Καταστροφέας έργων τέχνης. Των δικών του. Ο Γερμανός εικαστικός Βίνφριντ Μουτέσιους (Winfried Muthesius, Βερολίνο, 1957) δημιουργεί, εκθέτει για λίγο και μετά διαλύει τα έργα εις τα εξ ων συνετέθησαν. Μία τέτοια περφόρμανς, με τον τίτλο «Απώλεια», θα χαρίσει στο αθηναϊκό κοινό σήμερα στις 6 το απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος. Ενας μεγάλος πίνακας, 2×2 μέτρα, που εκτίθεται από τις 8 Μαρτίου στο Νομισματικό Μουσείο Αθηνών, καλυμμένος με φύλλα χρυσού, θα καταστραφεί τελετουργικά, μέχρι πλήρους εξαφανίσεως, ενώπιον μαρτύρων. Και δεν θα μπορούσε αλλιώς, αφού στο DNA της οικογένειάς του ρέει το «αντι-» και το «κατά». Ο θείος του, ο μεγάλος Γερμανός αρχιτέκτονας Hermann Muthesius, το έργο του οποίου επηρέασε το Bauhaus, και η σύζυγός του, Anna Muthesius, πρωτοπόρος της ενδυματολογικής χειραφέτησης και της αντιμόδας, έβαλαν γερά θεμέλια στις τελετουργικές καταστροφές έργων που έχει παρουσιάσει ο Βίνφριντ Μουτέσιους σε διάφορα μέρη του κόσμου και σε όχι τυχαία σημεία τους: μετρό, εκκλησίες, πλατείες…
Ο ίδιος ο καλλιτέχνης λέει σχετικά: «Ο θόρυβος από το αλυσοπρίονο αντηχεί στην πλατεία Συντάγματος. Η ταραχή γεμίζει τον κενό χώρο ανάμεσα στους περαστικούς, φτάνει μέχρι τον δρόμο σαν κάποιο αόρατο παλιρροϊκό κύμα να πλησιάζει, να ετοιμάζεται να ξεσπάσει. Είναι η έκφραση αξιών που καταρρέουν». Εξάλλου, ακριβώς με αυτή την κατάρρευση αξιών, το περιβάλλον που καταστρέφεται, τα δεδομένα και τα αυτονόητα των ανθρωπιστικών αξιών που κλονίζονται και την εμφάνιση νέων ιδεολογιών που απορρυθμίζουν τις δημοκρατικές κοινωνίες τα βάζει, διά της διάλυσης των έργων, ο Γερμανός εικαστικός.
Η επιλογή της πλατείας Συντάγματος δεν είναι τυχαία. Είναι ένας τόπος που συνοψίζει τον διάλογο μεταξύ κοινωνικών ομάδων και εξουσίας – με τον… γνωστό τρόπο που συμβαίνει ένας διάλογος στην Ελλάδα, βέβαια. Ούτε η επιλογή του χρυσού είναι τυχαία, αφού συμβολίζει «την πνευματική ανάταση και την κοσμική εξουσία», ενώ ο πίνακας ανήκει στη σειρά «Χρυσά πεδία», τα οποία ξεκίνησαν να δημιουργούνται και να καταστρέφονται από το 2003, οπότε και έστησε 100 έργα στο μετρό του Βερολίνου, τα οποία αργότερα κατέστρεψε. Σύμφωνα, πάντως, με τους συντελεστές, «πρόκειται για μια διαδικασία που έχει πολύ αυστηρή δομή και ακρίβεια και καταλήγει στην πλήρη διάλυση της εικόνας. Είναι κάτι παραπάνω από μια μεταφορά».