέλ Μορέν και Σερζ Βαλέτι, καθώς και δύο «Nuits Greques» αφιερωμένες στο ρεμπέτικο τραγούδι. Στην πρώτη, ο Γρηγόρης Βασίλας εμφανίζεται με το νέο μουσικό σχήμα «Pyrinas Band» ερμηνεύοντας κλασικά λαϊκά τραγούδια της περιόδου 1930-1960, ενώ στη δεύτερη, ο συγγραφέας Σιμόν Αμπκαριάν παρουσιάζει το έργο του «Η ρεμπέτικη ραψωδία του Μενέλαου», ένα θέαμα εμπνευσμένο από την ιστορία του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης, με μουσική συνοδεία από τον Γ. Βασίλα (μπουζούκι) και τον Κώστα Τσεκούρα (κιθάρα). Το φεστιβάλ θα διαρκέσει έως τις 2 Αυγούστου.
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΕΚΘΕΣΗ
Brooklyn Museum
www.brooklynmuseum.com
«Witness: Art and Civil Rights in the Sixties». Η δεκαετία του ’60 σφραγίστηκε στις ΗΠΑ από κοινωνικές διαμαρτυρίες και εξεγέρσεις με επίκεντρο την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων και την εδραίωση των πολιτικών δικαιωμάτων των έγχρωμων πολιτών. Με αφορμή τη συμπλήρωση πενήντα χρόνων από την ψήφιση του Νόμου για τα Πολιτικά Δικαιώματα του 1964, η έκθεση εστιάζει στη συμβολή των καλλιτεχνών στους αγώνες που δόθηκαν τα χρόνια εκείνα, παρουσιάζοντας έργα όπου εκφράζονται η εμπειρία της καταπίεσης και των φυλετικών διακρίσεων, η οργή και η διαμαρτυρία, η προσπάθεια ενδυνάμωσης και αυτοπροσδιορισμού. Στα έργα που εκτίθενται –πίνακες, γλυπτά, χαρακτικά, φωτογραφίες, αφίσες– αντιπροσωπεύονται τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής (από τον ρεαλισμό και την αφαίρεση μέχρι την ποπ αρτ και τον μινιμαλισμό) και πάνω από εξήντα καλλιτέχνες, στην πλειονότητά τους Αφροαμερικανοί (εδώ το έργο του Τζεφ Ντόναλντσον «Wives of Shango»), αλλά επίσης ομότεχνοί τους από όλες τις ομάδες που συγκροτούν το φυλετικό μωσαϊκό των ΗΠΑ. Εως τις 6 Ιουλίου.
ΡΙΟ ΝΤΕ ΤΖΑΝΕΪΡΟ
ΕΚΘΕΣΗ
Instituto Moreira Salles
www.em1964.com.br
«1964». Την άνοιξη του 1964, ένα στρατιωτικό πραξικόπημα ανέτρεψε τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Βραζιλίας Ζοάο Γκουλάρ, εγκαινιάζοντας ένα δικτατορικό καθεστώς που διήρκεσε είκοσι χρόνια. Με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την επιβολή της δικτατορίας, που διέκοψε μια περίοδο κοινωνικής προόδου και πολιτιστικής άνθησης στη χώρα, η έκθεση έχει στόχο να ρίξει φως σ’ εκείνη τη μοιραία χρονιά, χρησιμοποιώντας μια ευρύτατη ποικιλία μέσων: φωτογραφίες, έντυπο υλικό (περιοδικά, εφημερίδες, βιβλία, κόμικς), τηλεοπτικές εκπομπές της περιόδου εκείνης, ηχογραφήσεις που ανακαλούν τη μουσική από τις λέσχες σάμπα, όπως η περίφημη λέσχη Ζικαρτόλα. Προβάλλονται επίσης ταινίες που βγήκαν στους κινηματογράφους εκείνη τη χρονιά, καθώς και το ντοκιμαντέρ «Cabra marcada para morrer», του Εντουάρντο Κουτίνιο, το οποίο γυρίστηκε το 1964 αλλά η λογοκρισία είχε απαγορεύσει την προβολή του. Παράλληλα, προβάλλονται δύο ακόμα ντοκιμαντέρ που ο κινηματογραφιστής γύρισε ειδικά για την έκθεση. Εως τις 23 Νοεμβρίου.
Κέβιν Σπέισι – Κλάρενς Ντάροου
Καθώς πλησιάζει το τέλος της θητείας του ως καλλιτεχνικού διευθυντή στο λονδρέζικο θέατρο Old Vic, ο Κέβιν Σπέισι αναδεικνύει το σπάνιο ερμηνευτικό του χάρισμα σε μια παράσταση που έχει κερδίσει ύμνους από την κριτική. Μόνος επί σκηνής, υποδύεται τον θρυλικό Αμερικανό δικηγόρο Κλάρενς Ντάροου (1857-1938), ο οποίος στη διάρκεια της 50χρονης σταδιοδρομίας του αγωνίστηκε για την υπεράσπιση των φτωχών και των καταπιεσμένων, εναντιώθηκε στον ρατσισμό και έσωσε δεκάδες ανθρώπους από τη θανατική ποινή. Στο έργο του Ντέιβιντ Ρίντελ, που ερμήνευσε πρώτος ο Χένρι Φόντα, ο ηλικιωμένος Ντάροου κάνει μια αναδρομή στην καριέρα του ενώ ετοιμάζεται να κλείσει το δικηγορικό του γραφείο. Το βάρος της σωματικής και ηθικής κόπωσης συνδυάζεται στην ερμηνεία του Σπέισι με μια δαιμονισμένη ενεργητικότητα, καθώς ανακαλεί υποθέσεις για τις οποίες ο Ντάροου πολέμησε στα δικαστήρια, απευθυνόμενος στο κοινό σαν να ήταν το σώμα ενόρκων που πρέπει να πείσει.